Θυμάμαι ήταν αργά το βράδυ όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Στην άλλη γραμμή του ακουστικού ήταν ένας φίλος. Μου ανέφερε μια ιστορία που τον πονούσε και την οποία ο ίδιος τόσο πολύ ως δικηγόρος πάλεψε για να δικαιώσει τη μνήμη ενός ανθρώπου, μιας νέας κοπέλας που δε βρίσκεται πια ανάμεσά μας.
του Στρατή Μαζίδη
Και είναι τεράστια η ευθύνη όταν σου ζητούν να γράψεις κάτι για τη μνήμη αυτής της κοπέλας. Αξίζει όμως τον κόπο για τη μνήμη και την ψυχούλα της Ελένης που γεννηθήκαμε με τρεις μόνο ημέρες διαφορά. Άλλωστε μπορεί κάποια απογεύματα να συνταξιδεύαμε γυρνώντας από τη δουλειά αφού κάναμε το ίδιο δρομολόγιο.
Η Ελένη Κονταλή - Κυριανάκη ήταν μια ευτυχισμένη κοπέλα. Είχε τους δικούς της ανθρώπους και το Δεκέμβριο του 2009, λίγο πριν κλείσει τα 31 παντρεύτηκε το Θανάση. Έστω και στο κατώφλι της κρίσης, τα δυο παιδιά ήταν έτοιμα να προχωρήσουν πια μαζί στο μέλλον. Ανυπομονούσαν να περάσουν απο κοινού τόσο τις μπουνάτσες όσο και τις τρικυμίες της ζωής.
Δεν ήταν όμως γραφτό...
Το απόγευμα της 22ας Μαρτίου 2010 το νήμα της ζωής κόπηκε απότομα για την Ελένη. Επιστρέφοντας από τη δουλειά συνεπιβάτισσα ενός συναδέρφου της δοκίμασε με το χειρότερο τρόπο την ανευθυνότητα και επιπολαιότητα της Α.Σ. η οποία θεώρησε φρόνιμο να αναπτύξει ταχύτητα 170 χλμ στη δεξιά λωρίδα της Αττικής Οδού λίγο πριν τα διόδια του Κορωπίου στο ρεύμα προς Ελευσίνα.
Ναι η Αττικής Οδός, ο ασφαλέστερος δρόμος της Ευρώπης! Αυτός που σκότωσε πριν λίγες ημέρες και το νεαρό ηθοποιό. Τόσο ασφαλής δρόμος ώστε η Α.Σ. εκινείτο ανενόχλητη λες και καταδίωκε εγκληματίες καρφώνοντας κυριολεκτικά το δίκυκλο με τέτοια σφοδρότητα από πίσω κι η μηχάνη μπήκε μέσα στο αμάξι μέχρι τον κινητήρα. Η παρουσία της Ελένης ήταν που έσωσε τον οδηγό της μηχανής, τον Ερνέστο Καρυστινό.
Η Αττική Οδός με τις κάμερες και τις τροχαίες δεν μπόρεσε να εμποδίσει να διαλυθεί από τη σύγκρουση το σώμα της Ελένης... Και μάλιστα στο σημείο όπου ο δρόμος έχει τέσσερις λωρίδες! 120 μέτρα σύρθηκε το κορμί της Ελένης στο οδόστρωμα.
Κι επιτέλους μήπως ήρθε η στιγμή η πολιτεία να ασχοληθεί με αυτό το δρόμο που τον πληρώνει χρυσό καθημερινά ο ελληνικός λαός; Γιατί και η μία Ελένη και ο ένας Τόμας ήταν υπέραρκετοι. Και μια σταγόνα αθώου αίματος είναι αρκετή, πόσο μάλλον μια ανθρώπινη ζωή.
Διαβάζω με συγκίνηση από το ιστορικό της αγωγής τα λόγια του άνδρα της, του Θανάση:
Η πολυαγαπημένη μου σύζυγος Ελένη Κονταλή επιμελήθηκε τους μήνες που προηγήθηκαν του γάμου μας, της αποπεράτωσης του πιο πάνω διαμερίσματός μας, καθώς επίσης και της διαρρύθμισης, επίπλωσης, της διακόσμησης και της τακτοποίησής του, έτσι ώστε να είναι έτοιμο για να ξεκινήσουμε σε αυτό τη νέα ευτυχισμένη ζωή μας, που προσδοκούσαμε ότι θα ήταν γεμάτη από χαρά, ευτυχία, όνειρα που θα κάναμε πραγματικότητα με τον μεγάλο έρωτά μας και τα όνειρά μας για μια ευτυχισμένη οικογένεια και ένα χαρούμενο σπιτικό που θα αντηχούσε από παιδικές φωνές.
