Παρά την αδυναμία να εξηγήσουμε πως η ενέργεια στον άνθρωπο μετατρέπεται σε σκέψη, δεν παύουν οι άνθρωποι να σκέπτονται. Ακόμα και χθες στη σύσκεψη της τρόικας με τον πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου παρήχθη σκέψη, έστω κι αν η τυποποιημένη λογική και θεώρηση των πραγμάτων από τους δανειστές μας προσέκρουσε στο αβούλευτο και άβουλο του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος σε μια απέλπιδα προσπάθειά του, για αμιγώς επικοινωνιακούς λόγους, να καταδείξει ότι αποτελεί "ανάχωμα" στις απαιτήσεις της τρόικας, υποδέχθηκε τους υπαλλήλους της στο πρωθυπουργικό μέγαρο, ευτελίζοντας για μια ακόμη φορά κι αυτόν τον θεσμό του πρωθυπουργού, που οφείλει να υπηρετεί την εθνική αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια...
του Στέλιου Συρμόγλου
Η ορθή λειτουργία της σκέψης, ωστόσο, εκτιμάται από την αξία των παραγομένων αποτελεσμάτων, από τις αλήθειες που δημιουργεί, ακολουθεί και εφαρμόζει ο άνθρωπος. Ετσι, ξεπηδάει το φιλοσοφικό βίωμα του ανθρώπου. Από τη σφαίρα αυτή δεν πρέπει να μείνει τίποτε απ' έξω. Η πληθώρα των υλικών ίσως αντικαταστήσει την άμεση αναρρίχηση και βοηθήσει στην προσπέλαση αυτού του αγνώστου.Για την οικονομία της εργασίας παρουσιάζεται η ανάγκη της συστηματοποίησης και της τοποθέτησης των προβλημάτων κατά χρόνο και χώρο. Αρχίζοντας από το θετικό λόγο, που αποτελεί τον κυρίαρχο της εποχής αυτής, λέμε ότι στηρίζεται σε νόμους που θεμελιώνουν το ακλόνητο οικοδόμημα της επιστήμης. Οι νόμοι αυτοί βγήκαν από τη μέτρηση και την παρατήρηση και βεβαιώθηκαν στην καθημερινή πείρα και στα καθημερινά γεγονότα
Ο μεγάλος αυτός σταθμός της πνευματικής εξέλιξης οδηγεί τώρα προς μια καινούργια και ουσιαστικότερη προσέγγιση στα ερωτήματα του ανθρώπου, στη αναζήτηση ενός γενικότερου νόμου, που να εξηγεί τους άλλους νόμους, την αιτία και τις λειτουργίες τους. Είναι φανερό ότι έχει προηγηθεί μια επιτάχυνση που βοήθησε τη ζωή, που της πρόσφερε ικανότητα και δύαμη, αλλά που γκρέμισε ισορροπία και κατήργησε τις προηγούμενες σχέσεις, φέρνοντας την πρόοδο της τεχνικής στο κατακόρυφο, που έχει προκαλέσει όμως παρενέργειες σαν εκείνες που φέρνουν τα φάρμακα.
Η αιτία των νόμων αυτών και η δυνατή σύνδεσή τους αποτελεί για τη σημερινή διανόηση μια επιδίωξη, που θα βοηθήσει να ελευθερωθεί το πνεύμα από τις εξαρτήσεις του, για να μπορέσει να αντικρούσει στο μέλλον την πληρότητα της λειτουργίας του, με τις καθαρές εξηγήσεις και ανφορές του προς ό,τι υπάρχει μέσα και έξω από τον άνθρωπο.
Από τα ερωτήματα που τίθενται ενδιαφέρουν οι δράσεις εκείνες που αποκαλύπτουν το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Τη λειτουργία και τις σχέσεις της στην παλιά και στη σύγχρονη κοινωνία. Οι πνευματικές, οι θρησκευτικές και οι κοινωνικές εκδηλώσεις και πως φανερώνονται στις διάφορες νοητικές κατηγορίες. Ποια σύνδεση μπορεί να υπάρχει με τη κοσμική λειτουργία κι αν είναι της ίδιας ή άλλης εντελώς ανεξάρτητης σύστασης, ανάλογης ή αντίστροφης σύνδεσης.
Μπορούν χωριστά οι ψυχονοητικές λειτουργίες να εξηγούν τη έννοια του κόσμου και να δρουν με ομόρροπη ή αντίρροπη κατεύθυνση; Και τι πρέπει να αναμένεται; Η αποθέωση ή η καταστροφή; Είναι όργανο υποταγής ο νους ή εχθρός του κόσμου και πως κρίνεται η θέση του;
Οι ατομικότητες, επίσης, βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση και μόνο το πέρασμα των αιώνων και η πνευματική πείρα έχει διδάξει από το αποτέλεσμά τους τη θυσία, την πίστη, ότι ο άνθρωπος είναι μέρος του κόσμου. Δεν είναι ο ίδιος ο κόσμος, γιατί αν ήταν ο ίδιος ο κόσμος, ο Θεός, το Σύμπαν, δεν θα είχε σχέση με τον εαυτό του, αλλά θα ανήκε σ' άλλον κόσμο.
Οι αλήθειες που τον υπηρετούν θίγουν την κοινωνική ισορροπία και το περεχόμενο των επιδιώξεων, απομακρύνεται από το άμεσο περιβάλλον, προσπαθώντας να βρει τους νόμους που ρυθμίζουν τη δράση του με μια αφοσίωση, που φτάνει και στην κατάργηση του εαυτού του, θυσία για κάτι γενικότερο, υπερβατικό, που του έχει γεννήσει η ήπαρξη της κοινωνίας.
Οι λύσεις που αναζητούνται στα κοινωνικά προβλήματα δίδονται από τα άτομα. Το άτομο είναι εμποτισμένο από μια ψυχική ουσία, ιδιαίτερη, χαρακτηριστική, που δίδει την ατομικότητα. Η ατομικότητα το ξεχωρίζει από τον άλλο κόσμο, το χωρίζει, το απωθεί από κάθε άλλο άτομο. Ζητεί μια ιδιαίτερη θέση, για τον εαυτό του, για ό,τι είναι δικό του.
Εναν ιδιαίτερο χώρο, που δεν μπορούν να τον προσεγγίσουν άλλα άτομα, μιαν απασχόληση που να μην την εμποδίζουν άλλες ατομικότητες. Η ίδια αυτή ουσία είναι διάχυτη σ' όλα τα άτομα κι αυτή δημιουργεί ένα πεδίο που απωθούνται όλες οι ατομικότητες. Απωθούνται, δεν έλκονται.