Η λογική είναι η λειτουργία εκλογής και συσχετίσεων. Από αυτές είναι βιώσιμες όσες σύμφωνα με την οικονομική έννοια ισορροπούν τις προσπάθειες ή αφήνουν ένα περίσσευμα ενέργειας. Η αντίθετη εκλογή οδηγεί πρός την συσσώρευση απωλειών και χαρακτηρίζεται σαν παραλογισμός...
του Στέλιου Συρμόγλου
Στην έκφραση των βουλήσεων μας επιδρούν τα θυμικά στοιχεία κατά προτεραιότητα, που ο πολυμορφισμός ανταποκρινόμενος στον γενικό πολυμορφισμό δίδει την απάντηση στο ερώτημα της εμπνεύσεως της συμπεριφοράς του ατόμου. Τη συμπεριφορά την εμπνέει ο γενετικός πολυμορφισμός, που εδρεύει στα χρωμοσωμάτια του γενετικού μηχανισμού. Είναι ο ίδιος μηχανισμός που προσδιορίζει τη αναλογία των φύλων. Από εκεί προσδιορίζεται και η σχέση των καλών πρός τους κακούς χαρακτήρες. Δίκαια και σωστά κάθε χαρακτήρας θεωρήθηκε σαν αναλλοίωτα τυπωμένος και δικαιώθηκε η γνώμη του Schopenhauer, ότι από τη γέννησή του ο άνθρωπος έχει τις καταβολές του μέλλοντα χαρακτήρα του...Η εμπάθεια και η κακότητα είναι χρακτηριστικά γνωρίσματα κάθε πολιτικής "αυθεντίας". Το πρόβλημα με τις εν Ελλάδι πολιτικές "αυθεντίες" είναι τόσο επίκαιρο και επιτακτικό, όσο ζωτικό και καυστικό, επειδή η από δεκαετίες ασθένεια της πολιτικής μας δια της αυθεντολογίας παρέσυρε και παρασύρει στη "δουλεία" και την τυραννία. Δεν έχει δε σημασία, αν ο όρος "αυθεντία" προηγείται ή έπεται στη γέννεσή του του όρου "ελευθερία". Συναντώνται, όμως, και συνυπάρχουν στον όρο "δημοκρατία".
Πρόκειται περί μιας τριαδικής υποστάσεως, που η μία δεν υφίσταται χωρίς την άλλη. Αυτή γεννά εκείνη. Η μία υποστηρίζει την άλλη. Αλλά και η μία παρασύρει την άλλη. Διότι, αν είναι αληθές, και είναι, ότι: " Τίποτε δεν είναι ευκολότερο να αναποδογυρίσει μία αδύνατη κεφαλή από μία αυθεντική γνώμη", άλλο τόσον είναι αληθές ότι είναι: "έμφυτος σ' όλους τους ανθρώπους ο πόθος της ελευθερίας και ότι στη δημοκρατία μόνο ο φύσει ελεύθερος αρέσκεται να ζει".
Στην Ελλάδα με τις ενδογενείς παθογένειες έχουν "ευδοκιμήσει" οι πολιτικές "αυθεντίες". Και με την πλέον αποκρουστική τους "φυσιογνωμία" εμφανίζονται τα τελευταία τρία χρόνια, με αποκορύφωση την "τριαδική πολιτική αυθεντία" της τρικομματικής κυβέρνησης των μνημονίων της κοινωνικής αθλιότητας. Με τον ψυχισμό των κυβερνώντων να παρουσιάζει ομοιότητες με εκείνο των κατά συρροή δολοφόνων. Οι πολιτικές "αυθεντίες" που μας "κυβερνούν" έχουν μονομανία με την εξουσία και τον έλεγχο των πολιτών...
Η σημερινή,μάλιστα, "μεγαλειώδης" δήλωση του πρωθυπουργού, μιλώντας στην Κινεζική Ακαδημία Επιστημών, περί του "ελληνικού success story", καλώντας τους κινέζους επιχειρηματίες να επενδύσουν στη χώρα μας, αποτελεί εξόφθαλμη επίδειξη βλακώδους πολιτικής φλυαρίας. Προερχόμενης από μία πολιτική "αυθεντία", που πρίν ένα περίπου χρόνο υφάρπαξε με ψέματα και έωλες υποσχέσεις την ψήφο μιας μερίδας πολιτών, προς τους οποίους και πάλι απευθύνεται με την παραπάνω δήλωσή του περί "ελληνικού success story", δεδομένου ότι τέτοιες πομφόλυγες δεν βρίσκουν απήχηση στους κινέζους επιχειρηματίες, των οποίων η όλη δραστηριότητα προσδιορίζεται μεν από το απτό οικονομικό συμφέρον, αλλά και από τη λογική ως άσκηση, που αντίκειται στην πολιτική "αυθεντία" αλλά Ελλαδιστάν, και είναι κοντά στην κληρονομική καταβολή τους...
