Ένα ακόμη κύπελλο Ελλάδος κατέκτησε ο ΟΣΦΠ. Το 26ο; Το 38ο; Το 53ο; Τι σημασία έχει; Από το 10ο και πάνω χάνεται πια το νόημα. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι μια ομάδα της περιφέρειας με άξια οργάνωση και δομή όλα αυτά τα χρόνια, ο Αστέρας Τρίπολης δεν κατέγραψε το πρώτο. Που το άξιζε κιόλας.
του Στρατή Μαζίδη
Μαζί με τον Αστέρα έσβησε νομίζω οριστικά και το αστέρι του ποδοσφαίρου στη χώρα μας. Τι ανάγκη είχε ο Ολυμπιακός ένα ακόμη Κύπελλο που στο κάτω κάτω δεν το άξιζε;Ο Γιάχος λέει έβαλε τα κλάματα... Και λοιπόν; Τη ζημιά την έκανε. Με τα δάκρυα δεν αλλάζει τίποτε.
Ο ΟΣΦΠ είχε την ατυχία να πέσει σε ύποπτα χέρια που παρά τα μεγάλα ονόματα που έφερε στα πέτρινα χρόνια στην ομάδα του δεν κατέκτησε ένα τίτλο. Μετά είχε τη μεγαλύτερη ατυχία να τον αναλάβει ένας άνθρωπος που τον ανέστησε μεν (μοσχοπουλώντας φυσικά πόσους παίκτες του) αλλά τον κατέστησε μισητό σε αντιπάλους ακριβώς γιατί επιβαλλόταν και όταν δεν ήταν καλύτερος. Από το 1997 και μετά κι η ΑΕΚ άξιζε το πρωτάθλημα με εκείνη τη νίκη στα χαρτιά του ΟΣΦΠ με την Καλαμαριά και ο ΠΑΟ άξιζε το πρωτάθλημα της Ριζούπολης. Δηλαδή αν αντί για 15 πρωταθλήματα είχε κατακτήσει 10 αφήνοντας τους άλλους να πάρουν αυτό που δικαιούνται, τι θα άλλαζε; Θα ήταν πιο μικρός ο Ολυμπιακός; Ή μήπως θα είχε κίνητρα όπως όλοι για να γίνει καλύτερος;
Ακόμη και επί Βαρδινογιάννη πήραν πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ, η Λάρισα και η ΑΕΚ του Γιδόπουλου. Πήραν κύπελλο ο ΟΦΗ κι η Καστοριά.
Είναι κατάντια για το ποδόσφαιρο της χώρας μας αυτή η εικόνα. Δηλαδή θα μας χαλούσε να είχαμε ένα πρωτάθλημα όπως στην Αγγλία; Δεν εννοώ σε επίπεδο παικτών αλλά που τουλάχιστον 5-6-7 ομάδες θα μπορούσαν στα ίσα να χτυπούν το πρωτάθλημα και την Ευρώπη;
Τώρα για παράδειγμα τι επένδυση να κάνει ο καημένος ο Καϋμενάκης στην Τρίπολη μετά τα όσα έγιναν χθες; Πόσα παιδιά φιλάθλους θα κέρδιζε χθες ο Αστέρας; Πόσοι θα έτρεχαν στις ακαδημίες του για να ενταχθούν στον κυπελλούχο;
Κάπως έτσι μέσα σε αυτή την απαξία της σίγουρης τριάδας αλλά και του να μην αφήνεις τον άλλο να πάρει κάτι που δικαιούται, οδηγήθηκε η ΑΕΚ στη Β΄ Εθνική και η δική μου ομάδα ο ΠΑΟ εξασφάλισε την παραμονή της στην προτελευταία αγωνιστική.
Είμαι βέβαιος, και σε αυτούς απευθύνομαι, ότι όλοι οι υγιείς φίλαθλοι που πάνω από όλα μας αρέσει το ποδόσφαιρο, δε διαφωνούν. Είναι φτωχό το πρωτάθλημα δίχως την ΑΕΚ, με έναν αναιμικό Παναθηναϊκό, με έναν ασθενή Αρη, έναν ανύπαρκτο Ηρακλή, έναν μη πανίσχυρο ΠΑΟΚ. Τι νόημα έχει να παίζεις μόνος σου; Ή 2-3 παρέα;
Πού είναι εκείνα τα χρόνια που κάθε Κυριακή βάζαμε ΕΡΑ-4 (πριν γίνει ΕΡΑ ΣΠΟΡ) και λέγαμε "θα περάσει ο ΠΑΟ από τις Σέρρες;", "θα τη γλυτώσει η ΑΕΚ στο Καυτατζόγλειο;", "θα έχει τύχη ο Ολυμπιακός στο Αλκαζάρ;" ή ανέβαινε ο Αθηναίος στην Τούμπα και μέτραγε τα γκολ από το Σχηματάρι;
Θυμάμαι έναν αγώνα με τον Εθνικό στο ΟΑΚΑ. Πρέπει να ήταν 1988. Είχαμε πάει με κάτι φίλους εθνικούς, Κυριακή μεσημέρι, καιρός ωραίος, θεωρητικά εύκολο παιχνίδι και χάσαμε 3-6 με τα γκολ του Μπατίστα και του Ιλούνγκα. Κι ο ΠΑΟ με παικταράδες μέσα τότε. Ήταν όμως ένα ματς διαφήμιση για το ποδόσφαιρο.
Κάθε αγώνας και ντέρμπυ.
Για αυτό κάποτε γέμιζαν και τα γήπεδα. Πήγαινες στο ΟΑΚΑ με τη Λάρισα και είχες 65.000 κόσμο. Γιατί; Διότι για να μιλήσω για τη δική μου ομάδα είχες Σαραβάκο, αδερφούς Δημόπουλους, Ζάετς, Ρότσα, Βλάχο, Καρούλια και ήξερες ότι η Λάρισα του Βαλαώρα, του Βουτυρίτσα, του Καραπιάλη, του Πλίτση και του αείμνηστου Μητσιμπόνα μπορεί και να στην κάνει και σίγουρα θα δεις ένα πολύ καλό παιχνίδι.
Ποιος δε θέλει ένα τέτοιο πρωτάθλημα;
Αλλά και το ποδόσφαιρο καθρέπτης της κοινωνίας μας δεν είναι σε τελική ανάλυση; Έχουμε λοιπόν αυτό που μας αξίζει.