Κάθε χώρος του σπιτιού μας, μεγάλος ή μικρός, κάθε γωνιά του και κάθε τετραγωνικό του, κάθε έπιπλο και κάθε αντικείμενο που διακοσμούν τους χώρους και τους τοίχους του αποπνέουν την απέραντη αγάπη, βγάζουν το μεράκι, αποτυπώνουν το γούστο και την έμπνευση της λατρεμένης μου συζύγου Ελένης, η οποία έβαλε την προσωπική της σφραγίδα ακόμη και στο μικρότερο αντικείμενο, που φώναζαν τον έρωτα, την αγάπη και τη λατρεία της στο πρόσωπό μου και έθελγαν τις ασθήσεις μου. Όλα αυτά, που ολοκλήρωναν την μοναδική και πολυδιάστατη προσωπικότητα της Ελένης μου, με γέμιζαν αγάπη, ενέπνεαν το είναι μου και τα όνειρά μου για την κοινή μας ζωή, την απέραντη αγάπη μας, τον αστείρευτο έρωτά μας και μας έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας, που δεν φαινόταν να σκιάζεται από τίποτα.
Η πολυαγαπημένη μου σύζυγός μου Ελένη μεταφέρθηκε, μετά το προαναφερόμενο τροχαίο ατύχημα, με ασθενοφόρο στο Νοσοκομείο «ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ», όπου όμως, αν και είχα φθάσει σε κατάσταση αλλοφροσύνης με την αγωνία και τη λαχτάρα να την δω ζωντανή, διαπιστώθηκε ο θάνατός της.
Από την εκτέλεση όπως την περιγράφει ο σύζυγός της, δεν έμεινε σχεδόν τίποτε από την Ελένη:
Ο θάνατος της πολυαγαπημένης μου συζύγου Ελένης ήταν ακαριαίος, αφού η κεφαλή, ο θώρακας, οι πνεύμονες, η καρδιά, οι νεφροί και η κοιλιά της συνεθλίβησαν από τη σύγκρουση του ζημιογόνου αυτοκινήτου με τη δίκυκλη μοτοσυκλέτα και την εκτίναξη στη συνέχεια του σώματός της σε απόσταση είκοσι μέτρων στο οδόστρωμα της Αττικής Οδού
Έχασα το έδαφος κάτω από τα πόδια μου, ένιωσα την καρδιά μου να σταματά και έχασα για απροσδιόριστο χρόνο τις αισθήσεις μου
Τι να πεις στο Θανάση; Κουράγιο; Υπομονή; Υπομονή για τι; Υπομονή ως πότε; Τα "γιατί" έρχονται τις νύχτες και ζητούν επίμονα απάντηση, που όμως κανείς δεν μπορεί να δώσει.
Ο Θανάσης και η Ελένη δεν ονειρεύτηκαν κάτι το ακατόρθωτο. Ένα σπιτικό ζήτησαν. Χαρούμενες παιδικές φωνές. Να ζήσουν μαζί. Ο Παράδεισος μετετράπη σε κλάσματα του δευτερολέπτου στη χειρότερη κόλαση. Πώς να ζήσεις σε ένα σπίτι που είναι γεμάτο από τον άνθρωπό σου; Από εκεινη την αποφράδα ημέρα ο Θανάσης κλείδωσε το σπίτι τρεις μόλις μήνες μετά τον ματωμένο από την εγκληματική συμπεριφορά της Α.Σ. γάμο. Από τότε και για τρία και πλέον χρόνια ο Θανάσης ζει με τους γονείς του και τις αναμνησεις του απο τη σύντομη ευτυχισμένο ζωή του με την αδικοχαμένη Ελενίτσα. Το σπίτι αυτό είναι πια ένα μουσείο-μαυσωλείο.
Ο Θανάσης κι η Ελένη δε γέλασαν, δεν τσακώθηκαν ως παντρεμένοι, δεν είδαν τα παιδιά που τόσο ήθελαν και τους άξιζαν.
Είναι δύσκολος ο πόνος για αυτόν που μένει πίσω σε αυτές τις καταστάσεις.
Κι όμως αυτή η γυναίκα που κυριολεκτικά διέλυσε την Ελένη δεν πάτησε το πόδι της στο δικαστήριο.
