του Στρατή Μαζίδη
Η κρίση των ηθικών αξιών, ο ξεπεσμός του λαού, η κρεπάλη, η προσήλωση στις υλικές απολαύσεις οδήγησαν πρώτα στην εσωτερική άλωση της αυτοκρατορίας η οποία σιγά σιγά άρχισε να μαζεύεται γεωγραφικά ενώ το 1204 μ.Χ. δέχθηκε από τους "αδερφού" Λατίνους το πρώτο μεγάλο πλήγμα.
Μήπως αντίστοιχα σημεία των καιρών δεν παρατηρούμε και σήμερα με τη χώρα μας να έχει αλωθεί; Εμείς δε μεθάμε στα καπηλιά αλλά στα clubs πίνοντας drinks, δεν αγοράζουμε φανταχτερά φορέματα αλλά πανάκριβα ανύπαρκτα, δε γιαλίζουμε τη νέα μας άμαξα αλλά τα 130 άλογά μας που τα χρωστάμε.
Καμια άλωση και κανένας εχθρός δεν μπορεί να σε κερδίσει αν το έδαφος δεν είναι προετοιμασμένο. Αν δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες. Σαν ώριμο φρούτο έπεσε η Πόλη, ομοίως και η σημερινή Ελλάδα που βρίσκεται στο δικό της 1204 μ.Χ. και πορεύεται ασταμάτητα προς το 1453 μ.Χ. με τη διαφορά πως στη θέση των Σταυροφόρων έχουμε την τρόικα.
Βέβαια υπάρχει μια σημαντική διαφορά.
Ο αυτοκράτορας των Ρωμαίων (διότι ιστορικά βυζαντινή αυτοκρατορία ουδέποτε υπήρξε κι ο όρος επινοήθηκε από τους Φράγκους) Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είχε πολλές προτάσεις να το σκάσει και να παραδώσει την Κωνσταντινούπολη έναντι ανταλλάγματος.
Στο τελεσίγραφο του Μωάμεθ του Πορθητή απαντούσε:
«Εἰ μἐν βούλει, καθὼς καὶ οἱ πατέρες σου ἔζησαν, εἰρηνικῶς σὺν ἡμῖν συζῆσαι καὶ σύ, τῷ Θεῷ χάρις. Ἐκεῖνοι γὰρ τοὺς ἐμοὺς γονεῖς ὡς πατέρας ἐλόγιζον καὶ οὕτως ἐτίμων, τὴν δὲ πόλιν ταύτην ὡς πατρίδα· καὶ γὰρ ἐν καιρῷ περιστάσεως ἅπαντες ἐντὸς ταύτης εἰσιόντες ἐσώθησαν καὶ οὐδεὶς ὁ ἀντισταίνων ἐμακροβίω. Ἔχε δὲ καὶ τὰ παρ’ ἡμῖν ἁρπαχθέντα ἀδίκως κάστρα καὶ γῆν ὡς δίκαια καὶ ἀπόκοψον καὶ τοὺς φόρους τόσους, ὅσους κατὰ τὴν ἡμετέραν δύναμιν, κατ’ ἔτος τοῦ δοῦναι σοι καὶ ἄπελθε ἐν εἰρήνῃ. Τί γὰρ οἶδας, εἰ θαῤῥῶν κερδᾶναι εὐρεθῇς κερδανθείς; Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν».
Ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ως άξιος συνεχιστής των προκατόχων του, ήταν αυτός που έτρεχε έξω για να παραδώσει την Ελλάδα βροντοφωνάζοντας ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ.
Ο λαός κοιμάται τον ύπνο του αποβλακωμένου, του αποκαμωμένου από τα υλικά αγαθά. Βαδίζει αδιαμαρτύρητα προς την άβυσσο. Αρνείται έστω να αναλάβει τον ιστορικό του ρόλο.
Το 1453 και τα λόγια του αυτοκράτορα έρχονται να μας θυμίσουν ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος όχι απαραίτητα με μοναδικό σκοπό να επιβιώνει έστω και ερπώμενος όπως εμείς σήμερα αλλά να δίνει τις μάχες του. Ο πραγματικός δε νικητής είναι αυτός που δίνει το παρόν στο πεδίο της μάχης. Ακόμη κι αν η έκβασή της δεν είναι πάντα η επιθυμητή.