Του Αγη Βερούτη
Το θέμα της ανάκαμψης μας απασχολεί πολύ τελευταία. Δικαιολογημένα, μιας και οι Έλληνες της πρώην μεσαίας τάξης βρίσκονται κάτω από αφόρητες καθημερινές πιέσεις, με τη φτωχοποίηση να εστιάζεται στους μη-οργανωμένους με συντεχνίες ή συνδικαλισμό, απλούς πολίτες.
Γι’ αυτό άλλωστε και το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής έχει τόση απήχηση, καθώς τείνει να συσπειρώνει και να οργανώνει απλούς πολίτες, που δεν είναι οργανωμένοι σε συντεχνίες ή συνδικάτα, και ραπίζονται αλύπητα από τις μέχρι τώρα πολιτικές επιλογές. Καμία σώας τας φρένας μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, των πρώην μεταναστών της Αμερικής και της Γερμανίας, και των προσφύγων της Μικρασίας, δεν θα ψήφιζε πολιτικό σχηματισμό με φασιστικές εμμονές, για την ιδεολογία του. Όμως τους ψηφίζει παρά την ύπαρξη τέτοιων ιδεολογιών. Κίνητρο των ψηφοφόρων τους, είμαι βέβαιος, δεν είναι η αρρωστημένη αντι-ανθρωπιστική ιδεολογία τους, αλλά οι δράσεις που υλοποιεί το κόμμα αυτό σε επίπεδο καθημερινού πολίτη, και η ρητορική του απέναντι στο υπάρχον πολιτικό σύστημα που αρνείται πεισματικά να αυτοκαθαρθεί.
Η Χρυσή Αυγή απευθύνεται στους πολίτες της δεύτερης κατηγορίας, τους παραπεταμένους των υπόλοιπων κομμάτων. Τροφή για σκέψη, ειδικά για την αριστερά και την λεγόμενη “λαϊκή” δεξιά, των οποίων οι κομματικά οργανωμένες κοινωνικές δράσεις σε επίπεδο καθημερινού πολίτη είναι εκκωφαντικά ανύπαρκτες. Αντίθετα η παρουσία τους στα ΔΣ των συνδικάτων και των συλλόγων εκπροσώπησης των συντεχνιών είναι εξασφαλισμένες...
Αν ήθελε, πραγματικά, κάποιος να αντιστρέψει το φαινόμενο της ανόδου της ακροδεξιάς στη χώρα μας, θα δρομολογούσε και θα υλοποιούσε κομματικές δράσεις αλληλοβοήθειας και οργάνωσης για τον κοινό πολίτη. Δεν θα έβγαζε κορώνες πως θα τους θέσει εκτός νόμου. Με αυτά μόνον θα τους ενδυναμώνει. Δράσεις, όχι λόγια.
...
Το κόστος της κρίσης, περί το 30% του ΑΕΠ, έχει πληρώσει κυρίως η παραγωγική οικονομία της χώρας. Από τα 60-70 δισεκατομμύρια ευρώ της συρρίκνωσης του ΑΕΠ, περί τα 15 δις έχουν υποστεί συνταξιούχοι και δημόσιοι υπάλληλοι, και οι προϋπολογισμένες δαπάνες. Οι δημόσιοι υπάλληλοι με τις μειώσεις στο μισθολογικό κόστος του δημοσίου (από 24 δις στα 18), και οι συνταξιούχοι με ίσως άλλα 5 δις, καθώς οι συντάξεις επιχορηγούνται από το δημόσιο κορβανά, και τα υπόλοιπα κυρίως από περικοπές στις θηριώδεις υπερτιμολογήσεις και σπατάλη στον τομέα της δημόσιας υγείας, των εξοπλισμών και τις κρατικές επενδύσεις που καθυστερούν.
Τα υπόλοιπα, δηλαδή περί τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ, τα έχει υποστεί η παραγωγική οικονομία, με ένα τοξικό μείγμα υπερφορολόγησης, “σχεδόν” στάσης πληρωμών του κράτους προς τον πολίτη, και ασφυκτικής κρατικής παρέμβασης στην καθημερινότητα του επιχειρείν.
Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι η εκτόξευση της ανεργίας, η εξαθλίωση των μισθών (λες και η ανταγωνιστικότης του Μπαγκλαντές είναι υψηλότερη από αυτή της Ελβετίας), η καθυστέρηση πληρωμών φόρων λόγω αδυναμίας πληρωμής των αυθαίρετων φόρων επί περιουσίας, και έμμεσων φόρων, και ένα γενικότερο κλίμα Οργής και Φόβου από το σύνολο του Ελληνικού πληθυσμού.
