Καθώς ο χρωστήρας προσθέτει άφθονο μαύρο χρώμα στον καμβά της ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας, με τους Ελληνες ανεξαρτήτως ηλικιακής κλίμακας εγκλωβισμένους σε μια ιδιότυπη απάθεια να αγωνιούν για την επόμενη μέρα της καθημερινότητάς τους, οι "συστροφές της ψυχής" είναι απροσμέτρητες και επιστρέφουν καταιγιστικά στη γυμνή συνείδηση, για να την πληροφορήσουν και να την αποπληροφορήσουν.
του Στέλιου Συρμόγλου
Ο ούριος άνεμος της αισιοδοξίας και της αίθριας προοπτικής ατονεί καθημερινά, για να αφήσει τη θλίψη να πτερωθεί ιδιότυπα... Και αγγίζει κρυπτές και ευαίσθητες πτυχές της συνείδησης και μάλιστα της στοχαζόμενης συνείδησης. Και μόνο ένας ποιητής, ο οποίος ζει το σπαραγμό της κοινωνικής πραγματικότητας και των αξιών γενικότερα στον ιστορικό χρόνο, συλλαμβάνει ενορατικά και πολλές φορές βίαια τις αιχμηρές διαστάσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι και της "ταλαιπωρημένης" ψυχής, ιχνηλατεί τα άδηλα και τα κρύφια, άγεται στη μυστική αλήθεια, για να αποκαλύψει ποιητικά τα λάφυρα που του προσφέρει η Μούσα του πόνου.Οσοι βρίσκονται στο "κέντρο του καιρού" τους, σ' αυτό το παλλόμενο, αντιφατικό, οργισμένο κέντρο, διεκδικώντας μερίδιο της αλήθειας και δεν παρατηρούν απλώς την κοινωνική επιφάνεια, αλλά εμπλέκονται σ' έναν αδιάκοπο και αδιάλλακτο αγώνα, και πολύ περισσότερο όσοι βιώνουν την εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας, διαπιστώνουν την ποίηση του απλού πόνου, μια ποίηση του ανθρώπινου. Αυτή η ποίηση του καθημερινού που περνά και χάνεται παίρνοντας μαζί της τον βιωμένο μέσα στις απλές στιγμές χρόνο. Διαπιστώνουν ότι όλα αυτά τα πρόσωπα της κοινωνικής εξαθλίωσης είναι σιωπηλά, καθημερινά βασανισμένα και με χέρια που έμειναν άδεια. Χωρίς όλα να έχουν αποδεχθεί τη μοίρα τους, ο βιωμένος χρόνος είναι, μέσα στο παρελθόν τους, ένα πάθος σβησμένο.
Κι όσα πρόσωπα συμβαίνει να είναι ορμητικά, αγωνιζόμενα μέσα στο κραδασμό ενός πάθους ή μιας ιδέας, κινδυνεύουν να αποδεχθούν την πραγματικότητα. Και δεν αποκλείεται να σωπάσουν μέσα στη γνώση και την οδυνηρή εμπειρία, που είναι η σοφία της βιωμένης τους ύπαρξης.
Με τη συντριπτική εκμηδένιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, καθώς διατρέχουμε μέρες γεμάτες κοινωνικά ερείπια και θλίψη, εξαιτίας ολέθριων πολιτικών πρακτικών και ευδιάκριτης πολιτικής ακαμψίας, επέρχεται ο κοινωνικός κάματος. Και οι υπερχρεωμένοι Ελληνες αρκούνται στα άεργα όνειρα. Και οι κυβερνώντες συνιστούν έναν τέλειο ονειροκρίτη. Τα άεργα όνειρα αφορούν το απώτατο μέλλον. Δεν χρεώνουν κανέναν. Δεν απαιτούν από κανέναν δεσμεύσεις και μόχθο. Μόνο τα μεσοπρόθεσμα όνειρα κοστίζουν, γιατί θέλουν σαφές πρόγραμμα και δουλειά, όπως και ακέραια την κυβερνητική ευθύνη.
Είναι άγνωστο που θα οδηγήσει η διαίωνιση αυτής της θλιβερής κατάστασης. Με όσους Ελληνες να κάνουν άεργα όνειρα σε φόντο ζοφερό. Μια κατάσταση που υπονομεύει κάθε ιδέα κοινωνικής συνοχής και ορθολογικού προγραμματισμού. Με το "σύνδρομο της εξυπνάδας" να κυριαρχεί στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Και σε αυτό οφείλονται προχειρότητες, ερασιτεχνισμοί και μεγαλόστομες κενολογίες. Οδήγησε ήδη τη χώρα σε οικονομικό όλεθρο, σε εθνικά αδιέξοδα και σε εωτερικές αστάθειες και προσεχώς σε ανυπολόγιστες κοινωνικές συγκρούσεις. Γιατί, όταν πεθαίνει η ελπίδα σ' ένα λαό και όλα στρογγυλοποιούνται στο όνομα εφήμερων επιδιώξεων, τότε ακολουθούν αντιδράσεις οργής ακόμη και από εκείνους που εθίστηκαν να κάνουν άεργα όνειρα