Στην Ελλάδα πρώτα χάθηκαν οι έννοιες και ύστερα η οικονομία. Πρώτα πέσαμε στη σύγχυση, στον λαβύρινθο των λέξεων, της γλώσσας και ύστερα ήρθαν τα νομοσχέδια και τα διατάγματα νομοθετικού περιεχομένου, που έβαλαν τα τέσσερα σώματα και στομάχια στο ένα, για να περάσουμε την απροσδιόριστη περίοδο, όχι πλέον της λιτότητας, αλλά της οικονομικής καχεξίας.
του Στέλιου Συρμόγλου
Πρώτα μας έστειλαν ως αφελείς Δον Κιχώτες στα πεδία των ανεμόμυλων να πολεμάμε σκιές και ύστερα μπήκαν στα κελάρια και τα ρήμαξαν. Αυτό το "πρώτα" πληρώνουμε, που πολλοί ούτε εκ των υστέρων το καταλάβαμε. Μας βρήκαν και αρκετά έτοιμους για το σπρώξιμο στον κατήφορο, όπου ως άμορφη στρογγυλή μάζα κυλήσαμε, γιατί είμασταν οι περισσότεροι "προοδευτικοί", οπότε δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε την επιτάχυνση της φθίνουσας γεωμετρικής προόδου.Όσοι αντιδρούσαν ήταν οι "συντηρητικοί". Μόλις η πλειοψηφία των "προοδευτικών" πάτωσε, τότε άρχισε να καταλαβαίνει. Τι; Ότι πατώνουν οι "προοδευτικοί" όχι ότι δεν δεν προοδευτικοί. Γι' αυτό και η επόμενη φάση ήταν η επιχωμάτωση. Και ακολούθησε η μοιραία πινακίδα! Ενθάδε κείνται οι "προοδευτικοί".
Τι θα πει προδευτικός και τι συντηρητικός; Η απλή λογική λέει ότι προοδευτικός είναι αυτός που ξεκινάει από κάπου με σίγουρα και προσεκτικά βήματα. Βελτιώνει ποιοτικά και ποσοτικά τη ζωή του. Αυτός που τολμάει με σύνεση να προχωράει στο θετικό νέο, να επινοεί το θετικό και να το κατακτά, έστω κι αν οι άλλοι εθισμένοι στον φόβο του αβέβαιου και του μελλούμενου αντιδρούν. Ο συντηρητικός είναι ο "κάλλιο πέντε και στο χέρι". Μια σχετικά πρόσφατη στατιστική μελέτη της Ευρωπαικής Ενωσης έδειξε ότι το 65% των νέων Ελλήνων προτιμάνε το δημόσιο ως σταδιοδρομία, ενώ μόνο το 25% των Ευρωπάιων πηγαίνουν στο δημόσιο.
Αυτό θα πει ότι οι έμφοβοι Ελληνες είμαστε συντηρητικοί. Αυτή την τόσο απλή αλήθεια, οι Ελληνες δεν θελήσαμε και εν πολλοίς δεν θέλουμε να τη δούμε. Και θελήσαμε πάντα να παίρνουμε τίτλους, που δεν μας ανήκουν από τα τιτλοπωλεία της πολιτικής απάτης και του λαικισμού. Κι από εδώ αρχίζει το παραμύθι των Ελλήνων... Και σου βγαίνει ο τεμπέλης, ο αμαθέστατος, ο ανεξέλικτος, "προοδευτικός" με 200 χιλιόμετρα την ώρα, ενώ στο κεφάλι του δεν μπορεί να κάνει τη διαίρεση στο άχυρο δύο γαιδουριών. Και βαφτίζει συντηρητικό τον απέναντι, που μπορεί πάλι να μην μπορεί να διαιρέσει το άχυρο, αλλά μπορεί κάλλιστα να είναι και ο Αινστάιν.
