Σε απεργία ετοιμάζονται να κατέβουν οι εκπαιδευτικοί με τον κίνδυνο της μετάθεσης των πανελλαδικών εξετάσεων να είναι ορατός και τα νεύρα των παιδιών σε οριακά σημεία.
του Στρατή Μαζίδη
Θυμάμαι το 1996 όταν ετοιμαζόμασταν για τις δέσμες, είχε πεθάνει ο Ανδρέας Παπανδρέου και κυκλοφόρησαν φήμες περί μετάθεσης των εξετάσεων. Δεν το αντέχαμε και δεν έγινε.Καταλαβαίνω τα παιδιά, συμπάσχω με τους γονείς.
Σε δεύτερο χρόνο πάλι αναρωτιέμαι. Πανελλαδικές; Ποιες πανελλαδικές; Το μέλλον των παιδιών μας; Ποιο μέλλον; Ποιων παιδιών μας;
Ποιες πανελλαδικές; Εννοείτε το φινάλε της παραπαιδείας και της παπαγαλίας; Εννοείτε αυτές που θα σε βάλουν σε πανεπιστήμια στα οποία λόγω απεργιών και καταλήψεων δεν ξέρεις πότε θα βγεις; Αυτά που βρίσκονταν στις τελευταίες θέσεις της λίστας της Σαγκάης;
Και γιατί παίζεται εδώ το μέλλον των παιδιών μας; Ή για να το θέσω καλύτερα γιατί παίζεται αποκλειστικά εδώ. Γιατί φορτώνονται τα παιδιά με άγχος;
Και το μέλλον; Ποιο μέλλον; Σε ποια χώρα; Σε μια υπόδουλη Ελλάδα; Σε μια Ελλάδα χωρίς δουλειές; Δίχως Ελληνες;
Ποιων παιδιών μας; Αυτών που μας βλέπουν να πηδάμε από τα μπαλκόνια; Αυτών που μας αντιλαμβάνονται να τριγυρνάμε τις νύχτες; Αυτών που θα κληθούν να βρουν εργασία με € 150,00 part time και € 370,00 πλήρες; Αν θα υπάρχουν τόσο ...υψηλοί μισθοί τότε.
Ναι, παίζεται το μέλλον των παιδιών μας. Σήμερα. Αλλά όχι στις πανελλαδικές. Σε άλλο επίπεδο.