"Και υπέρ του καταξιωθήναι ημάς της ακροάσεως του αγίου Ευαγγελίου, Κύριον τον Θεόν ημών ικετεύσωμεν" εκφωνούσε τέτοιες μέρες κάποτε μια ξεχωριστή παρουσία ανάμεσα στον ούτως ή άλλως εκλεκτό κλήρο της Αγίας Παρασκευής. Πολλά χρόνια πίσω. Πάρα πολλά. Σε μια άλλη Ελλάδα.
του Στρατή Μαζίδη
Βγαίνοντας στην πλαϊνή πόρτα του ιερού του αγίου Νεκταρίου (στην αγία Παρασκευή) βλέπω μια γνώριμη φιγούρα να πλησιάζει με το μπαστουνάκι της. "Λες;" σκέφτηκα. Αλλά τον είδα αρκετά καμαρωτό. Κι όμως όταν μπήκε στο ναό όλοι έτρεξαν να τον αγκαλιάσουν και να τον φιλήσουν παρά το γεγονός ότι η ακολουθία ήταν σε εξέλιξη. Ήταν ο πατέρας Χαράλαμπος Σιώτης.Τι μνήμες ξύπνησαν ακόμη και σε μας τους νεώτερους από τον πατέρα Χαράλαμπο. Τον θυμάμαι Μεγάλη Πέμπτη στα 12 Ευαγγέλια. Ο παπα Χαράλαμπος δεν τα διάβαζε απλά, τα ζούσε, ήταν σα να μας τα διαδραματίζει. Όποιος δεν τον έχει ακούσει στα 12 Ευαγγέλια, απλά δεν έχει πάει Μ. Πέμπτη στην εκκλησία. Ακόμη κι αυτός που δεν έχει σχέση με την Εκκλησία, αν τον ακούσει θα βάλει τα κλάματα. Στα 91 του χρόνια ο πατέρας Χαράλαμπος, αυτή η άγια μορφή, πιστεύω ότι έχει ακόμη πολλά να δώσει και ο Θεός θα τον κρατήσει ακόμη κοντά μας γερό για αρκετά χρόνια διότι τον έχουμε μεγάλη ανάγκη.
Βρήκα τη μοναδική ευκαιρία να συζητήσω μαζί του πολλή ώρα. Ζωντανή ιστορία ο πατέρας. Δίπλα του έλαμπε κι ο π. Κωνσταντίνος Κουνάλης. Η κούραση της περιόδου που κορυφώνεται τη Μεγάλη Εβδόμαδα έδωσε τη θέση της στη χαρά στη θέα του πατρός Χαραλάμπους. Αρκεί να έβλεπε κανείς τον πατέρα Κωνσταντίνο πως έψελνε και θα καταλάβαινε.
"Η ζωή εν τάφω" και να καμπάνα η φωνή του παπα Χαράλαμπου που δεν κάθισε ούτε λεπτό! 91 ετών; Σίγουρα; Μήπως είναι 19; Μολονότι ημέρα θλίψης η χθεσινή, οι πιστοί της γειτονιάς ήταν όλη την ώρα με το χαμόγελο. Η αλήθεια είναι ότι φέτος είχαμε πολλούς λόγους για χαμόγελα στον ιερό ναό τη Μεγάλη Εβδομάδα. Πολλά πολλά παιδιά. Πολλή ζωή και μέσα από αυτήν ξεπηδούσε η ελπίδα. Υπήρχε θα έλεγε κανείς ανταγωνισμός ποιος θα πρωτοκάνει τι.
Σε κάποια στιγμή στα εγκώμια, ο παπα Χαράλαμπος απευθυνόμενος σε κάποιον πιστό του λέει "μεγαλώσαμε αγάπη μου, μεγαλώσαμε". Μεγαλώσαμε πατέρα αλλά δε γεράσαμε, θα έλεγα. Αν και ο παππούλης μόνο μεγαλωμένος δε δείχνει.
Όσοι έχουν διαβάσει το βίο του αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ θα βρουν κοινά στοιχεία με τον πατέρα Χαράλαμπο. "Χριστός ανέστη χαρά μου" συνήθιζε να λέει χαμογελώντας ο άγιος, "αγάπη μου, αγάπες μου, μαναράκι μου, ψυχούλες μου" με ένα ζωντανό γέλιο λέει κάθε φορά ο πατέρας Χαράλαμπος. Πόσες φορές να το είπε χθες; Τόσο κατ'ιδίαν όσο και στο 10λεπτο που μίλησε στο τέλος; 100; Μπορεί να λέω και λίγες.
Στον πατέρα Χαράλαμπο βλέπει κανείς μελλοντικές μορφές από το Συναξάρι. Στον πατέρα Κωνσταντίνο βλέπει κανείς το μελλοντικό Χαράλαμπο του μέλλοντος.
Χαράλαμπος όνομα και πράγμα. Διαρκώς λάμπει το προσωπό του και όλο χαμογελάει.
Είναι φαινόμενο αυτός ο άνθρωπος, μου σχολίασε ιερέας της πόλης.
Στον πατρικό του λόγο χθες το βράδυ διέκρινες τη συγκίνησή του. Έτρεμε η φωνή του. Έκλαιγε από τη χαρά του, έκλεγαν και οι πιστοί. Τέτοιες ομιλίες είναι πραγματικά ιερές παρακαταθήκες. "Στο τέρμα πια της ζωής μου, χαίρομαι που σας ξαναβλέπω αγάπες μου. Και είστε όλοι καλά. Και να ξέρετε ότι με τη φαντασία μου ταξιδεύω όλα αυτά τα χρόνια στον άγιο Νεκτάριο και σας φέρνω με το νου μου."
Και μεις σε φέραμε φέτος στο ναό με το νου μας πολλές φορές. Λέγαμε θα ρθει; Δε θα ρθει; Σε περιμέναμε στους Χαιρετισμούς. Όμως μας κράτησες το καλύτερο για το τέλος της Σαρακοστής.
Ελπίζουμε και πάλι σύντομα να δούμε τη γνώριμη φιγούρα να πλησιάζει το ναό...
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΔΕΡΦΙΑ!