Ο λαός από την απόγνωση δεν θα αργήσει να περάσει στην αηδία γι' αυτό που λέγεται δημόσια ζωή. Η αφλογιστία ωστόσο των ηθικών αντανακλαστικών του λαού έχει ως συνέπεια να χάνεται το μέτρο αξιολόγησης των σύγχρονων τυράννων της πολιτικής. Και μέσα σ' ένα νέφος ηθικής ασφυξίας ο καλός ταυτίζεται με τον φαύλο και ο λαός εθίζεται στις δύσοσμες αναθυμιάσεις των πολιτικών πρακτικών και των σκανδάλων.
του Στέλιου Συρμόγλου
Ετσι τα βαριά ανομήματα της ιδιωτικής και πολιτικής ζωής του "τυραννικού" κυβερνήτη παραμένουν εν πολλοίς αθέατα. Και βέβαια ύψιστα και κρίσιμα προβλήματα της καθημερινότητας, που καταδυναστεύουν τον πολίτη, αλλά και ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, καθορώνται μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς της εξουσιαστικής ιδιοτέλειας και διέρχονται μέσα από τα κομματικά φίλτρα.
Η Ελλάδα έγινε αναξιόπιστη και καταγέλαστη από την αντιφατικότητα των απόψεων, τη σπασμωδικότητα των αποφάσεων των πολιτικών της, αλλά και από την ανικανότητα σε συνδυασμό με τη μεγαλοστομία και τη λογοπία των ηγητόρων της...
Και είμαστε πλέον στις παρυφές του κινδύνου να διαλυθεί πλήρως η ελληνική κοινωνία και να ολισθήσουμε στην ηθική κατάπτωση. Αγνοώντας μάλιστα κανείς τους αντικειμενικούς παράγοντες, τις κοινωνικές συνιστώσες και καταστάσεις, τη μορφή των οικονομικοινωνικών σχέσεων, αλλά ταυτόχρονα και τις κοινωνικοπολιτικές εξελιξεις στο διεθνές περιβάλλον, την ιστορική πορεία ενός λαού, τότε σίγουρα δεν δίνει το στίγμα του ήθους, το οποίο έχει κατ' εξοχήν χαρακτήρα κοινωνικό και πολιτικό, μια και για το εξωκοινωνικό άτομο το ήθος δεν έχει νόημα και υπόσταση.
Η ηθική λοιπόν φιλοσοφία που μιλάει για τα προβλήματα της ηθικής συνείδησης και την προσπάθεια ηθικής τελείωσης, είναι θέμα προσωπικότητας. Σε μια κοινωνία, όπως η ελληνική, όπου μέχρι πρόσφατα το κέρδος και η υλική δύναμη σηματοδοτούσαν την κοινωνική θέση του ατόμου, το πολιτικό ήθος ήταν και εξακολουθεί να είναι αγαθό εν ανεπαρκεία. Σε μια τέτοια κοινωνία, όπου η αξιοκρατία παραμένει κενός λόγος, ενώ ο παραγοντισμός και η ευνοιοκρατία βρίσκονται στην "ημερησία διάταξη", είναι ανόητο να επιζητούμε ήθος από τον πολιτικό και κατ' επέκταση από τον μέσο πολίτη.
Η εμπέδωση ενός τέτοιου συστήματος οδηγεί σε μια προιούσα αλλοτρίωση, σε μια άμβλυνση των συνειδήσεων και στην εμφάνιση τυχάρπαστων στο χώρο της πολιτικής ή προσώπων που προωθήθηκαν από ένα πολιτικό σύστημα που εξυπηρετεί συγκεκριμένα και συγκροτημένα συμφέροντα.
