Μια κοινωνία ευάλωτη στην οσμή της υποκρισίας και της απελπισίας συναπαντά την αναισθησία στην πολιτική αποκτήνωση... Κι ενώ στο μαρμάρινο δώμα του Μαξίμου, στην αίθουσα συσκέψεων και των "τροπαίων" της πολιτικής θρασύτητας, οι τρείς αρχηγοί της κυβέρνησης "σωτηρίας" συναντώνται σήμερα, ως "καζανοκέφαλοι", κουστουμαρισμένα ραμολιμέντα ενός διάτρητου πολιτικού συστήματος, και φυσώντας το καλάμι τους θα βγάλουν σαπουνόφουσκες που θα "σπάσουν στα κεφάλια των πολιτών", μια 28χρονη κοπέλα στο Μετρό του Συντάγματος είχε στεγνώσει από δάκρυα απελπισίας και αγανάκτησης...
του Στέλιου Συρμόγλου
Ζώντας την κόλαση της τρίχρονης σχεδόν ανεργίας και το φόβο συνάμα ότι το μέλλον δεν μπορεί να την περιμένει, ενιωθε ήδη "γερασμένη" και το βλέμμα της από μόνο του ήταν η "αφήγηση" μιας κουρασμένης ζωής. Κάθε ματιά της αφηγείται την απογοήτευσή της. Και οι συγχορδίες των λέξεών της και των εννοιών της πίκρας της συνέθεταν ένα "μεγαλιώδες" σύνολο από "σκιάχτρα" μιας ζωής. Μια ζωή που δεν προβλέπεται να ζήσει με αξιοπρέπεια. Οι αντιδράσεις της στην προσέγγισή μου να τη ρωτήσω τι της συνέβαινε, στιγμιότυπα και πυκνές εικόνες από άδικους "φόνους" των ελπίδων της και των ονείρων της.Η Ελένη, η 28χρονη που συνάντησα να είναι δακρυσμένη στο βαγόνι στο Μετρό, σ' αυτό το μαζικό μέσο μεταφοράς που οι πολιτικοί δεν καταδέχονται να χρησιμοποιήσουν, δεν είναι αποκύημα της διεστραμένης αντιπολιτευτικής φαντασίας μου, όπως αβασάνιστα θα μπορούσε να υποθέσει ένα πιο διεστραμένο και καχύποπτο από το δικό μου μυαλό, το οποίο ωστόσο είναι προσδεμένο στη λογική "Δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία. Με το επιμύθιο: μακριά από εμένα..."
Η Ελένη του Μετρό, που για να επιβιβαστεί χρησιμοποίησε εισιτήριο άλλου επιβάτη, το οποίο δεν είχε λήξει και υπομονετικά περίμενε στην είσοδο του σταθμού για να το "αποκτήσει", μπορεί να είναι η οποιαδήποτε κοπέλα μιας ελληνικής οικογένειας, που ο "ευδάιμων" πολιτικός αφανισμός μηδένισε τη ροή της καθημερινότητάς της...Μπορεί να είναι ένα συγγενικό μας πρόσωπο, μπορεί να είμαστε κι εμείς οι ίδιοι... Σε μια μεταγενέστερη ίσως χρονική περίοδο, όχι τόσο μακρυνή, που η "μακαριότητά" μας ενίοτε δεν μας επιτρέπει να προβλέψουμε και να προσμετρήσουμε, δεδομένου ότι ο "καρκίνος" μιας παθογενούς κοινωνίας και μιας πολιτικής ολέθριας, που ανατρέπει τη ζωή των ανθρώπων δεν κάνει διακρίσεις, όπως νομίζουμε διατηρώντας τα πολλά ή ολίγα κεκτημένα μας...Κι όταν μας πλήξει, τότε μόνο συλλαμβάνουμε τον εαυτό μας να βασανίζεται από το διερώτημα: " Γιατί σε εμένα, γιατί;".
Δεν έχει σημασία η "ιστορία" της 28χρονης Ελένης. Καμιά άλλωστε προσέγγιση, όσο κι αν είναι ανθρώπινη, δεν είναι εύκολο να επουλώσει της οικονομικής βίας τα σημάδια επάνω της. Για την Ελένη, την κάθε Ελένη του ενάμιση εκατομμυρίου ανέργων, η πολιτική παχυδερμία και αναισχυντία άνοιξε το φρέαρ της αβύσσου και σκότωσε τον ήλιο της!..
