Ιδεολογικά πιστεύω, πεποιθήσεις, διακηρύξεις και ηθικές δεσμεύσεις δεν αποτελούν για τον Αντώνη Σαμαρά εμπόδια στην εναγώνια και με προκλητική αναίδεια προσπάθειά του να διατηρήσει την πρωθυπουργία, έστω για μερικούς ακόμη μήνες, έχοντας εξασφαλίσει την "αδυναμία" των κυβερνητικών του εταίρων, που ενίοτε λειτουργούν και ως "σπιτωμένες" εταίρες, αρκούμενοι στην...οφθαλμοπορνεία της εξουσίας και στη διατήρηση κάποιων κομματικών κεκτημένων.
του Στέλιου Συρμόγλου
Για την κυβερνητική αυτή εκτρωματική απόφυση, οι Ρωμιοί θεωρούνται μοιράκια, μικρά πλαστικά στρατιωτάκια, που υπάρχουν για να παρουσιάζουν όπλα και να "δοξάζουν" τους μεγάλους"σωτήρες" τους, πλην όμως τους ελάχιστους και ουτιδανούς αυτούς πολιτικούς...
Η δύναμη της εξουσίας περιθωριοποιεί αναστολές, ισχυροποιεί την εγωπάθεια, επισκιάζει την περιοδικά αναφυόμενη φυσική δειλία, ελαχιστοποιεί το συναίσθημα και μεγιστοποιεί τον εγωκεντρισμό, ώστε να αναδυθεί τροπαιοφόρος ο δεσποτισμός και να εκδηλωθεί κάποιες φορές με την πλέον αυταρχική του φυσιογνωμία. Κι αυτό παρατηρείται τους τελευταίους μήνες είτε με την "καταστολή" των ισχνών,ούτως ή αλλέως, διαδηλώσεων και συγκεντρώσεων διαφόρων κοινωνικών ομάδων, είτε με τις αλλοπρόσαλλες κυβερνητικές αποφάσεις που υποθηκεύουν το μέλλον του Ελληνισμού.
Η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι η γη της επαγγελίας. Και καταντήσανε οι Ελληνες να συναναστρέφονται μονάχα τις σκιές των ειδώλων τους. Και πολλοί σκεπτόμενοι πολίτες, αηδιασμένοι από την ανικανότητα και τη θρασεία τόλμη των πολιτικών με την ανερμάτιστη λογική, έγιναν εγκόσμιοι αναχωρητές, προτιμώντας την αποξένωση και τη μόνωση απ' όλα εκείνα που τους προξενούν νέκρωση πνευματική, που τους λιγοστεύει τον τάραχο των παθών, την άσκηση του νου, διατηρώντας ωστόσο στον ιστορικό χρόνο τις πολυώνυμες αμφιβολίες τους για τις αυθεντίες, τις εξουσίες, τις μαρτυρίες, τις δήθεν αξίες και τις διάφορες εποπτείες...
Ακολουθούν αναγκαστικά οι Ελληνες τα ίχνη των πεθαμένων Σισύφων, ανεβάζοντας την πέτρα στο βουνό κατά την επιθυμία των κυβερνώντων, άλλοτε υποχωρούντες ενώπιον του δεσποτισμού της κυβέρνησης κι άλλοτε ολισθαίνοντες στην προσδοκία, που με τρόπο έντεχνο καλλιεργείται από τα κυβερνητικά φερέφωνα και το διάλληλο κύκλο της παραπλανητικής ενημέρωσης.
Τα πεθαμένα όνειρα του Ελληνισμού δεν του επιτρέπεουν να ακούσει για ποιον κτυπάει η καμπάνα. Αυτή η καμπάνα της Ρωμιοσύνης που για μια ακόμη φορά ηχεί λυπητερά και πένθιμα, ενώ οι επιτήδειοι της κυβέρνησης την παρουσιάζουν σαν αναστάσιμο παιάνα. Κι ας γκρεμίζονται όλα. Κι ας οδηγούνται οι Ελληνες, ως κουρασμένοι στρατοκόποι προς το "πουθενά" , με το "ομπρός της γης οι κολασμένοι". Κι ας ηχούν τα δελφικά μηνύματα εκ Δυσμών και εξ' Ανατολών "ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην", οι κυβερνώντες κτίζουν στην άμμο, προς δόξαν της καπιταλιστικής αντίληψης των δανειστών.
Γνωρίζουν, άλλωστε, ότι η επανάσταση είχε πεθάνει από δεκαετίες. Ακόμη και οι λάτρεις της πρώην μούμιας του Κρεμλίνου, το ΚΚΕ ή ο δογματικός ρομαντισμός της ευρύτερης Αριστεράς, είναι συνήθως χιμαιρικός και πλαστικοποιημένος...
Καμία πολιτική ωστόσο όσο κι αν μετασχηματίζεται και ενσωματώνει νέους στόχους, δεν μπορεί να κατακερματίσει το αυτονόητο: Οτι ο δεσποτισμός πορίζει στην ανθρώπινη σκέψη οδυνηρή εμπειρία και δεν οδηγεί στην ιστορική σύλληψη του κόσμου. Γιατί η ιστορική σύλληψη, που συνδέεται άρρηκτα με το μέλλον των λαών, αποτελεί έργο συλλογικότητας. Και προέρχεται από τον κάματο και από τον έντονο προβληματισμό ισχυρών συνειδήσεων.
Δεσποτισμός με θύμα τη λογική. Μια μορφή δράσης χαρακτηριστική των ηγετίσκων, οι οποίοι με ελαφρά τη καρδία στερούν μαζικά την αξιοπρέπεια των συνανθρώπων τους. Αντιδράσεις που καταδείχνουν ναρκισσιστική αναζήτηση μιας κυρίαρχης εικόνας του Εγώ. Ανθρώπων καταπιεσμένων από χρόνια στις πρωταρχικές βιολογικές τους ανάγκες. Αναφροδιασιακοί της πολιτικής. Με την ανακολουθία στις αποφάσεις τους, να συναγωνίζεται την αλαζονεία τους. Στο τέλος, όμως, οι ηγετίσκοι αυτού του βεληνεκούς, από την εσωτερική αλαζονεία και την κατάρρευση, περνούν στην εξωτερική γελοιοποίηση!