Κύριο συστατικό της οργής είναι η απουσία κράτους δικαίου από την κοινωνία μας, δηλαδή η ατιμωρησία της διαφθοράς και της παραβατικότητας, η αδυναμία να βρει κάποιος το δίκιο του απέναντι στους ισχυρούς, τις εξουσίες και τους διαπλεκόμενους. Πρόσφατη μελέτη της αντίληψης της διαφθοράς από την Ernst & Young τοποθετεί την Ελλάδα στην κατώτατη θέση διαφθοράς στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 27, ενώ βρίσκεται σχεδόν δέκα θέσεις χαμηλότερα από την Μπουργκίνα Φάσο.
Ο φόβος πηγάζει από την αβεβαιότητα του τί μέλλει γενέσθαι σε όλες τις αποφάσεις και εκφάνσεις των κρατικών εξουσιών, περιλαμβανομένων των αντιμεταρρυθμιστικών αντιδράσεων των συντεχνιών και των συνδικάτων στις επαπειλούμενες μεταρρυθμίσεις. Οι ασχημίες του μεταμφιεσμένου κώδικα βιβλίων και στοιχείων, τα ερμητικά κλειστά επαγγέλματα που υποτίθεται ότι απελευθερώνονται κάθε λίγο και λιγάκι, η μη-τήρηση αυτών που υποσχέθηκαν από τους κυβερνώντες, η ποινικοποίηση της αδυναμίας πληρωμής του καθημερινού πολίτη, η ασφυξία ρευστότητας στην αγορά από τις τσακισμένες εκ του PSI τράπεζες, τα λουκέτα, η ανεργία που κρέμεται πάνω από το κεφάλι της πρώην μεσαίας τάξης, η προοπτική να χάσει το κεραμίδι της πάραυτα, η αναποφασιστικότητα των πολιτικών μήπως και στεναχωρήσουν την εκλογική πελατεία τους, όλα είναι συστατικά της αβεβαιότητας που αναδύει το πολιτικό μας σύστημα.
Σε τέτοιο κλίμα ανάπτυξη δεν έχει γίνει ποτέ, ούτε πρόκειται!
Το ότι η χώρα είναι σαν μια χύτρα ατμού, έτοιμη να εκραγεί από λεπτό σε λεπτό, είναι απόλυτα αντιληπτό στο πολιτικό σύστημα. Φαίνεται εξάλλου και από την επιλογή στη φετινή περιφορά της Μεγάλης Παρασκευής στον Άγνωστο Στρατιώτη, όπου απαγορεύτηκε να πλησιάσουν τον ίδιο τον διαχρονικό Τάφο του Έλληνα ήρωα, και να ακολουθήσουν τον Επιτάφιο οι απλοί πολίτες-πιστοί, διαχωρισμένοι από τους πολιτικούς με ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις και ένοπλη στρατιωτική παρουσία. Αν οι πολιτικοί μας φοβούνται να αναμειχθούν με τους πολίτες, ξέρουν πολύ καλά τους λόγους που αυτό συμβαίνει, και καμία αστυνομική ή στρατιωτική δύναμη δεν θα εξαλείψει τους λόγους. Οι πολιτικές αποφάσεις όμως μπορούν.
Στο δια ταύτα.
Για να αλλάξει το κλίμα και να ξεκινήσει η ανάπτυξη, δεν αρκούν εξαγγελίες έργων και μέτρων. Χρειάζονται πράξεις.
Πρώτη πράξη λοιπόν είναι να διαχωριστούν τα οικονομικά μέτρα του μνημονίου από τα μεταρρυθμιστικά. Κανένας λόγος δεν υπάρχει για την καθυστέρηση των μεταρρυθμίσεων που αφορούν στην απελευθέρωση της αγοράς, στην ολοκλήρωση του κτηματολογίου, στις χρήσεις γης, στην αποποινικοποίηση του επιχειρείν, και χίλια όσα είναι ανεξάρτητα από τις φορολογικές επιβαρύνσεις λόγω αστοχιών του προϋπολογισμού.
Το μαρτύριο της σταγόνας πρέπει να σταματήσει!
Έχει περάσει ένας χρόνος σχεδόν από τις τελευταίες εκλογές και οι μεταρρυθμίσεις για τα παραπάνω έπρεπε να είχαν γίνει από τον πρώτο μήνα! Σε ένα νόμο, σε ένα άρθρο! Όσο αργούν, ο μέσος πολίτης νοιώθει ανασφάλεια και αβεβαιότητα. Όσο νοιώθει ανασφάλεια δεν θα επενδύσει κανείς, δεν θα καταναλώσει κανείς, δεν θα δούμε ανάπτυξη!