Κεκράκτες των επονείδιστων μνημονίων, εύπιστοι έως αφελείς χειροκροτητές ανερμάτιστων πολιτικών, σύγχρονοι θερναδιέροι της πολιτικής, τοκογλύφοι, σκυλογύφτες που σέρνουν την ανάσα τους στους διαδρόμους της εξουσίας, σταυλίτες ανομολόγητων συμφερόντων, χρυσοκάνθαροι και αναρριχήτες της ευκαιριακής πολιτικής λογικής, με την ψευδεπίγραφη σφραγίδα του "σωτήρα" στο μέτωπο, μετέτρεψαν τη ζωή της Ελένης σε Επιτάφιο θρήνο, στολισμένο με μπαγιάτικα τριαντάφυλλα. Και στην Ελένη, με τη τυραννισμένη συνείδηση, αλλά ταυτόχρονα με το ενημερωμένο πνεύμα και μια παράξενα εκλεπτυσμένη αισθητική, έμεινε να αναθυμάται κάπου-κάπου με πληγωμένο φιλότιμο κάποιο παλιό της όραμα...
Το κρίσιμο πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία είναι η πραγματική αξία των "μη ωραίων" και "μη ευμόρφων" στοιχείων, όταν αυτά αποτελούν συστατικά μιας σαρωτικής αντικοινωνικής πολιτικής συλλήψεως. Η πολιτική ασχήμια και η σκληρότητα, ο τρόμος και η αδιαφορία περιλαμβάνονται στην αντίληψη των κυβερνώντων. Διανθίζουν βεβαια αυτή την αντίληψή τους με παχυλά λόγια για επίπονες προσπάθειες "σωτηρίας" της κοινωνίας, τεχνουργούν καταστάσεις διλημμάτων και ενσπείρουν τη διχόνοια στην κοινωνία. Και διαπιστώνουμε εν τέλει ότι η αισθητικότης του πολιτκά γελοίου έγκειται στο ότι, δι' αυτού, η ασχημία, νομιμοποιούμενη, εκτρέπεται σε υπερβολή.
Η Ελένη του Μετρό, στο σταθμό της πλατείας Συντάγματος, μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα από το Μέγαρο Μαξίμου, όπου ανενδοίαστα αποφασίζεται το μέλλον της, έκλαψε όλα τα δάκρυα που είχε μέσα της. Κουράστηκε πια να ρωτάει το πως και το γιατί. Οι φθόγγοι της ηχούνε απελπισμένα. Λησμόνησε ήδη την εφηβική της πίστη και φοβάται, μόλις στα 28 χρόνια της, ότι θα κάνει άλμα στο χρόνο και θα βρεθεί χωρίς να το καταλάβει ακουμπισμένη στην γεροντική νοσταλγία.
Μπορεί κάποιοι "βολεμένοι" και υποστηρικτές της ολέθριας κυβερνητικής πολιτικής, κάποιοι "φίλοι" συνάδελφοι δημοσιογράφοι προσδεμένοι στο άρμα της εξαγορασμένης επιβίωσης, να θυμώσουν μ' αυτή τη "λυρική" προσέγγισή μου του δράματος της Ελένης. Να θεωρήσουν άκαιρη την αψύτητα της γραφής μου, αφού εκδηλώνονται "τόσες και τόσες" πολιτικές προσπάθειες για "ανακούφιση" της κοινωνίας. Ετσι τους επιβάλλουν οι περιστάσεις να λένε... Γι' αυτούς τους "αδιόρθωτους" της ευπιστίας ή του βολέματος, ως ανίδεοι και ολισθαίνοντες στο ευκαιριακό συμφέρον ή εγκλωβισμένοι στον πανικό που "φιλοτέχνησαν" οι εν χορώ σάτυροι της πολιτικής ντεκατέντσιας του τόπου, έχω εκτραπεί στο χονδροειδές και το εξεζητημένο, το εξερεθιστικό και το δραματοποιημένο, στην προσπάθειά μου να αγνοήσω την αλήθεια των πραγμάτων...
Ας είναι...Ας συνεχίσουν να υπομένουν ή και να υποστηρίζουν το "μηδενισμό"
της πολιτικής. Κι εγώ θα συνεχίσω, ως ρομαντικός διαδρομιστής της ουτοπίας, να διαιρώ και να κρίνω όσα συνθέτουνν αυτό το μηδενισμό: σε πρόσωπα, καταστάσεις και θέσεις. Χωρίς να είμαι απαισιόδοξος. Απαισιόδοξος δεν είναι εκείνος που θέτει τον δάκτυλο επί των ήλων της πραγματικότητας. Απαισιόδοξος είναι εκείνος που αποφεύγει κάτι τέτοιο, πιστεύοντας ως ματαιοπονία την κριτική και την αντίδραση. Απαισιόδοξος δεν είναι αυτός που βλέπει πέρα από τη φθορά. Και που γνωρίζει ότι η φθορά βρίσκεται μέσα στην αφθαρσία, ότι το ναδίρ της πρώτης αποτελεί και το ζενίθ της δεύτερης.
Και η αντίδραση μας, το ενδιαφέρον μας ουσιαστικά για την Ελένη, την Ελένη της ζωής μας, προκύπτει μέσα από μια ανατομία της ευθύνης μας, που γίνεται με όλες τις αισθήσεις μας ξύπνιες σε ώρα που όλα φοβούνται να πλησιάσουν ως εκεί όπου ακόμα και το μηδέν είναι πηγή ζωής....