Το δρόμο τον έδειξαν οι Ιταλοί με τη μαζική αντιμνημνιακή τους ψήφο, τον καταποντισμό του γερμανοτραφούς Μόντι και την πλειοψηφική ψήφο σε πολιτικούς σχηματισμούς, όπως του Πέπε Γκρίλο και του Μπερλουσκόνι, που παρ’ όλες τις όποιες αδύναμες πλευρές τους, είχαν ως κυρίαρχο σύνθημα την αντιευρωζωνική ατζέντα. Οι Πορτογάλοι και όλοι οι λαοί της περιφέρειας, έχουν ξεχυθεί στους δρόμους ενάντια στο Μνημονοευρώ. Οι Βούλγαροι, οι Τσέχοι οι Πολωνοί, φεύγουν τρέχοντας μακριά από την κόλαση της ευρωζώνης και οι Βρετανοί ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν την κατ’ όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση. Μόνο εμείς εδώ «Στουρναρίζουμε», αφήνοντας τη «συμμορία του ευρώ», να οδηγεί τη χώρα στην απόλυτη καταστροφή και τη μετατροπή της σε γερμανική αποικία.
Στο ευρώ μπήκαμε για να ζούμε καλύτερα και αντί γι’ αυτό οδηγηθήκαμε στην κόλαση. Ναι μέρος της ευθύνης οφείλεται στον κυβερνητικό πρωταθλητισμό σε φαυλότητα των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων. Αλλά στην πορεία στον γκρεμό, μας ακολουθούν και οι άλλες περιφερειακές χώρες, οι GIPSI. (Greece, Italy, Portugal, Spain, Ireland ), γεγονός που αποδεικνύει -και όχι μόνο αυτό- ότι το πρόβλημα είναι συστημικό.Σήμερα υπάρχουν μόνο δύο καθαρές πολιτικές θέσεις. Με το Μνημόνιο και το ευρώ ή ενάντια στο Μνημόνιο και έξω από το ευρώ. Όσοι ορθώς καταδικάζουν το Μνημόνιο, δεν πείθουν, όταν την ίδια ώρα απλώνουν το χέρι για τα ευρωδάνεια της κας Μέρκελ. Θυμίζουν το δανειολήπτη που καθυβρίζει τον τραπεζίτη και το δάνειο, αλλά επαιτεί να του το δώσουν. Μόνο η επιστροφή στη δραχμή, με κούρεμα, αναδιάρθρωση και περίοδο χάριτος για την αποπληρωμή του χρέους, μπορεί να μετατρέψει την οικονομία μας σε ανταγωνιστική, ώστε να υπάρξει έξοδος από την κρίση. Η έκδοση χρήματος από το Χολαργό θα πρέπει να γίνει βέβαια με φειδώ και να κατευθύνεται σε ανάπτυξη και στοχευμένες κοινωνικές παροχές. Η βελτίωση των εισοδημάτων θα έρθει αργότερα όταν η οικονομία αρχίσει να ανακάμπτει. Τη στάση πληρωμών θα ακολουθήσει διαπραγμάτευση για τη μερική αποπληρωμή των χρεών με βιώσιμους όρους. Η νέα δραχμή θα υποτιμηθεί κατά 50 % και μπορεί να διολισθήσει σε σύνδεση με καλάθι νομισμάτων με σκληρά και μαλακά νομίσματα. Στους πρώτους μήνες, θα βιώσουμε αρρυθμίες στην αγορά, πληθωριστικές πιέσεις, προσωρινές ελλείψεις αγαθών, που μπορεί να αντιμετωπιστούν με κυβερνητικές παρεμβάσεις. Τα διαθέσιμα σε ευρώ των Ελλήνων πολιτών θα υποτιμηθούν ανάλογα, αλλά το ίδιο ισχύει και για τις δανειακές υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες, οι οποίες θα υποστούν σοκ.
Μετά μια αρχική περίοδο 4-14 μηνών, η οικονομία θα αρχίσει να επανακτά την ανταγωνιστικότητά της και να ανακάμπτει. Θα εξομαλυνθεί η λειτουργία της αγοράς, θα ισχυροποιηθεί η εσωτερική ζήτηση με ευνοϊκές συνέπειες για την απασχόληση. Η εγχώρια παραγωγή θα επαναενεργοποιηθεί με αύξηση των εξαγωγών που θα στοιχίζουν φθηνότερα και μείωση των ακριβότερων εισαγωγών. Ειδικότερα αυτό αφορά τη γεωργική μας παραγωγή και τον τουρισμό. Ύστερα από ορισμένο διάστημα, θα επανέλθει η εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία και στο τραπεζικό σύστημα, με συνέπεια να εισρεύσουν από το εξωτερικό καταθέσεις. Με προϋπόθεση τη χρηστή και νοικοκυρεμένη κρατική διαχείριση, την πάταξη της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, τη μείωση των φορολογικών συντελεστών, το εφαρμόσιμο αναπτυξιακό σχέδιο μπορεί να δούμε επιτέλους το φως ξένων επενδύσεων. Με σκληρή δουλειά, μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας και να πάψουμε να ζούμε με δανεικά που μας μετατρέπουν σε δούλους. Παρόμοιο σκεπτικό συνυπογράφουν, οι Πωλ Κρούγκμαν, Βέρνερ Σίν, Κένεθ Ρογκόφ, Ότμαρ Ίσιγκ, Τόμας Μάγερ, Νουριέλ Ρουμπινί, Μαρτσέλο ντε Κέκο, Χέλμουτ Σλέσιγκερ, Τζόζεφ Στίγκλιτς, Νόαμ Τσόμσκι Ζακ Σαπίρ, Τζώρτζ Φρίτμαν και πολλοί-πολλοί άλλοι, όλοι τους μέλη της… «συμμορίας της δραχμής», όπως μας αποκαλούν αυτοί που κατέστρεψαν τη χώρα και συνεχίζουν να το κάνουν.