Στη ζωή πολλές φορές μπορεί να βρεθείς σε δύσκολες καταστάσεις όπου επιβάλλεται να πάρεις σοβαρές και δύσκολες αποφάσεις.
του Στρατή Μαζίδη
Επειδή ακριβώς χρειάζεται να πάρεις αποφάσεις, ενίοτε εθελοτυφλείς προσποιούμενος και εξαπατώντας τον εαυτό σου ότι τίποτε δε συμβαίνει. Μόνο που κρύβοντας το πρόβλημα κάτω από το χαλί, δε συνεπάγεται πως το εξαφανίζεις.Αυτό συμβαίνει και με τη χώρα μας. Οι κυβερνώντες πανηγυρίζουν την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων και αλλαλάζουν για το πιθανό πρωτογενές πλεόνασμα του 2013 την ώρα που ακόμη και τώρα, τρία χρόνια μετά το μνημόνιο δεν καταφέραμε να πετάξουμε έξω ούτε τους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους.
Εορτάζουμε τους αριθμούς και τα ψεύτικα νούμερα. Στρογγυλοκαθόμαστε πάνω στα ποσοστά και τις μονάδες. Με γουρλωμένα μάτια και ορθάνοιχτα αυτιά κρεμόμαστε από τα χείλη τριών κρυόκωλων που κάθε λίγο έρχονται στην πόλη μας, τους ταΐζουμε, τους ποτίζουμε και ο μόνος που βρέθηκε να αντισταθεί απέναντί τους ήταν ο Λουκάνικος.
Αν μας τα πουν καλά γελάμε έως τα αυτιά μας. Αν όχι τρέχουμε να τα διορθώσουμε όλα.
Την ίδια στιγμή έξω ο ένας μετά τον άλλο πέφτουν και ψοφάνε. Σπίτια διαλύονται, οικογένειες χωρίζουν, δουλειές κλείνουν, άνθρωποι μένουν στο δρόμο.
Σήμερα μάλιστα κε πρωθυπουργέ ένα παιδί λιποθύμισε στο σχολείο του μπροστά στα μάτια των συμμαθητών του. Παιδιά βλέπουν παιδιά να σωριάζονται από την πείνα και να σιγοψυθιρίζουν πως ήπιαν λίγο γάλα τις τελευταίες δύο ημέρες.
Κι αναρωτιέμαι κε Σαμαρά... Μήπως, λέω μήπως υπάρχει πρόβλημα;
Μήπως ήρθε η ώρα να αφήσουμε την Ευρώπη και να κοιτάξουμε τα παιδιά μας;