Κάποτε η ανημποριά ασκεί δημιουργική υποβολή που οιστρηλατεί τη συνείδηση. Αυτή η έντονη σχέση με τη μητέρα πατρίδα, ενισχυμένη και από την απουσία της ελπίδας, εγείρει τις πυργοδεσπόδουσες μορφές του μεγαλείου, του εθνικού μεγαλείου.
του Στέλιου Συρμόγλου
Απορεί κανείς για τη σημερινή κατάντια του Ελληνισμού. Και σ' αυτή την απορία αγκαλιάζεται απεριχώρητα ο Αρχαίος με τον Νέο Ελληνισμό. Εκεί στην απόλυτη ανάγκη της σύλληψης της αδυσώπητης πραγματικότητας, η Ελλάδα διαπτύσσεται και αναπτύσσεται με έντονο τραγικό κλέος: το εντεύθεν και το εκείθεν πλάθουν τη μαρτυρία η οποία θανατίζει. Και προβάλλει αδήριτη η ανάγκη να υψωθεί και πάλι ο Ελληνας σε απρόσιτα για πολλούς ύψη. Απαιτείται βέβαια το δώρο της καθοδηγητικής έμπνευσης, μα παράλληλα είναι απαραίτητα τα ακροκεραύνια βιώματα, η έκσταση που προβάλλει από την ιερότητα της ιστορίας, από τις μεγάλες αξίες που συνδυάστηκαν με τη διιστορική παρουσία του Ελληνισμού, που ενσαρκώνει ό,τι είναι αιώνια σύμφυτο με την ανθρώπινη φύση.Γι' αυτό, το κλέος του αγώνα, το ενθαδικό κλέος, η αποφασιτική αντίδραση σε όσα ο Νέος Ελληνισμός σήμερα αντιμετωπίζει, σημαίνει και την επέκεινα πορεία του έθνους, η οποία νοηματοδοτεί την ιστορία. Αν συνειδητοποιήσουμε αυτή την αλήθεια, θα συγκινούμασταν πραγματικά και για πάντα από τις αγωνιστικές υποθήκες. Θα ανατρέχαμε, επίσης, στους μεγάλους του Ελληνισμού και θα συνειδητοποιούσαμε με συγκίνηση τι σημαίνει ελληνική παρουσία. Θα αντιλαμβανόμασταν ότι, ανεξάρτητα της αθλιότητας που μας οδήγησαν πολιτικές και οι όποιοι εκφραστές τους, η ιστορικότητα είναι κεντρισμένη με την αιωνιότητα, σε όλες τις μεγάλες εκφράσεις του ελληνικού πνεύματος...
Την Επανάσταση του 1821 γιορτάζουμε μεθαύριο. Και η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα απέχει πολύ από το Εικοσιένα. Και οι σημερινοί στιχουργοί και αοιδί των λαικών σουξέ του ενός μήνα, αντιγραφείς ως επί το πείστον των πακιστανοτουρκικής προέλευσης στίχων, κάνουν τα κόκκαλα του Διονύσιου Σολωμού και του Ανδρέα Κάλβου να τρίζουν...
Γιατί μόνο ένας οξύς ποιητικός νους, όχι ιστορικός, είναι ικανός να ανακεφαλαιώσει σε επτά στίχους όσα λαμπρά εποίησαν επτάχρονοι σκληροί αγώνες, αιματηροί αγώνες, για να πτερουγίσει και πάλι στον πανάρχαιο τόπο η γλαυκή Ελευθερία. Στο Εικοσιένα ενσαρκώνεται, σύμφωνα με τον ποιητή, το "ουσιαστικότερο και υψηλότερο περιεχόμενο της αληθινής ανθρώπινης φύσης: Η πατρίδα και η πίστη".
Ας αφήσω για λίγο το' 21. Θα επανέλθω όμως, γιατί είναι ανάγκη αναπόδραστη, με την ευκαιρία του εορτασμού της 25ης Μαρτίου, να αναφερθούμε στα υλικά που πλαστούργησε "εκείνος" ο λαός την επανάσταση του 1821.
Ας προσγειωθούμε στο αμείλικτο σήμερα. "Αυτός" ο λαός του σήμερα έχει περιπέσει σ' ένα είδος υστερικής αδιαφορίας ή ακόμη και ευφορίας, για κάποιες τουλάχιστον κοινωνικές ομάδες, την περίφημη "Belle Indiference", χωρίς να διαισθάνεται τις "μυστικές βοές" των πλησιαζόντων γεγονότων. Ενας λαός που έχει εγκλωβιοστεί στα παχυλά λόγια που βγαίνουν από τα απύλωτα στόματα πολλών μεγαλόσχημων , αλλά και μικρόσχημων. Ενας λαός που έχει παγιδευτεί στους κυβερνητικούς κρετινισμούς, τους αποστολείς όλων των βλακειών, τους παραλήπτες των πλεοναζόντων παρασήμων που πωλούνται στα παλιατζίδικα της χώρας.
