Οσο η πολιτική δεν ασχολείται επί της ουσίας με τον πολίτη, αλλά με το συγκυριακό συμφέρον που κατά περιόδους οδήγησε στον άκρατο κομματισμό, στην ξεθωριασμένη ιδεολογία και σε τελευταία ανάλυση στην πολιτική μωρία με κατακλείδα την εθνική δυσπραγία, θα θερίζουμε συμφορές.
του Στέλιου Συρμόγλου
Βιώνουμε τους πολιτικούς με το απύθμενο θράσος που ανενδοίαστα, σε τούτα τα χρόνια της γνώσης και της σκέψης, λειτουργούν με βάση τα συμπλέοντα συμφέροντα. Η μεθοδολογία που ακολουθούν είναι απλή. Επιστρατεύονται εκβιαστικά διλήμματα, "μνήμες" παραταξιακές ακόμη και εθνικές και το υδροχαρές εκτόπλασμα του κοινωνικού φόβου, κάθε φορά σερβιρισμένα κατά το μενού των αναγκών... Ετσι, με αμνήμονες μνήμες και αλλοιώσεις, με ανασφάλειες και φοβίες, ο Ελληνας γίνεται κυκλοθυμικός, πολιορκημένος και παραδομένος στην Κίρκη της εξουσίας, νομίζοντας μάλιστα ότι συλλογίζεται εντός δημοκρατικού περιβάλλοντος.Αυτός ο μακάριος Ελληνας της "κουτσοπόρεψης", του ωχαδερφισμού και του στρουθοκαμηλισμού, της ευπιστίας και του ευκαιριακού "βολέματος", όσο βέβαια το εξασφαλίζει, ο ολισθαίνων στις κλίσεις των επιπέδων που αριστοτεχνικά του στήνουν οι κυβερνώντες, είναι το πλέον σοβαρό σύμπτωμα της νόσου της δημοκρατίας (για την οποία θα αναφερθώ σε προσεχές άρθρο μου...) και ο τελευταίος σταθμός στην κοινωνική μας άβυσσο. Και το φοβερότερο είναι ότι η πολιτική έχει παραπείσει τους κατερχόμενους στην άβυσσο του "τίποτα" ότι είναι προοδευτικοί και δημοκρατικοί. Και ότι συμβάλλουν με την ανοχή τους στην ανάκαμψη της χώρας. Και είναι όντως "προοδευτικοί" ως προς την ταχύτητα της κατολίσθησης. Ενώ οι συλλογιζόμενοι "βαφτίζονται" αντιδραστικοί...
Και φτάσαμε μακαρίως στα στημένα διλήμματα: Δημοκρατικός και προοδευτικός ή συντηρητικός. Υπάκουος υπήκοος στην "αποικία των τιμωρημένων πολιτών" ή αντιδραστικός και αντίθετος με την επικρατούσα κυβερνητική λογική περί της "σωτηρίας" της χώρας; Συντασσόμενος με την "κοινωνία", όπως την αντιλαμβάνεται η εξουσία-υπηρέτης ποικίλων ξένων και εγχώριων συμφερόντων, οπότε σου αφαιρείται το στοιχειώδες δικαίωμα της αντίδρασης είτε υπό μορφή απεργίας, είτε υπό μορφή εκδήλωσης αγανάκτησης ή αντετιθέμενος στην "κοινωνία" με τις όποιες αντιλήψεις σου περί εργατικών δικαιωμάτων και κοινωνικού κράτους; Μνημονιακός ή αντιμνημονιακός;
Είναι θέμα ομοικαταληξίας ή πολιτικής αβελτερίας; Μήπως φοβόμαστε πως συλλογιζόμενοι θα πάψουμε να είμαστε "δημοκρατικοί" και θα χάσουμε ό,τι μας έχουν απομείνει; Με τη λογική δηλαδή "κάλλιο πέντε και στο χέρι..." βγάλαμε διαβατήριο και εισιτήριο προς τον πολιτικό μαζοχισμό με εκμαυλισμένες συνειδήσεις. Στον "άνθρωπο που γελά" του Ουγκώ, η τυφλή αγαπούσε (τυφλά) ένα τέρας, που την είχε ευεργετήσει. Οταν ανέβλεψε, ένιωσε φοβερή αποστροφή προς τον ευεργέτη της. Εμείς ποιους αγαπάμε τυφλά και κάνουμε τους ανοιχτομάτηδες;
Πολύς λόγος γίνεται από χθές για τις επικείμενες κινητοποιήσεις των καθηγητών Μέσης Εκπάιδευσης εν μέσω πανελλαδικών εξετάσεων. Το θέμα είναι πράγματι "ευαίσθητο" λόγω της αγωνίας μαθητών και γονέων, αλλά αποκτά διαστάσεις άνευ σημασίας, εφόσον πρόκειται για μια ακόμη "καλοστημένη" παράσταση της κυβέρνησης στην προσπάθειά της να ενσπείρει το διχασμό στην κοινωνία, αλλά και ταυτόχρονα να κάνει επίδειξη "πυγμής" επιστρατεύοντας πολιτικά, κατά την προσφιλή της και άκρως "δημοκρατική" μέθοδο, τους επιμένοντες στην απεργία αβδηρίτες καθηγητές...