Με αυτή τη "φτιαγμένη" ιδεολογική λογική βρήκαν το άλλοθί τους όσοι έπασχαν από τίτλο, που δεν μπορούσαν να τον κάνουν πράξη...Και μας προέκυψε ένα φαινόμενο που ουσιαστικά αποδιαλύει την ελληνική κοινωνία. Το σύνδρομο της "προοδευτικότητας". Φοβερό σύνδρομο!.. Αν δεν το έχεις το...παράσημο του προοδευτικού είσαι ένα "τίποτα", ένα διεσταλμένο μηδενικό. Και στην καλύτερη περίπτωση, κατά τη νεολαιίστική φρασεολογία, είσαι "συντηρήκλα" και "μούχλα". Κάτι, δηλαδή, που ξεπετάχθηκε από τη ναφθαλίνη.
Το σύνδρομο της "προοδευτικότητας" προσέλαβε την τερατώδη μορφή του μετά το 1985. Και καθιερώθηκε. Έγινε τρόπος αντίδρασης και διαβατήριο για την Ελλάδα των ελάχιστων ευκαιριών και των πολλών αναγκών. Ούτε η λέξη "εκσυγχρονισμός" του άλλου ανεκδιήγητου πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, ούτε η λέξη "επανίδρυση" του διαδόχου του και μονίμως "κουρασμένου" Κώστα Καραμανλή, μπόρεσαν να αντικαταστήσουν την αναμασημένη λέξη της προοδευτικότητας. Κι ας έγιναν φιλότιμες προσπάθειες. Κι ας ταυτίστηκε η έννοια της "προοδευτικότητας" με την κατάρρευση των μύθων της Αριστεράς.
Η αλήθεια είναι ότι η σοσιαλιστική (ληστρική) επιδρομή χωρίς σοσιαλισμό, που αριστοτεχνικά σχεδίασε ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να απομυθοποιήσει τους συνώνυμους ισμούς, γέννησε το τερατόμορφο πρόσωπο του σημερινού Έλληνα. Στην κονιορτοποίηση των όρων αριστερός, κεντρώος, δεξιός, δεν βρέθηκε το αντιστάθμισμα. Η λεγόμενη "προοδευτικότητα", που τη μονοπωλούσε χωρίς ευρύτερους αποδέκτες η Αριστερά, έμεινε άστεγη. Οπότε, οι "προοδευτικοί", στο χώρο του ξεπερασμένου βερμπαλισμού, έπρεπε κάποια ώρα ν΄αντιμετωπίσουν την πράξη. Η ιδιότυπη ελληνική κοινωνία μετά τη μεταπολίτευση περιέπεσε όντως στη σοσιαλμανία, χωρίς σοσιαλισμό!
Αυτή η μανία έγινε σχιζοφρένεια πολιτική και κοινωνική, γιατί ακριβώς έχασε το μύθο της λογικής αιτιολογίας της "Δεξιάς", που της "έφραζε" το δρόμο. Το να επιμένεις σοσιαλιστικά χωρίς σοσιαλισμό ή θρησκευτικά χωρίς θρησκεία, διανοίγεις το κενό μεταξύ λογικής και παραλόγου. Η "προοδευτικότητα" λοιπόν έμεινε μετέωρη με το πραγματοποιημένο άλμα στο κενό. Αυτή είναι η ψυχολογική μετάσταση του όγκου...
Στην πράξη, στον αμείλικτο ρεαλισμό, είχαμε το χείριστο. και τούτο γιατί στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, που ο κρατισμός ήταν ο μόνος όρος ζωής, ο ιδιώτης μπορούσε να βρίσκεται σε απόγνωση, αλλά όχι στο κενό. Λειτουργούσε ο ρεαλισμός του...Επειδή το κράτος αυτοβαφτιζόταν προοδευτικό και οι πολίτες ως αναγκαστικά θητεύοντας στο κρατικό εκτροφείο "έβγαιναν" προοδευτικοί. Με αλλα λόγια, η κλώσσα βγάζει κλωσσόπουλα και η μαιμού μαιμουδάκια προοδευτικά χωρίς πρόοδο.
