"Πώς τα βλέπεις τα πράγματα;" ρώτησα χθες αργά τη νύχτα έναν καλό φίλο για να μου δώσει μια αφοπλιστική απάντηση. "Τι να δεις μέσα στο βόθρο;".
του Στρατή Μαζίδη"Μόνο σκατά!" του απήντησα...
Τι να δεις σε αυτή τη χώρα; Οι οσφυοκάμπτες περίμεναν με αγωνία τα αφεντικά τους να προσγειωθούν. Να χαμηλώσουν τον αυχένα τους και να αποδείξουν το πόσο καλοί συνεργάτες είναι.
Και τι μέλλον μπορεί να έχει απομείνει σε αυτόν εδώ τον τόπο; Ανεργία, απελπισία, έλλειψη ελπίδας. Ειδικά αυτό το τελευταίο είναι που τσακίζει. Τα πάντα μπορεί ίσως να αντέξει ο άνθρωπος αν έχει τη γλυκιά παρηγοριά της ελπίδας. Αυτή όμως φαίνεται πως πέθανε πρώτη σε αυτό τη γωνιά της γης.
Οι ταγοί μας ακούνε με προσοχή τους εισαγόμενους ώστε να λάβουν οδηγίες για τη διαχείριση του χάους. Μια διαχείριση που με τον τρόπο που γίνεται οδηγεί σε μεγαλύτερο χάος αν μπορεί να μας επιτραπεί αυτή η έκφραση.
Τα πάντα γύρω μας διαλύονται. Ξεχνάμε όσα γνωρίζαμε και θεωρούσαμε δεδομένα. Όμως τι σημασία έχει μπροστά στην επίτευξη των στόχων; Ποιων στόχων; Να γυρίσουμε το 2022 στο 2009 φτωχότεροι. Όσοι θα έχουν απομείνει ζωντανοί.
Οι χαμηλοβλέποντες εκπρόσωποί μας θα συνεννοηθούν και θα προετοιμάσουν κατά πάσα πιθανότητα τα νέα χειρότερα έως τα επόμενα μέτρα για τα οποία έχουν ήδη προϊδεάσει την κοινή γνώμη με πληροφορίες που τις κυκλοφορούν οι δικοί τους. Η αρχή έγινε με το χαράτσι που μονιμοποιήθηκε. Λες και το πρόβλημα μας ήταν το πως θα το βαπτίσουμε.
Η κοινωνία δείχνει να βρίσκεται σε αφασία. Βιώνει μια απάθεια που θα ζήλευαν κι οι ασκητές στα μοναστήρια.
Βρεθήκαμε από το πουθενά μέσα σε έναν υπόνομο, περπατάμε τρία χρόνια μέσα σε αυτόν και ακόμη δεν έχουμε δει ούτε χαραμάδα φωτός μέσα έστω από σχάρες. Μόνο σκατά βλέπουμε, πιάνουμε και αναπνεύουμε. Κι ένας ένας, σιγά σιγά αναχωρούμε...