Έκπληξη και τρόμο προκαλεί η κυνική συν-ομολογία της μητέρας στην Πάτρα: "Ήθελα να κάνω το γιο μου άνδρα" δήλωσε για τους βιασμούς του γιου της τελικά και όχι της ίδιας που λάβαιναν χώρα ανά τακτά χρονικά διαστήματα παρουσία πάντα του πατέρα.
του Στρατή ΜαζίδηΠατέρας τρόπος του λέγειν. Όπως και μητέρα επίσης.
Ο πατέρας παράλληλα βίαζε τις δύο κόρες του κι αν κρίνουμε από τη σύζυγό του θα απολογηθεί λέγοντας πως ήθελε να τις κάνει γυναίκες ώστε να μην τις εκμεταλλευθεί κανένα "τσογλάνι" στο σχολείο.
Αρρωστημένη λογική που τρομάζει. Το ακόμη πιο λυπηρό είναι ότι αυτή η ιστορία όπως διαβάζουμε έχει ένα παρελθόν οκτώ ετών. Σε πόσο άραγε βάθος έχει τραυματιστεί η ψυχή των παιδιών αυτών; Ποιος και πώς θα επουλώσεις τις πληγές τους; Πώς θα αποτρέψει η κοινωνία και η πολιτεία τα παιδιά αυτά, τα σημερινά θύματα να μην εξελιχθούν σε θύτες; Αλλά και πώς αυτοί οι γονείς έκαναν αυτά τα ασύλληπτα για τον κοινό νου αίσχη; Ποιοι τους είχαν βιάσει.
Τη μια ο Σειραγάκης στην Κρήτη, την άλλη ο προπονητής του ποδοσφαίρου πριν κάτι μήνες, ύστερα ο πατέρας που έταζε χαρτζιλίκι στο γιο για να βιάζεται από αυτόν και η ομολογία του ότι όταν ήταν παιδί υφίστατο τα ίδια και σήμερα αυτή η τραγική ιστορία.
Τόσο ανώμαλοι είμαστε πια; Δηλαδή είμαστε μολυσμένοι μέχρι το μεδούλι έτσι; Αλλά και τόσο αδιάφοροι. Οκτώ χρόνια γινόταν αυτή η δουλειά. Κανείς δεν υποψιάστηκε τίποτε;
Ας μην απορούμε λοιπόν για την κατάντια της χώρας όταν την απαρτίζουν βιαστές και παιδεραστές.
Θα σταθώ μόνο λίγο στα λόγια της...μητέρας. "Ήθελα να κάνω το γιο μου άνδρα".
ΑΝΘΡΩΠΟ έπρεπε να τον κάνεις. Αυτή ήταν η αποστολή σου. Άνθρωπο σωστό στην κοινωνία. Ισορροπημένο κι όχι ανισσόροπο σαν εσένα. Φυσιολογικό μέσα σε ένα σπιτικό με θαλπωρή και αγάπη. Αγάπη μητρική όχι ερωμένης με τη βία. Άνθρωπο με κοινωνικοποίηση, με ευθύνες, με πρωτοβουλία, με σταθερό οικογενειακό περιβάλλον.
Άνδρας δε γίνεται μόνο κανείς πηγαίνοντας στην πλατεία Βάθης όπως έλεγε το παλιό τραγούδι. Γίνεται κι αλλιώς. Γίνεται με την ανάπτυξη της υπευθυνότητας, του φιλότιμου, της προσπάθειας.
Τα υπόλοιπα θα έρχονταν μόνα και στην ώρα τους.
Άνθρωπο κατά το άνω θρώσκω έπρεπε να τον κάνεις. Ή έστω να προσπαθήσεις...