Ο ελληνικός όμως σοσιαλισμός των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων δεν μονοπωλούσε τέτοια εκτροφεία, γιατί δεν ήταν καν στην πρόθεσή του να τα έχει. Η ιδιωτική πρωτοβουλία παρέμεινε το μαρτύριο των "προοδευτικών". Γιατί; Δεν υπήρχε η κρατικοποίηση των πολιτών, για να έχου άλλοθι οι μηδενισμένοι. Και μηδενισμένους μπορούμε να θεωρήσουμε όσους έβλεπαν κι ακόμη βλέπουν την προοδευτικότητα ως μόνιμη αγκύλωση από τον απόλυτο κρατισμό. Έτσι γεννήθηκε το σύνδρομο της "προοδευτικότητας". Με όλους αυτούς, που κατά καιρούς παρίσταναν τους προοδευτικούς, οι ευνουχιστικά κρατικοποιημένοι. Και θεωρούσαν συντηρητικούς όσους ήθελαν να κατακτήσουν δυναμικά τη ζωή στην ανοιχτή αγορά. Ταυτόχρονα ωστόσο "άρμεγαν" τον κρατικό κορβανά και πλούτιζαν σε βάρος της νοημοσύνης και της τσέπης του λαού...
Για πολλά χρόνια ύψωναν λάβαρα και φωνές στο νύχτωμα των ιδεολογιών. Κι αυτή είναι η χειρότερη κοινωνική ψυχασθένεια των σημερινών Ελλήνων. Οι εχθροί της προόδου θεωρούσαν κι ακόμη θεωρούν εχθρούς τους πασχίζοντες. Κι αν μεν ήταν απλώς κάποια φλυαρία στο κοινωνικό νύχτωμα, το φαινόμενο δεν θα ήταν και τόσο οδυνηρό. Όταν όμως ο έντιμος ιδιώτης της πρωτοβουλίας έπρεπε για χρόνια να περάσει από τον κρατικοποιημένο "προδευτικό" της αβουλίας και της κομματικής παχυδερμίας, το φαινόμενο ήταν λογικό να έχει βαριές κοινωνικές επιπτώσεις.
Κι έτσι αναπτύχθηκαν οι διάφορες σκουλικοειδείς αποφύσεις των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, άνθησε η παραικονομία, απέκτησε "φτερά" αετού η διαφθρά και γέμισαν τα βόρεια προάστεια της Αθήνας με πολλών χιλιάδων τετραγωνικών βίλλες και μεγάλων διαστάσεων πισίνες, για να κολυμπάει η...απληστία των ημετέρων και των παρανόμως πλουτισάντων, κάνοντας μάλιστα και επίδειξη της παχύδερμης ματαιοδοξίας τους, στα διάφορα life-style περιοδικά που εκδόθηκαν κατά κόρον...
Οι ψυχασθενείς των γκρεμισμένων στεγάστρων προχώρησαν στη αντικοινωνικότητα, δηλαδή. Ύψωσαν τα τείχη του μίσους και της εχθρότητας ενάντια στους προοδευτικούς, που τους ονόμαζαν συντηρητικούς, επειδή αρνιόντουσαν να κρατικοποιηθούν. Οπότε εχθρός έγινε η πρόοδος και οι προοδευτικοί που την υποστασίαζαν. Και υπήρχε πάντα η δικαιολογία των "ιδεών", που το κακό "δεξιό" καθεστώς τις πολεμούσε. Και ήταν οι ίδιοι πολέμιοι, ανασταλτικοί, μόνιμα τροχοπέδη. Κι όλα αυτά σε μια χρονική περίοδο, που σοσιαλιστικά προοδευτικός για την Ελλάδ και για όλο τον κόσμο σήμαινε συνδυασμός δειλίας, οκνηρίας και αδιαφορίας.
Όσο για την μόνιμα κατακερματισμένη Νέα Δημοκρατία, μόνιμα ατυχήσασα από τους ανίκανους ,ανεπάγγελτους και ανερμάτιστους αρχηγούς της, του σημερινού πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένου, δεν μπόρεσε ουδέποτε μετά την αποχώρηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή του πρεσβύτερου, να αρθρώσει σαφή φιλελεύθερο λόγο και ολίσθησε σε ένα φθηνό λαικισμό με φιλελεύθερο επίχρισμα στον πολιτικό της λόγο, με αποτέλεσμα να συμβάλει στην προοδευτική οπισθόδρομηση της χώρας!..