Κι όμως δε ζητήθηκε ούτε μια ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τον άνδρα της αλλά και τους γονείς της παρά ένα λυπούμαστε πάρα πολύ.
Γιατί ας μην ξεχνιόμαστε πέρα από το Θανάση, υπάρχει και η οικογένειά της. Αυτό το κορίτσι κάποια μάνα το κουβαλούσε εννέα μήνες, κάποιοι γονείς ξενυχτούσαν όταν αρρώσταινε και κάποιος πατέρας όταν έγινε ολόκληρη γυναίκα την παρέδωσε στο γαμπρό στα σκαλοπάτια της Εκκλησίας.
Ούτε μια συγγνώμη.
Ενώ η ασφαλιστική εταιρεία για να αποφύγει τις αποζημιώσεις, απέκρυπτε τη δήλωση ατυχήματος της κατηγορουμένης Α.Σ. προσπαθώντας στη δική να μεταθέσει την ευθύνη για το ατύχημα στο δίκυκλο! Κανένας σεβασμός. Μόνο προκλητικότητα!
Όμως ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη αλλά αγαπάει και το νοικοκύρη κι έτσι εντοπίστηκε και πέρασε στους ενάγοντες η δήλωση ατυχήματος της Α.Σ. η οποία στο κουτάκι με την ένδειξη του ποιος ευθύνεται σημείωνε ρητά, κατηγορηματικά και ξάστερα:
ΕΓΩ
Στις 21-5-2013 έγινε ενώπιον του Ε΄ Τριμελούς Πλημ/κείου Αθηνών η δίκη με κατηγορούμενη την υπαίτια Α. Σ. για ανθρωποκτονία από Αμέλεια της ΕΛΕΝΗΣ ΚΟΝΤΑΛΗ - ΚΥΡΙΑΝΑΚΗ.
Σε ανάλογες περιπτώσεις τα δικαστήρια επιβάλλουν ποινές φυλάκισης δύο χρόνων, όμως το δικαστήριο με μια ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΤΑΘΜΟ επέβαλε στην κατηγορούμενη φυλάκιση τεσσάρων χρόνων για το θάνατο της ΕΛΕΝΗΣ και οκτώ μηνών για τον τραυματισμό του οδηγού του δικύκλου και κατά συγχώνευση φυλάκιση τεσσάρων χρόνων και τεσσάρων μηνών. Μάλιστα, εφαρμόζοντας νέα σχετικά διάταξη του Ποινικού Κώδικα διέταξε την αναστολή της ποινής υπό όρους και υπό τον όρο της επί τριετία επιμέλειας της καταδικασθείσης από επιμελητή αρωγής ενηλίκων.
Ο δικηγόρος της Παύλος Χατζηγεωργίου συγκλόνισε λέγοντας πως σήμερα ανήμερα της γιορτής της Ελένης εμείς έχουμε μνημόσυνο.
Κι όσο κι αν η Ελένη δεν μπορεί να γυρίσει πίσω η μνήμη της δικαιώθηκε. Κάποιοι άνθρωποι ΔΕΝ την ξέχασαν και αγωνίζονται όλα αυτά τα χρόνια για αυτήν. Γιατί πέρασε η Ελένη από αυτή τη ζωή, διεκδίκησε, πήρε και τη στιγμή που ήταν έτοιμη να χαρεί, κόπηκε το νήμα της ζωής της από επιπολαιότητα μιας άγνωστης σε αυτή γυναίκας που πλέον θα πορεύεται στο υπόλοιπο με το βαρύ φορτίο της αποκλειστικής ευθύνης για την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής.
Κλείνοντας θα ήθελα να ευχηθώ από καρδιάς στον άνδρα της, τους γονείς της και τα αδέρφια της καλή δύναμη και κουράγιο. Σηκώνουν μεγάλο Σταυρό κι ο δρόμος ως το Γολγοθά είναι μακρύς και δύσκολος. Για ένα όμως να αισθάνονται σίγουροι, ότι η Ελένη από εκεί ψηλά στους ουρανούς θα μεσιτεύει όσο μπορεί στο Θεό για να τους παρηγορεί!
Και μη ξεχνάτε, για όλους μας έρχεται κάποια στιγμή η ώρα της αντάμωσης με πρόσωπα αγαπημένα. Ας φροντίσουμε να συμβεί με τις καλύτερες συνθήκες.
Ελένη δεν ξέρω αν τα κατάφερα να γράψω κάτι καλό για σένα. Να θυμάσαι όμως πως έκανα ότι καλύτερο μπορούσα.