Οσο προσπαθεί κανείς να ανασύρει από τη σιωπή του χρόνου καίρια στοιχεία που χαρακτηρίζουν την "προβατοποιημένη λογική" ενός μεγάλου πλειοψηφικού ρεύματος των νεοελλήνων, τόσο και δημιουργεί μια διαλεκτική οδυνόμενης αποκάλυψης, αλλά και τραγικής αμφισβήτησης γύρω από την σημερινή πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας. Και η προσπάθεια καταλήγει σε μαρτυρία συνείδησης οριακής, που θέτει ερωτήματα επώδυνα, ενοχλητικά για τους πλείστους... Αμφισβητήσεις που απωθούνται μετά βδελυγμίας και αισθήματος αποτροπιασμού από τους "βολεμένους" στη θαλπωρή του εγωτισμού και της μόνιμης ή πρόσκαιρης διασφάλισης των πολλών ή ολίγων κεκτημένων, αλλά που εν τέλει ανατρέπουν και αιμάσσουν πόνο.
του Στέλιου Συρμόγλου
Σκέφτομαι ότι ακόμη και Έλληνες με έρμα ευθύνης και ποιότητας έχουν περιτυχθεί την προβατοποιημένη μάζα από φόβο κι όχι από αγάπη. Και η μάζα τους έχει δεχθεί στους κόλπους της με διάθεση ανθρωποφαγική. Όπως σκέφτομαι ότι η αδιαμαρτύρητη κοινωνική ομοιομορφία, μεταβάλλει τη χώρα σε μια ...γαλέρα δουλοπαροίκων, σκλάβων της ανασφάλειας και στερεώνει την εξουσία των διαφόρων κατεργάρηδων, ανεξαρτήτως της πολιτικής ενδυμασίας τους.Ζουν με άεργα όνειρα οι Ελληνες. Τα όνειρα του μέλλοντος δεν επιτρέπονται και δεν αφορούν τους πολλούς. Και τα "άεργα όνειρα" των Ελλήνων βολεύουν τους κυβερνώντες, γιατί δεν απαιτούν από κανέναν δέσμευση, αποφάσεις επί της ουσίας και μόχθο. Έτσι είναι πιο εύκολο να επιτευχθεί η "ομοψυχία" και η "σύμπλευση", ώστε η ανοχή και η αντοχή του ευαπάτητου λαού να εκτρέφουν την αλαζονεία και την απληστία των πολιτικών της παρακμής τούτου του τόπου, όπου μεταξύ των άλλων, θάλλει ως αυτοφυές προιόν η γλωσσική ανεπάρκεια και ο πολιτικός βερμπαλισμός.
Αγλωσσία και αφασία, διαλεξία και τελικώς δυσαρμονία, είναι τα εμφανή συμπτώματα μιας καχεξίας που μαστίζει τα πάντοια στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Και η αγλωσσία διαιωνίζεται, γιατί το πρόβλημα ολίγιστοι το λαμβάνουν υπόψη. Οι άλλοι, οι πολλοί αρκούνται στη σύγχυση που εκφράζεται δια του "κατά προσέγγιση" και που δημιουργεί την ανάγκη μιας ψευδούς σιγουριάς, η οποία εκφέρεται με το αντισταθμιστικό εκείνο "να πούμε" που ακολουθεί στα χείλη μας, κάθε σχεδόν έννοια, κάθε κρίση, κάθε πρόταση.
Στη δυστοκία που ο ελληνικός πνευματικός και πολιτικός κόσμος φωνασκώντας δοκιμάζει το επίπεδο του γλωσσικού οργάνου με το οποίο αρέσκεται να εκφράζεται, έχει προστεθεί προ μακρού το σύνδρομο της ατελούς και βεβιασμένης επωάσεως, οφειλομένης στην αυθαιρεσία των μελών της κοινωνίας μας. Το αποτέλεσμα είναι, φυσικά, συγγενώς πάσχον. Μόνον όταν η ελληνική κοινωνία θα αποκτήσει ευρύτερα διαδεδομένο και συνειδητοποιημένο σοφικό δυναμισμό, τότε και μόνο υπάρχει δυνατότητα από ένα υψηλού επιπέδου καλλιεργημένο περιβάλλον, να εκπαιδεύσει τη διάνοια εκείνη που ώριμη, θα επιβάλει σ' όλους τη σφραγίδα της υπεροχής της, δίχως παιχνίδια και ακκισμούς, με συναίσθηση της βαρύτητας της προσφοράς της.