Αν και ο όρος "αυθεντία" έχει δύο σημασίες: την υποκειμενική και την αντικειμενική, εξ' αυτών η μεν πρώτη χαρακτηρίζεται ως πραγματική, η δε δεύτερη ως υπηρεσιακή, η πολιτική "αυθεντία" όπως εμφανίζεται στην ελληνική πραγματικότητα, δύναται να εννοηθεί μόνο υπό πίεση και ψυχολογική βία. Η πίεση και η βία, ωστόσο, δεν συντελούν στην αναγνώριση της πολιτικής αυθεντίας. Μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις επιβάλλεται άσκηση πίεσης ή βίας υπό της αυθεντίας επί των υπηκόων,αναλόγως του είδους της ευθύνης ή της αποστολής, με την οποίαν είναι επιφωρτισμένη η αυθεντία. Αλλά και πάλι τα όρια και τα μέτρα είναι δύσκολο να καθορισθούν.
Οι πολιτικές "αυθεντίες" στην Ελλάδα απέδειξαν ότι δεν ξέρουν να κινούνται μεταξύ παρόντος, παρελθόντος και μέλλοντος, στο πλαίσιο της πραγματικότητας του πολίτη ως "παιδαγωγούμενου", με τρόπο ώστε ο πολίτης-παιδαγωγούμενος να κάνει βίωμά του τις αξίες και να γίνεται μία ελεύθερη και αυτόνομη προσωπικότητα, που είναι ο τελικός σκοπός και της πολιτικής αγωγής.
Και έτσι οδηγούμαστε στην κρίση της ελευθερίας και στην κρίση της δημοκρατίας. Με την πολιτική αυθεντολογία από σύμπτωμα της κοινωνίας να εξελίσσεται σε κατάσταση. Της κατάστασης αυτής αρκετοί έχουν συναίσθηση, πλήν, όμως, ουδείς είναι διατεθειμένος να κάνει κάτι προς αλλαγήν της ή και απαλλαγής της πολιτικής ζωής του τόπου από την "πληθωρική" παρουσία των πολιτικών της "αυθεντίας". Το ίδιο συμβαίνει σήμερα στα ελληνικά πράγματα, όπου οι "διατάξεις" του Συντάγματος "ερμηνεύονται" κατά "το δοκούν" της πλειοψηφίας δια "ψηφοφορίας".
Ολοι ή σχεδόν όλοι εθίστηκαν στην πρακτική των πολιτικών της "αυθεντίας" να υποβαθμίζουν την πολιτική ζωή από ένα υγιές Σύνταγμα στα μέτρα της ελληνικής ιστορίας, παράδοσης και νοοτροπίας, αλλά και της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, στο κατάντημα της μονοφωνικής κατάχρησης των δυνατοτήτων μιας αριθμητικής πλειοψηφίας.
Και αυτά όλα, εν ονόματι της δημοκρατίας!..Ετσι, όπως τότε στην αρχαία Αθήνα, η σημερινή Ελλάδα διαλύεται και καταρρέει ως "γνήσια" απόγονος του σοφιστικού δόγματος "αδικούντα μη διδόναι δίκην", η πλειοψηφία της Βουλής υπερψηφίζει, κατά πάγια τακτική, τα νομοσχέδια της κυβέρνησης, ενώ καταψηφίζει τις προτάσεις νομοθετικού έργου της αντιπολίτευσης...
Και το χειρότερο είναι ότι ο λαός δεν αρέσκεται ή μάλλον εθίστηκε να μην αρέσκεται στο άκουσμα της αλήθειας. Οπότε η γελοία πρωθυπουργική φράση, ως απότοκος της πολιτικής του "αυθεντίας" ή καλύτερα της ψευδομανίας του περί "ελληνικού success story", δεν απευθύνεται στους Κινέζους, αλλά σε εκείνους τους Ελληνες πολίτες, οι οποίοι αποστρέφονται τα πασιφανή πράγματα και θεοποιούν την πλάνη, που τους γοητεύει. Τους δε ολίγους, που διαβλέπουν τον επερχόμενο όλεθρο, όχι μόνον δεν τους κατανοούν και δεν τους ακολουθούν, αλλά και τους απαξιώνουν...
Ετσι οι πολιτικές "αυθεντίες" με ψευδεπίγραφες σφραγίδες στο μέτωπο ανοίγουν το φρεάρ της αβύσσου και "σκοτώνουν" τον ήλιο της Ελλάδας. Και οι διάφοροι χρυσοκάνθαροι, σταυλίτες, θερναδιέροι και τοκογλύφοι εκμεταλλευτές της κοινωνικής καχεξίας, οξειδωμένοι μεν,χορτασμένοι και ευδαίμονες δε, επιχαίρουν στο αχερούσιο κάλεσμα της Ελλάδας, έχοντας αποβάλει κάθε ένδυμα υποκρισίας.