Η χρόνια νόσος της ελληνικής Δημοκρατίας είναι ευεξήγητη. Οι τσιρκολάγνοι της πολιτικής, ιδιαίτερα την τελευταία τριετία, χωρίς να μπορούν να απεκδυθούν των ευθυνών τους οι προηγούμενες κυβερνήσεις, που υποθήκευσαν με πολιτικές αστοχίες και πολιτικές απάτες σε συνδυασμό με την πολιτική ανικανότητα κάθε προοπτική αυτή της χώρας, εμφανίζονται "μετέωροι" ανάμεσα των συγκυριών και αναποφάσιστοι στην αντιμετώπιση των κρίσιμων καταστάσεων και των διαρθρωτικών προβλημάτων, που άπτονται της καθημερινότητας των πολιτών.
του Στέλιου Συρμόγλου
Στο επίμαχο ερώτημα αν νοσεί ή όχι η Δημοκρατία στην Ελλάδα, η απάντηση είναι ότι όχι απλώς νοσεί, αλλά ήδη.. βρίσκεται στην εντατική. Και οι παρενέργειες που προκαλούνται από την ανεπάρκεια των διαχειριστών της εξουσίας, κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων, με τη μερίδα του λέοντος στην ευθύνη να έχει πάντα η εκάστοτε κυβέρνηση, έχουν επί της ουσίας καταλύσει κάθε έννοια της και εγκυμονεί ο κίνδυνος εντάσεων, ακραίων ενστάσεων και εκτροπών.
Δημοκρατία δεν έχουμε όταν μόνιμα κυοφορούνται σκέψεις παγίδευσης της νοημοσύνης του λαού. Όταν η εθελοδουλία και η εξυπηρέτηση ανομολόγητων εγχώριων και ξένων συμφερόντων από τους τσιρκολάγνους της πολιτικής οδηγεί τη χώρα στην διεθνή απομόνωση και τους πολίτες στην εξαθλίωση. Όταν οι εφαρμοζόμενες πολιτικές πρακτικές εναρμονίζονται απαρέγκλιτα με με τη λογική των δανειστών, χωρίς να τίθεται θέμα διαπραγμάτευσης και εθνικής αξιοπρέπειας. Όταν διαπιστώνεται ότι το διακύβευμα δεν είναι η οικονομία, αλλά η πολιτική διαχείριση της οικονομικής κρίσης...
Δημοκρατία δεν έχουμε επειδή ο κάθε...πικραμένος μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα και να εκθέτει στο φως της ημέρας τα "καμώματα" της νυχτός...Αυτό ειναι μια επιφατική αντίληψη περί Δημοκρατίας. Δημοκρατία δεν έχουμε, ωστόσο, όταν κανένα "κυνικόμετρο" δεν μπορεί να προσμετρήσει πόσο κυνικά και με πόση κοροιδία αντιμετωπίζονται οι πολίτες από τους πολιτικούς της διεφθαρμένης λογικής, με συνιστώσες τον αριβισμό, την ασυνέπεια, την παχυλή υποκρισία και την αυταρέσκεια.
Δημοκρατία δεν έχουμε όταν με ολέθριες πολιτικές εξαφανίζεται το κοινωνικό κράτος, βάναυσα προσβάλλεται η εθνική αξιοπρέπεια, εγκαταλείπονται επί της ουσίας τα εθνικά ζητήματα και μάλιστα "περίτεχνα" καλύπτονται ενέργειες που εξαχρειώνουν το εθνικό εύρος της χώρας. Όταν απροκάλυπτα ο πρωθυπουργός μιλάει για το "στοίχημα" της εξόδου από την κρίση και τη "σωτηρία" της χώρας, έχοντας αφανίσει τις ζωές εκατομμυρίων Ελλήνων. Όταν ανερμάτιστοι και αρκετοί αργυρώνητοι πολιτικοί, με θράσος χιλίων πιθήκων εν χορώ, προσπαθούν να δώσουν μαθήματα δημοκρατίας εντός κι εκτός Βουλής, αλλά ουσιαστικά καταλύουν κάθε κανόνα της και κάθε έννοια της Συνταγματικής τάξης, όπως επιχειρείται και σήμερα στο Κοινοβούλιο με το "στήσιμο" της κακότεχνης παράστασης και τις κάλπες, για το ζήτημα της λίστας Λαγκάρντ. Αλλη μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, με τρόπο μάλιστα προδήλως προκλητικό και αντιδημοκρατικό.