Προς το παρόν ο τόπος έχει περιέλθει σε κατάσταση πολιτικής απάτης και αβελτηρίας. Κι ας περισσεύει η χαρισματικότητα σε πολλούς πολίτες, που θα μπορούσαν να πυκνώσουν τις τάξεις της πολιτικής, όλων των παρατάξεων. Αυτό που έχει για τον τόπο σημασία, δεν είναι η μετάφραση στην πράξη της χαρισματικότητας σε πονηρία, ούτε σε μεθόδευση καταβολής του αντιπάλου, όπως συνήθως γίνεται στον πολιτικό στίβο. Για το λαό, με την προβατοποιημένη λογική, όσο η πολιτική θύελλα θα εξαπολύεται από τις κορυφές για να ξεριζώνει το λαό, είναι μωρία να μιλάμε για χαρισματικότητα. Κι όσο τα "χαρίσματα" της ηγεσίας δουλεύουν για λογαριασμό της, είναι επίσης μωρία να τα επικαλείται ως προσόντα.
Και φτάσαμε στη σημερινή γελοιοποίηση κάθε έννοιας σοβαρότητας. Έγινε πράξη η πολιτική αβελτηρία. Αναπτύχθηκε η δημοσιογραφική διαστροφή, για να υπηρετεί τον πολιτικό βερμπαλισμό, που με τη σειρά του υπηρετεί συγκροτημένα επιχειρηματικά συμφέροντα, που με τη σειρά τους επιδιώκουν την λαική τρομολαγνεία σε αγαστη συνεργασία με τους μόνιμους δανειστές της χώρας μας. Ένας τεράστιος διάλληλος κύκλος.
Οι τεχνοκράτες της οικονομίας και οι πολιτικοί που συγκροτούν απόψεις ή λαμβάνουν αποφάσεις ανάλογα με τα "στημένα" ενίοτε ποσοστά των δημοσκοπήσεων, επινοούν και μοντελάρουν τον ιδανικό πολίτη, παραγωγό-καταναλωτή, πλούσιο ή καταπνιγμένο στην ανέχεια, στα μέτρα της εκάστοτε συγκυρίας. Στο μοντέλο τους δεν χωράει ο όποιος αμφισβητίας, ο διεκδικητής, ο ταραξίας του λεόντειου κοινωνικού συμβολαίου και δεν...βολεύεται ο τραμπούκος του χρήματος. Μόνο που αυτόν ούτε μπορούν, ούτε διανοούνται να τον πειράξουν, παρά μόνον όταν παύσει να μετριέται η δύναμη και η επιτυχία του με μηδενικά σε τραπεζικούς λογαριασμούς.
Οπότε για τα μάτια της αφελούς και εύπιστης προβατοποιημένης κοινωνικής μάζας,τον οδηγούν προσωρινά στον Κορυδαλλό για χρέη προς το Δημόσιο και εμφανίζεται με ύφος αυτάρεσκο και αλαζονικό ο πρωθυπουργός, για να μας επισημάνει ότι τα πράγματα άλλαξαν κι όλοι είναι ίσοι έναντι του νόμου!..Καρικατούρα της διαστροφής του είναι εν πολλοίς τόσο ο πρωθυπουργός, όσο και ο "χαμένος στη μετάφραση" της πολιτικής βλακείας κι απάτης νεοέλληνας ψηφοφόρος.
Και έχουμε το τραγελαφικό φαινόμενο...Ανίκανοι οι πολλοί να κρίνουν λένε πως νικήσανε. Ανίκανοι οι λίγοι να λογοκριθούν, επιδίδονται σε μια αμετροέπεια και σε μια σύγχυση των λέξεων, που νικάει και το ύφος και το ήθος λαλούντων και αλάλων.