του Στρατή Μαζίδη
Εμείς πάλι, ο ελληνικός λαός, βρισκόμαστε ήδη τρία χρόνια πάνω στο σταυρό. Αλλά δε χαμπαρίζουμε. Όχι καρφιά αλλά και παλούκια να μας καρφώσουν στα χέρια και τα πόδια, είμαστε τόσο αναίσθητοι που ούτε καν θα πονέσουμε.
Επί τέσσερα χρόνια λιώνουμε καθημερινά. Σαπίζουμε λίγο λίγο στο πιο σκοτεινό μέρος του Αδη.
Διαβάζουμε για καλή επ-ανάσταση, ότι πλησιάζει η ώρα του ξεσηκωμού, γράφουμε (ουτέ εμού εξαιρουμένου) ενίοτε ότι έρχεται η στιγμή της λαϊκής οργής και τελικά γινόμαστε ρεζίλι. Βέβαια υπάρχει και η άλλη άποψη. Τα γράφουμε για να τα διαβάσουμε οι ίδιοι και να πάρουμε μια ελπίδα.
Βέβαια έρχεται η ώρα του ξεσηκωμού. Η θερμοκρασία δείχνει 30 βαθμούς και θα ξεσηκώσουμε ψάθες, ξαπλώστρες, μπάλες μαζί με όλα τα απαραίτητα συνοδευτικά της παραλίας. Πλέον μετράμε αντίστροφα για την ...ιερότερη περίοδο του έτους στη χώρα μας. Τη δεύτερη μεγάλη Σαρακοστή μόνο που δεν κρατά 50 ημέρες αλλά 100 και βάλε, αυτή των μπάνιων του λαού.
Θα περάσει και αυτό το καλοκαίρι και ηλιοκαμμένοι όπως θα γυρίσουμε, ζαλισμένοι θα φάμε τα επόμενα σκαμπίλια μας.
Δεν υπάρχει λοιπόν ελπίδα ανάστασης για το λαό μας διότι για να εγερθείς από τους νεκρούς πρέπει πρώτα να το θες και να το πιστεύεις ο ίδιος.
Κι εμείς μια χαρά κοιμόμαστε στο μνήμα μας... Η ζωή εν τάφω συνεχίζεται...
* πρώτη δημοσίευση 6/5/2013 με μικρή αλλαγή