Ο λαός εν τη αγνοία του ή και ευαπάτητος συνήθως από την υποσχεσιολογία των πολιτικών, τιμά πολλές φορές με την ψήφο του το σύγχρονο τύραννο του!..Και δεν αργεί να διαπιστώσει ότι με την ψήφο του εξέθρεψε έναν "ηγετίσκο", ο οποίος ωστόσο συνοδεύεται από "γιγάντεια αλαζονεία και απληστία", όπως έλεγε ο Σοφοκλής.
Διαπιστώνει ο λαός ότι ο επίδοξος "σωτήρας" του είναι καμωμένος από αντιφιλελεύθερο υλικό, αν και προέρχεται από ένα φιλελεύθερο χώρο. Αυτός είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Ενας πολιτικός που ολίσθησε για χρόνια στα συμφέροντα και τη δεδομένη χρονική περίοδο, η πολιτική συγκυρία του επέτρεψε να περάσει το κατώφλι του Μεγάρου Μαξίμου, αδυνατώντας βέβαια ως εξουσιολάγνος να κατανοήσει ότι ο ναός της ελευθερίας δέχεται μόνο προσκυνητές και ο οίκος της δημοκρατίας μόνον επισκέπτες...
Πως άλλωστε να το κατανοήσει ο μονίμως κινούμενος στην επιφάνεια της πολιτικής ηθικής σημερινός πρωθυπουργός, όταν η πρωθυπουργία προσφέρει την απροσμέτρητη δύναμη της εξουσίας και τη πολυδιάστατη μαγεία της απόλαυσης σχεδόν πάντων των ανθρωπίνων; Οταν μάλιστα το πρόσωπο που "στεφανώνεται" με την πρωθυπουργική αλουργίδα είναι θιασώτης του "επίπλαστου" και του "ανάλαφρου βλαχολεβέντικου" και ταυτόχρονα εξαίσιος ψευδομανής ηθοποιός σε ρόλους της ελληνικής κωμωδίας και τραγωδίας, τότε όχι μόνον ένας σκεπτόμενος πολίτης, αλλά και ο τελευταίος βοσκός αυτής της χώρας δικαιούται να τον κλειδώσει στο "χρονοντούλαπο της ιστορίας" και να τον προσωπογραφήσει χωρίς φόβο με τα πιο μελανά χρώματα.
Το αναφαίρετο αυτό δικαίωμα ο κάθε Ελληνας πολίτης το αντλεί πλέον από το γεγονός ότι το πρόσωπο αυτό διαφεντεύει τη ζωή του. Και από τις ασύνετες αποφάσεις και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων που ο σημερινός πρωθυπουργός επίμονα επιχειρεί, υποβασταζόμενος από τους δύο άλλους κυβερνητικούς εταίρους του, υποθηκεύει το μέλλον του Ελληνισμού εντεύθεν και εκείθεν του 2013.
Ο Αντώνης Σαμαράς, κλασικός τύπος μεγαλοαστού, διακοσμημένος με κακόγουστες κοινωνικές χαλκομανίες, πολιτική απειρία, ημιμάθεια, συντηρητισμό και μονοθελητισμό, ενδιαφέρεται πρωταρχικά για τη διατήρηση του πρωθυπουργικού αξιώματος. Η δύναμη της εξουσίας περιθωριοποιεί τις όποιες αναστολές του, ισχυροποιεί την εγωπάθειά του, επισκιάζει την περιοδικά αναδυόμενη φυσική του δειλία, ελαχιστοποιεί τη συναισθηματική παρορμητικότητα του, μεγιστοποιεί τον εγωκεντρισμό του και αποστασιοποιεί τον υπαρξιακό ανθρωπισμό του από το χώρο του Homo Sapiens στο χωρο του Homo Erectus.
