25η Μαρτίου 2013. Ώρα 10:45. Στέκομαι στην κεντρική πλατεία της πόλης μου. Η μπάντα έτοιμη. Η μνημονιακή δημοτική αρχή σε λίγο θα έρθει να καταθέσει στεφάνι στο ηρώο της πλατείας Αγίας Παρασκευής. Μπροστά κυματίζει η αστερόεσσα της Ε.Ε. και πίσω μαζεμένη, ταπεινωμένη, εξευτελισμένη η Ελληνική Σημαία. Όπως αρμόζει σε ένα υπόδουλο έθνος. Σε ένα λαό δίχως κόκκινες γραμμές.
του Στρατή Μαζίδη
Κανείς δεν το πρόσεξε για άλλη μια φορά. Η τοπική καθωσπρέπει κοινωνία φόρεσε κουστούμια και φορέματα, πήγε κομμωτήριο, κατέθεσε στεφάνι και μετά αναπαύθηκε στις θέσεις των επισήμων.Τι ειρωνεία Θεέ μου! Τη μέρα του εθνικού ξεσηκωμού να παραδίδεται επίσημα η Κύπρος εις χείρας ανόμων. Ούτε αυτό δε σεβαστήκαμε οι Ελληνες. Ούτε την ιερή αυτή ημέρα. Η ιστορία ξαναγράφεται και η 25η Μαρτίου θα γράφει δίπλα Eurogroup, Σόιμπλε, ολιγάρχες, κούρεμα.
Δεν άντεξα να δω το θέαμα. Ανακατεύτηκα. Σηκώθηκα κι έφυγα για να χαθώ μέσα στον κόσμο και να καμαρώσω μαζί με τους άλλους γονείς τα παιδάκια μας.
Όπως περπατούσα απομακρυνόμενος από το μικρό υπαίθριο θέατρο των φλας και των μεγαφώνων, άκουσα σε ένα τρανζιστοράκι κάποιου καθισμένου στην πλατεία το "Να τανε το 21".
Όντως! Να τανε το 21, χρόνια δοξασμένα και με τον Κολοκοτρώνη να πινα κρασί.
Μέρα Εθνικής ταπείνωσης η 25η Μαρτίου 2013 για τον Ελληνισμό. Ένα απροετοίμαστο ΟΧΙ, δίχως σχέδιο με ρώσικες εκ των υστέρων ελπίδες που μας θύμισε κάτι από Ορλοφικά. "Κι αν σ'αρέσει μπαρμπά Νίκο ξαναπέτε ΟΧΙ στην Κύπρο!".
Κι η δική μας πολιτική ηγεσία; Πού ήταν; Αλήθεια πήγε κανείς από εδώ στο Eurogroup; Μίλησε; Είπε τίποτε; Άκουσε κανείς κάτι; Έστω από μέσα του ρε παιδί μου. Φώναξε από μέσα του; Ούρλιαξε από μέσα του;
Το 1821 το υπόδουλο γένος κατάλαβε ότι αν περίμενε κι άλλο το διεθνή παράγοντα, δε θα ελευθερωνόταν ποτέ. Κι έτσι ξεκίνησε ο αγώνας. Η αλήθεια είναι πως οι παθογένειες του νεοελληνικού κράτους εμφανίστηκαν από τότε. Μολονότι σκλαβωμένοι προλάβαμε να χωριστούμε σε φατριές, κόμματα και σφαίρες επιρροής. Η επανάσταση κόντευε να σβήσει όταν οι Αγγλοι αποφάσισαν τη ναυμαχία του Ναβαρίνου και την ανεξαρτησία της χώρας. Έστω κι έτσι όμως, αν είχαμε παραμείνει άπραγοι στην αρχή, τίποτε δε θα είχε συμβεί.
Το 2013 Ελλάδα και Κύπρος δε διαθέτουν σχέδιο και στερούνται οράματος. Πηγή έμπνευσης δεν υπάρχει. Το ευρώ θέλωμεν κι ας τρώγωμεν πέτρες διαλαλεί η ηγεσία παραφράζοντας τη γνωστή φράση.
Από το δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου καταλήξαμε στην πραγματικότητα του ενιαίου παθητικού χώρου.
Ένα έθνος αυτοκρατόρων, φιλοσόφων, ρητόρων, επιστημόνων, ποιητών, πνευματικών και θρησκευτικών ανθρώπων, ηγετών, οραματιστών περιορίζεται σαν ένα φουκαρά λογιστάκο που με μολύβι και χαρτί υπολογίζει νούμερα και ποσοστά με μοναδικό του ενδιαφέρον να κάνει τα αφεντικά του να χαμογελάσουν.
Πού είναι ο ηγέτης; Πού είναι το όραμα;