Το θέμα δεν θα είχε προκύψει, αν η κυβέρνηση και η χαλκευμένη, αντιδημοκρατική έως σατραπική αντίληψη των Ταρτούφων στου Μαξίμου, των οποίων οι αντιδράσεις ανήκουν ενίοτε στη δικαιοδοσία της ψυχοπαθολογίας, δεν είχε συστοιχηθεί με την αναγκαιότητα πρόκλησης ακόμη ενός κοινωνικού προβλήματος. Και βέβαια, με βάση τη δόλια συλλογιστική τους, θα "λυθεί" με τη δυναμική και κοινωνικά αναγκαία παρέμβαση του πρωθυπουργού για το...καλό της κοινωνίας!
Κι έτσι, με τέτοιες ολιγοήμερες κοινωνικές αναταραχές με δεδομένο μάλιστα της ημερομηνίας λήξης τους, με θετική απόληξη για το "κοινωνικό σύνολο", αφού θα "ικανοποιηθεί" το λαικό αίτημα για παραδειγματική τιμωρία των απεργούντων που "πάιζουν" με την "ψυχούλα" και την αγωνία μαθητών και γονέων, κερδίζεται επιπρόσθετος πολιτικός χρόνος και πλησιάζουμε στην καλοκαιρινή πλέον ραστώνη του Ελληνα. Και ο καλοκαιρινός Ελληνας μετατρέπεται συνήθως σε αδιάφορο θεατή των δρώμενων με αφυδατωμένο τον προβληματισμό του.
Και η καλοκαιρινή άπνοια δίνει πάντα στο ευρύτερο πολιτικό κατεστημένο το άλλοθι για να "παροπλιστεί". Και ανενόχλητη η κυβέρνηση της κοινωνικής αθλιότητας να επανασχεδιάσει τα επικοινωνιακά της τεχνάσματα, τη δημιουργία ανυποψίαστων ειδήσεων που πρόθυμα θα μεταδώσουν τα τηλεοπτικά κανάλια της διαπλοκής και να αναπτύξει τις απαραίτητες συνωμοσιολογίες που θα ενσπείρει στην κοινωνία, ώστε οι πολίτες να παρακολουθούν και πάλι από το Σεπτέμβριο απαθώς τον ακρωτηριαμό της πατρίδας, χωρίς ενστάσεις, αντιστάσεις ή έστω τάσεις για αντίδραση.
Στο χώρο της πολιτικής τα τελευταία τρία χρόνια, αν και το πρόβλημα έχει διαχρονική φυσιογνωμία, οι έννοιες της κοινωνικού καλού και της δημοκρατίας δεινοπάθησαν κυριολεκτικά, από την πληθώρα των παραποιήσεων και των πλαστογραφιών, που υφίστανται από τους ανενδοίαστους δημαγωγούς. Οι προπαγανδιστές των πολιτικών συμφερόντων δεν ενοχλούνται ούτε από τις λογικές αντιφάσεις, ούτε από τα απίθανα ψεύδη, γιατί απευθύνονται στο συναίσθημα και στην ανάγκη του πολίτη εναγκαλισμένη με την ανασφάλεια του. Δεν απευθύνονται ποτέ στη λογική. Προσπαθούν να διαμορφώσουν εντυπώσεις και πεποιθήσεις με τη βοήθεια ψυχολογικών τεχνασμάτων και όχι με λογικά επιχειρήματα.
Οσο μάλιστα οι Ελληνες αποδέχονται τη "στιλίζαρισμένη" πολιτική φρασεολογία, χωρίς να χρεώνεται τίποτα και θα ανέχονται τη δόλια πολιτική πράξη, που έχει καταντήσει μανιέρα, λόγος στην Ελλάδα για ανάκαμψη στους διαφόρους τομείς ευθύνης, δεν μπορεί να γίνει. Μια αφηρημένη ή υποθετική απάντηση την έχει ο καθένας μας έτοιμη, για να δικαιολογήσει τη στάση του. Κάποοιοι μάλιστα βλέπουν τη χαριστωμένη πλευρά του πράγματος, παρότι συμμετέχουν στην πληρωμή της "χαριτωμένης".
Ετσι, ωστόσο, προοδευτικά το ύφος και το ήθος της εξουσίας διαμορφώνει και το ήθος της λαικής συνείδησης και αποδεχόμαστε τα τρωτά και τα περιέργα, την αδικία και την πολιτική απάτη, ως φυσιολογικά στοιχεία του ελληνικού πλαισίου. Αν ως πολίτες δεν αποκτήσουμε μια ώριμη εποπτεία και καθολική θεώρηση των πραγμάτων και δεν γίνουμε "στρατιώτες" στην επιδίωξη κάποιου βάθους και κάποιου ορίζοντος, απ' όπου ανασύρονται και προβάλλονται αλήθειες, θα καταντήσουμε ανίδεα και μόνιμα φοβισμένα ανθρωπάκια-θύματα των σαρκοβόρων σειρήνων της πολιτικής...