Μεταμορφώνει δεν την όποια πολιτική του εμπειρία ή μάλλον την πολιτική του απογοήτευση από τα χρόνια της παραμονής του στο περιθώριο της πολιτικής, σε λαικό πασατέμπο με την έννοια ότι αυτός είναι "καθαρός" σε σχέση με τους άλλους που κυριαρχούσαν στο πολιτικό προσκήνιο. Ετσι εμφανιζεται να δημιουργεί την εντύπωση ότι είναι ένα "αλαλάζον κλύμβαλον" και ένα "δωδωνιαίο χαλκείον" που αναπαράγει τους ήχους μιας ψυχοφθόρας υπεροψίας.
Ο Αντώνης Σαμαράς, δοξοφάγος αστός, απολαμβάνει ως εν εκστάσει ευρισκόμενος αναστενάρης το οργουέλειο όνειρο της "ενός ανδρός αρχής" και έμπλεος ημερήσιας και νυχτερινής πολιτικής ηδυπάθειας "οίστρου πίμπλαται". Οι υπ' αυτόν συνεργάτες ή πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούνται μοιράκια. Ισεολογικά πιστεύω, πεποιθήσεις και ηθικές δεσμεύσεις δεν αποτελούν για τον σημερινό πρωθυπουργό εμπόδια στη προσπάθειά του να διατηρήσει την εξουσία. Ελαστικός σε κάθε είδους αρχές αναδιπλώνεται με μεγάλη ευκολία και προσαρμόζεται παραχρήμα.
Ενας τέτοιος πρωθυπουργός δεν είναι σε θέση να διαπραγματευθεί και να προωθήσει τα συμφέροντα της χώρας του. Οσφυοκάμπτης προς τους δυνατούς και νευρωτικά επιθετικός σε όσους του ασκούν κριτική ή εναντιώνονται στις πρόσκαιρες επιδιώξεις του, λειτουργεί ευκαιριακά και είναι σε θέση να μεθοδεύσει μια νέα πολιτική, αντίθετη απ' αυτήν που ακολουθούσε προηγουμένως, να πραγματοποιήσει μια αδιανόητη υποχώρηση, ακόμη και σε βιοθεωριακές αρχές και να δεχτεί σκληρούς όρους, αρκεί να φτάσει στο προσωπικά αρεστό και στο πολιτικά επιθυμητό.
Ενας αλχημιστικός υδραργυρισμός σε συδυασμό με μια θλιβερή έκφραση του προσώπου, που εκδηλώνεται με διάφορες γκριμάτσες, δίνουν στον Αντώνη Σαμαρά τη δυνατότητα να προκαλεί ενίοτε και τη συμπάθεια και να κοροιδεύει τους ψηφοφόρους του μεγαλοστομώντας.
Υπάρχει ωστόσο μια ιδέα που τυραννεί το σύγχρονο τύραννο, όπως είναι ο Αντώνης Σαμαράς και η επιστήμη της ψυχοδιαγνωστικής ίσως σύντομα να ασχοληθεί μαζί του. Η ιδέα της παράδοσης της εξουσίας. Είναι ο εφιάλτης του. Συνέχεται από φόβο που φτάνει έως τον πανικό, όταν σκέπτεται ότι σύντομα μπορεί να παραδώσει την εξουσία και θα αναγκαστεί να επιστρέψει στο σπίτι του στην Κηφισιά, αρκούμενος στα προνόμια του πρώην πρωθυπουργού των όσων μηνών, αλλά και ανεχόμενος τις αυταρχικές επιδράσεις του άμεσου περιβάλλοντός του.
Εκτός κι αν οι πολιτικές εξελίξεις "βοηθήσουν" να λογοδοτήσει για την ολέθρια πολιτική που ακολούθησε διαδεχόμενος τον άλλον αβέλτερο της πολιτικής, τον Γιώργο Παπανδρέου, οπότε και θα έχει συνεχές ενδιαφέρον προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα ενώπιον της δικαιοσύνης...Στην ελληνική πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα, βέβαια, μια τέτοια εξέλιξη θεωρείται μυθοπλαστικής φαντασίας, αλλά η ζωή έχει πάντα εκπλήξεις και ανατροπές!...