Δεύτερη πράξη είναι να γίνει ουσιαστική πάταξη της διαφθοράς και τιμωρία όλων εκείνων των κρατικών υπαλλήλων που δημιούργησαν τις συνθήκες και πλούτισαν από την σκόπιμη αντινομία που έκανε κάθε πολίτη δυνητικά παράνομο και έρμαιο της διαφθοράς τους. Ποια η λογική του υπαλλήλου της πολεοδομίας νησιών με δεκάδες εκατομμύρια μετρητών και ακίνητης περιουσίας, όταν ο μισθός του ήταν λιγότερο από 2000 ευρώ το μήνα;
Ουσιαστική πάταξη της διαφθοράς χρειαζόμαστε όμως, με κατάργηση των νόμων της αντινομίας, με εμπόδιση της εκβίασης του πολίτη, με ξεκάθαρη αναλογία από λογικά δικαιώματα και λογικές υποχρεώσεις. Με ειδικό τμήμα των δικαστών, με άμεση και αμείλικτη απόδοση της δικαιοσύνης, και σημαντικότατα τη δυνατότητα των ελεγκτών να βλέπουν απρόσκοπτα και άμεσα την περιουσιακή κατάσταση των κατηγορούμενων και τους τραπεζικούς λογαριασμούς των, ώστε να είναι άμεση η δράση των ειδικών εισαγγελέων και η εκδίκαση των κατηγορούμενων ως επίορκων. Για αυτό χρειάζονται ικανό αριθμό στελέχωσης ειδικού σώματος πάταξης της διαφθοράς, πόρους για να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους, και προστασία σε όσους παρέχουν τα στοιχεία για την καταδίκη επιόρκων από τα κυκλώματα της διαφθοράς.
Τρίτη πράξη είναι η ελάφρυνση της φορολογίας προς τους αδύνατους της κοινωνίας, οι οποίοι έχουν σηκώσει το μεγαλύτερο μέρος του βάρους της κρίσης. Δεν είναι δυνατόν οι 3 στους 10 εργαζόμενους που έχουν απομείνει με δουλειά σήμερα να τρέφονται από το Πρυτανείο. Για τη σίτισή τους μάλιστα ψηφίστηκε αύξηση του φόρου μεταβίβασης των μετοχών μη εισηγμένων εταιριών από την 1η Ιουλίου, στο 20% της αξίας τους από το 5% που ήταν ως τώρα! Κάθε φορά δηλαδή που κάποιος μεταβιβάζει ή πουλάει την εταιρία που δημιούργησε και επένδυσε το φορολογημένο κεφάλαιό του συμβάλλοντας στη δημιουργία πλούτου για την κοινωνία και θέσεων εργασίας, το κράτος απαιτεί εκ νέου να λάβει το ένα πέμπτο! Σουρεαλισμός!
Ο δημόσιος τομέας χρειάζεται δραστική ελάφρυνση, με την εξάλειψη των αντίστοιχων φόρων. Η παραγωγική οικονομία πεθαίνει από την υπερφορολόγηση! Πνέει τα λοίσθια. Όταν λέμε δραστική μείωση, το μέγεθος του δημοσίου θα πρέπει να συρρικνωθεί από τα προ κρίσης επίπεδα, ανάλογα με τη μείωση του ΑΕΠ. Από το σημερινό 1 εκατομμύριο που υπολογίζεται το μέγεθος του ευρύτερου δημοσίου τομέα, θα πρέπει μέσω των ιδιωτικοποιήσεων και όπου χρειάζεται απολύσεων, να συρρικνωθεί τουλάχιστον κατά 300 χιλιάδες.
Αντίστοιχα, η φορολογική συμμόρφωση και λειτουργία των επιχειρήσεων πρέπει να απλοποιηθεί, και η είσπραξη του ΦΠΑ να γίνεται μετά την είσπραξη από την επιχείρηση. Όπως σε πλείστες οργανωμένες κοινωνίες, οι επιχειρηματικές δραστηριότητες που αποφέρουν σε κάποιον ένα μικρό ποσόν ετησίως, πχ ως 10.000 ευρώ, θα πρέπει να μπορεί να γίνεται χωρίς ΦΠΑ ή τήρηση βιβλίων, απλά συμπεριλαμβάνοντας το ποσόν καθένας στη δήλωσή του. Απλές λύσεις για γρήγορη ανάκαμψη, όπως πχ κάποιος που θέλει να νοικιάσει για 2-3 βδομάδες το εξοχικό του το καλοκαίρι, να μη χρειάζεται να κάνει έναρξη στην εφορία, ούτε να καταθέτει μισθωτήριο ελάχιστης διάρκειας 2 μηνών όπως σήμερα απαιτεί κατ’ ελάχιστον η εφορία. Απλοποίηση των πάντων! Μόνο έτσι θα πάρει μπροστά η οικονομία.
Αυτά χρειάζεται να κάνουμε. Αν τα κάνουμε σε λίγους μήνες, ίσως πριν το τέλος του χρόνου θα έχει εκτιναχθεί η ανάκαμψη για καλά. Χωρίς οργή, και χωρίς φόβο.
Μπορεί εύκολα να τα κάνει η Ελλάδα όλα αυτά! Μπορεί!
Θέλει;