Δημοκρατία δεν έχουμε όταν οι ίδιοι πολιτικοί συμβάλλουν τα μέγιστα με λόγια και μεθοδευμένες πράξεις, ώστε να ενσπείρουν διχόνοια στην κοινωνία και εν τέλει τη διχάσουν για να εξυπηρετούν τις πολιτικές τους. Όταν καταβάλλουν επίμονες προσπάθειες, και εν πολλοίς το επιτυγχάνουν, να εθίσουν τους πολίτες, ιδιαίτερα τους μονίμως δυσπραγούντες, στη λογική του "αν αντιδράσεις, θα χάσεις και τα υπόλιπα...", δημιουργώντας έτσι ανασφάλεια στον μισθοσυντήρητο, στο συνταξιούχο και στον μικρο-επαγγελματία, οι οποίοι νιώθουν να δονίζονται από την ανάγκη της επιβίωσης..
Ε, λοιπόν δεν έχουμε Δημοκρατία στην Ελλάδα!..Η ιδεολογική πίστη στην εποχή μας δεν είναι υπόθεση του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου. Προσλαμβάνει πρακτικές μορφές, που αποτελούν την απόδειξη της ύπαρξης της πίστης. Εσωτερικό ζήτημα είναι να βρεί κάθε λαός τη μορφή της Δημοκρατίας, που θα του επιτρέψει να εξελιχθεί προς την ενότητα του περιεχομένου της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία είναι συνήθως μια εύθραστη έννοια και βρίσκεται συχνά εν κινδύνω διεθνώς. Και πράγματι, ενώπιον των κινδύνων που διαγράφει το μέλλον και που η πείρα του παρόντος καθιστά βαρύτερους, η ελευθερία δεν πρέπει να υποταχθεί στο δίλημμα: ολοκληρωτισμός και τρομοκρατία από τη μια μεριά ή ονομαστική, αδύναμη, παρηκμασμένη δημοκρατία από την άλλη.
Υποτασσόμενοι σ' αυτό το δίλημμα μοιάζουυμε τους γιατρούς που, διαφωνούντες ως προς τη διάγνωση της ασθένειας και την ακολουθητέα θεραπευτική αγωγή, για έναν βαριά άρρωστο άνθρωπο, συμφωνούν να περιμένουν την αυτοψία για να εξακριβώσουν τίνος η άποψη ήταν σωστή! Η αληθινή πολιτική που είναι πρώτα επιστήμη και ύστερα τέχνη, αποβλέπει σ' αυτό ακριβώς, στην άρση των διλημμάτων.
Η κύρια νόσος της σύγχρονης Δημοκρατίας είναι η έλλειψη αποδοτικότητας και παραγωγής πολιτικής. Και στις λεγόμενες "σταθερές δημοκρατίες", η αποδοτικότητα δεν είναι κανόνας. Νόσος είναι και η απάθεια των μαζών. Νόσος συγχρόνως και θρυαλλίς. Στην πραγματική Δημοκρατία, δεν κυβερνούν τους λαούς οι αριθμοί, αλλά η ψυχή. Όπως δε η πολιτική δημοκρατία δεν μπορεί σήμερα, ωστόσο, να αδιαφορήσει για τον οικονομικό παράγοντα, έτσι και ο τελευταίος αυτός είναι ανίκανος να λυτρωθεί από τον κοινωνικό. Και ο κοινωνικός παράγοντας, συναρτώμενος με τα ψυχολογικά υπόβαθρα της κοινωνικής ζωής και με βαθύτερα ρεύματα που κινούν τις μάζες, επαναφέρει στη βασική του πηγή τον ποταμό της Δημοκρατίας στην πολιτική.
Πολιτική όμως, δεν είναι η γραφτοδιφική ερμηνεία των Συνταγματικών μηχανισμών και η εκμετάλλευση των νομικών κειμένων. Είναι η αναζήτηση των συνθηκών ζωής του λαού, η επιδίωξη των καλύτερων θεσμών, η προσαρμογή προς το ρεύμα της ιστορίας και η σύνθεση των ιδιοτυπιών ενός λαού σε διεθνές πλαίσιο. Για ποιες πολιτικές τέτοιες, για ποιους πολιτικούς με έρμα ευθύνης και για ποια Δημοκρατία μιλάμε στην Ελλάδα;