Ολους αυτούς τους ευτυχισμένους γεωμετριστές του έθνους, που αμακάριστοι, αλλά έμφοβοι, ενταφιάζουν όλες τις ανθρώπινες αξίες και ελπίδες σε ελληνικά μαυσωλεία. Και όσους ακρωτηριάζουν βάρβαρα τους Ρωμιούς και τα παιδόγγονά τους με μηδενιστικές νεοπλασίες. Και φαρμακώνουν τη Ρωμιοσύνη με υψηλόκαρδους ιπποτισμούς. Ενας λαός που "συμπιέζεται" από σεληνιαζόμενους πολιτικούς και υπνοβατούντες διανοούμενους και από υποκειμενικούς πλεονασμούς κατά τη διάρκεια της δημιουργίας πρσωπλαστών.
Ενας λαός που τον κατάντησαν άθυρμα εγχώριων και ξένων συμφερόντων, που ασφυκτιά από τα μνημόνια, την αθλιότητα που του επέβαλαν, που εναγκαλίζεται με την αναξιοπρέπεια και κορνιάζει στη γωνία από φόβο και ανασφάλεια, που τόσο έντεχνα και με επικοινωνιακά τεχνάσματα φροντίζουν κυβερνώντες και μη να του εμφυσήσουν. Με ελληνόπουλα να μην χαίρονται το δικαίωμα στην πρόδο της ζωής και πολλά να επαφίενται στα φιλάνθρωπα αισθήματα δασκάλων και γειτόνων, για ένα πιάτο φαγητό ή ένα πρόχειρο σάντουιτς...
Αυτή είναι η Ελλάδα του 2013. Ιδού η τραγωδία του ελληνικού κλέους.
Την Επανάσταση του '21 γιορτάζουμε ωστόσο μεθαύριο. Και καλό είναι να μην αγνοείται το μέγιστο αυτό γεγονός. Γιατί από την άβυσσο μιας πολυαίωνης δουλείας, ανέβασε ξανά την Ελλάδα επάνω στη σκηνή της ιστορίας και χάρισε στον λαό την εθνική του οντότητα. Τούτο σημαίνει ότι η 25η Μαρτίου είναι η γενέθλια ημέρα της πολιτικής μας ελευθερίας.
Η ηφαιστειακή έκρηξη της "τωτινής" ελληνικής ψυχής μετουσίωσε σε ανελέητο, τιμωρό ξίφος, τις βαριές αλυσίδες της δουλείας, για να εκπηδήσει έτσι η Ελλάδα από τους μυστικούς κόλπους του ιστορικού γίγνεσθαι και να γίνει από "δεσμώτης", "λυομένη" και πάλι "πυρφόρος". Πυρφόρος ανεκτίμητων αξιών, η ημέρα αυτή φανερώνει την αγέραστη δύναμη του πνεύματος "εκείνων" των Ελλήνων, που αιώνες γεωργούσε τον παναθρώπινο πολιτισμό, υπηρετούσε την ελεύθερη ζωή και κοινωνούσε τον άνθρωπο με την ουράνια δρόσο της Γνώσης, της ηθικής Ιδέας και της Αρετής.
Ιδού τι γιορτάζουμε μεθαύριο, της "σωτηρίας ημών το κεφάλαιον".
Με ποια υλικά πλαστούργησε "εκείνος" ο λαός την επανάστασή του, είναι φανερό. Με τη συνειδητοποίηση της μακραίωνης ιστορικής του συνέχειας, με τον ακαταπάλαιστο πατριωτισμό του, με την πολεμική του αρετή, με την αντοχή του. Με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, που δεν λησμονεί και γι' αυτό μαίνεται η ανατολική και δυτική μοχθηρία...
Τότε υπήρχαν ηγέτες που αγωνίστηκαν να απολακτίσουν τη δουλοπρέπεια από τις ψυχές των ραγιάδων και να τους ενοφθαλμίσουν με το προγονικό κλέος. Λιτές και ώριμες προσωπικότητες. Σήμερα υπάρχουν νανοειδείς στο ανάστημα πολιτικοί, που επίμονα προσπαθούν να ενισχύσουν τη ραγιάδικη νοοτροπία του νεοέλληνα και να του επιβάλουν τη δουλοπρέπεια και τον πανικό, ώστε παθητικά και άβουλα να δέχεται ό,τι του σερβίρουν για τη...σωτηρία του!
Και το χειρότερο είναι ότι οι Ελληνες πάχουν από αμνησία. Η μνήμη και η ευγνωμοσύνη είναι γνωρίσματα ιστορικού δυναμισμού. Και δυστυχώς τα σύμβολα που προκαλούσαν ψυχική έξαρση, έχασαν την ανένδοτη επιταγή τους στην νεοελληνική πραγματικότητα της απάθειας και της υποτέλειας. Η ελαστική συνείδηση και η αδιαφορία, η πρόσκαιρη κάλυψη των αναγκών, η διατήρηση των πολλών ή ολίγων κεκτημένων, έχουν ανοίξει το δρόμο για το θρίαμβο της αναίσχυντης παρακμής. ..
Και λαοί αμνήμονες ιστορικά, αδιάφοροι κοινωνικά και αγνώμονες εθνικά, οδηγούνται σε εκφυλισμό...