Μας διασκεδάζουν και διασκεδάζουν με τα χάλια μας. Μας "παραμυθιάζουν" και παραμυθιάζονται ταυτόχρονα από τη λαγνεία της εξουσίας. Και τελικά οι Μυνχάουζεν της εξουσίας και οι πολίτες μιας εξαθλιωμένης κοινωνίας κτίζουμε ένα απροσδιόριστα πολύπλοκο μύθο, ένα παραμύθι, που στηρίζεται σε αθέμελες σκέψεις και αβάσιμες προβολές των ψυχικών μας πόθων. Και διαπιστώνουμε συχνά ότι βρισκόμαστε μπροστά στην έσχατη αβεβαιότητα του τίποτα. Και στο τέλος αναγκαζόμαστε να προσβλέπουμε για τη...σωτηρία μας σ' ένα κόσμο πέρα από το εδώ και το τώρα...
του Στέλιου Συρμόγλου
Ζούμε απαθείς και ευπάτητοι ένα μελόδραμα με στοιχεία γκροτέσκο προσβλέποντες στην "κάθαρση" , που ωστόσο δεν βασίζεται στην εμπειρική αλήθεια, στην τεκμηριωμένη πολιτική πρακτική και στη σοβαρότητα, αλλά στην αποκάλυψη της γελοιότητας. Και καταλήγουμε να "διασκεδάζουμε" με τη γελοιότητα και οι "διασκεδαστές" μας να αυτοπροσδιορίζονται "σωτήρες" μας και να διαγκωνίζονται στην πολιτική βλακεία προτρέποντας όλους εμάς να σιωπούμε ενώπιον της γελοιότητάς τους...Πρόκειται για μια πληθωρική και συναρπαστική γελοιότητα που συντηρεί την παρουσία του μηδενός σ' όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής και πολιτικής ζωής του τόπου, δημιουργώντας παράλληλα όλες τις προυποθέσεις για την οδυνηρή περιπέτεια του Ελληνισμού, με τη δραματική της πάντα έξαρση και με τη συντελεσμένη αντιαισθητική της μορφή.
Πήραν οι λέξεις τον κατήφορο. Το έθνος κατάντησε μια μάζα λεξιμαγνική. Και είναι δύσκολο να θρυμματιστεί αυτή η μάζα των λέξεων. Και εύκολα διαπιστώνει ο κυνικός παρατηρητής ότι ο λαός έπμπλεξε εν πολλοίς στην επικίνδυνη περιπέτεια της πολιτικής, με την έννοια όμως της κομματικής εσωφθαλμίας, της αμετροέπειας, του ψέματος και της μωρίας. Ετσι ο λαός συνεπαρμένος αρχικά από τη ρητορεία, μεταπίπτει στη λοιδορία.
Μας μιλούν οι "συνασπισμένοι" της μετριότητας, της αναίδειας και της βλακείας περί ανάπτυξης και για σημεία ανάκαμψης της οικονομίας επιζητούντες τον "έπαινον του δήμου και των σοφιστών". Ετοιμάζεται ο πρωθυπουργός με την πολυπληθή συνοδεία του για ταξείδι στην Κίνα, για να προσελκύσει επενδύσεις. Προηγήθηκε και το Κατάρ με ανάλογες πομπώδεις δηλώσεις και ενορχηστρωμένη επικοινωνιακή πολιτική. Τα αποτελέσματα γνωστά...
Δεν μας λένε ωστόσο ότι σε μια χώρα με τεράστιο δημόσιο χρέος, με ανεργία εφιαλτικών διαστάσεων, με έξι συναπτά χρόνια ύφεσης, με παντελή έλλειψη σχεδιασμού και εφαρμογής ενός μοντέλου παραγωγικής ανασυγκρότησης, επενδύσεις δεν προσελκύονται. Ανάπτυξη δεν επιτυγχάνεται με λόγια και ρητορικές αντιπαραθέσεις, ούτε με την καλλιέργεια προσδοκιών στο διαπιστωμένα εύπιστο λαό, ούτε με τη δημιουργία ενός "επικοινωνιακού σκηνικού" με την πρόθυμη σύμπραξη των κρατικοδίαιτων ως επί το πλείστον "εργολάβων" και ιδιοκτητών των περισσοτέρων Μαζικών Μέσων Ενημέρωσης.
Ετσι απλώς κερδίζεται πολιτικός χρόνος. Ετσι εξασφαλίζεται η "σιωπή" και η ανοχή του λαού, ενώ ενισχύεται η προσδοκία των "διασκεδαστών" μας για περισσότερη και ακόμη περισσότερη διασκέδαση και καλοπέραση για τους ίδιους και τα "τρωκτικά" που συνασπίζονται μαζί τους...
Ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει με την επέλαση στους μισθούς, με το όποιο ενδιαφέρον των επενδυτών να προσκρούει στην αβεβαίότητα για το πρόγραμμα προσαρμογής. Με την έλλειψη κλίματος εμπιστοσύνης για την οικονομία. Με αδρανές το εργαλείο χρηματοδότησης της ανάπτυξης, που είναι οι τράπεζες και χρειάζεται άμεσα η ανακεφαλαιοποίησή τους με ρεαλιστικούς ωστόσο όρους. Ανάπτυξη με παχυλά λόγια μπορεί να επιτευχθεί. Στην πραγματικότητα, όμως, απαιτεί πολιτική βούληση που να μην συγκρούεται μετωπικά με την αδυναμία της εσωτερικής υποτίμησης και την αδυναμία της να επιλύσει με την τρόικα το ζήτημα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους.
Μας διασκεδάζουν με κακότεχνες κατασκευές μύθων και προσδοκιών και προτρέπουν ως αντάλλαγμα τη σιωπή μας. Και η σιωπή συχνά εξασφαλίζεται. Υπάρχουν βέβαια και οι άλλοι. Σιωπούν για ό,τι βλέπουν και ακούν, χωρίς να διασκεδάζουν με τα πολιτικά καμώματα και τη γελοιότητα των προσδοκιών. Και ο πόνος, η ταλαιπωρία τους μέσα από τη σιωπή τους, οριοθετούν προς το παρόν τη μέγιστη επικοινωνία της διαμαρτυρίας. Προς το άμεσο μέλλον, ίσως να συνθέσει το μηνυματικό της αντίδρασης για ό,τι προκλητικά συμβαίνει στην πολιτικοκοινωνική αρένα.
Και τότε η σιωπή που επιδιώκουν οι τσαρλατάνοι της πολιτικής μπορεί να αποδειχθεί η στεντόρια και θαρραλέα κραυγή των πολιτών, οι οποίοι βαρέθηκαν να αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα μιας αβύσσου που καραδοκεί...