Αισθάνομαι υπερήφανος... Ελληνας υπερήφανος. Ισότιμος με τους Ευρωπαίους εταίρους μας, τους "αλληλέγγυους" στο ελληνικό δράμα...Νιώθω ασφαλής Ελληνας. Περιχαρακωμένος σ' ένα πλαίσιο κυβερνητικής μέριμνας, ιδιαίτερα μετά το "γενναιόδωρο" πακέτο κινεζικών επενδύσεων, που φρόντισε να "εξασφαλίσει", έστω θεωρητικά και υπό μορφή μνημονίων χωρίς ορατό αντίκρυσμα, ο πρωθυπουργός κατά το ταξείδι του στην Κίνα. Η δήλωσή του, εξάλλου, στο ελληνο-κινεζικό επιχειρηματικό φόρουμ στη Σαγκάη ότι " η πολιτική και κοινωνική σταθερότητα είναι εξασφαλισμένη στην Ελλάδα", απέτρεψε κάθε φοβία μου για το μέλλον και ικανοποίησε κάθε μύχια επιθυμία μου για αποκατάσταση της κοινωνικής ισορροπίας και για την προοπτική της ανάπτυξης...
του Στέλιου Συρμόγλου
Τελικά αδίκως είχαμε "εγκλωβιστεί" στο φόβο. Δεν μπορούμε, βέβαια, να αγνοήσουμε το φόβο ως οντολογικό γνώρισμα, αλλά οι κυβερνώντες φροντίζουν για μας πριν από μας, για να θυμηθώ ένα διαφημιστικό σλόγκαν προβληματικής επιχείρησης παρελθόντων χρόνων. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι μόνο "υπερκινητικός" στην προσέλκυση επενδύσεων στην Ελλάδα, είναι και "καλλιτέχνης" της πολιτικής του εξπρεσιονισμού. Ανήκει στη συνομοταξία των πολιτικών εκείνων που διαθέτουν εξπρεσιονιστική πολιτική φαντασία, με έντονη την τάση να παραμορφώνουν την πραγματικότητα, αδιαφορώντας για τους κινδύνους που απορρέουν απ' αυτή τη λογική.Πρόκειται για πολιτική γενναιότητα ή πολιτική βλακεία; Η απάντηση ανήκει στη δικαιοδοσία της ψυχοδιαγνωστικής επιστήμης. Το βέβαιο είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν καταλαβαίνει εκείνους που υποστηρίζουν ότι στα λιμνάζοντα βαλτόνερα της ελληνικής κοινωνίας ο φόβος είναι ένα υδροχαρές εκτόπλασμα. Και τους άλλους, που τους έχει γίνει συνείδηση ότι οι δομές του κράτους και η υποτελής προς τους δανειστές κυβερνητική συμπεριφορά, με εκδηλώσεις μάλιστα πολιτικής οσφυοκαμψίας, αποτελούν τη γενεσιουργό αιτία του φόβου για τους πολίτες. Για τους σκεπτόμενους τουλάχιστον πολίτες...
Φαίνεται επίσης, ότι η πολιτική του πρωθυπουργού αντανακλά μια πλούσια "πολιτική διάνοια" που πλησιάζει τα όρια του κυνισμού, ανεξάρτητα από την παρούσα ληθαργική κατάσταση του κράτους, και "εξυμνείται" από τα φερέφωνα της πληροφόρησης που του προσδίδουν εύσημα πολιτικών επιτευγμάτων και τον τίτλο του "νικητή". Θα προσέθετα,βέβαια, ότι του προσαρμόζει καλύτερα ο τίτλος του "ξέγνοιαστου καβαλάρη" στην ερήμωση της κοινωνίας, αλλά έτσι θα συνέπλεα με όσους επισημαίνουν ότι η κυβερνητική πολιτική αποτελεί απειλή για την κοινωνία, που προσλαμβάνει διαστάσεις τόσο πιο εφιαλτικές, όσο είναι περισσότερο αισθητή, θεαματική λόγω των επικοινωνιακών τεχνασμάτων, καθαυτό ύπουλη, όσο και σταθερά προιούσα.
Το κρίσιμο ερώτημα, ωστόσο, απομένει αναπάντητο και για τους δυσφορούντες με την ακολουθητέα κυβερνητική πολιτική της "απογυμνωμένης" από κάθε κοινωνική ευασθησία υποταγής στα ξένα και εγχώρια συμφέροντα και για τους εμφανιζόμενους ως "υποστηρικτές" της, για λόγους που ανάγονται στην ευκαιριακή πολιτική τους εκτίμηση: Τι να κάνουμε; Να απελπιστούμε; Να αποδεχόμαστε τις κυβερνητικές αφέλειες περί ανάπτυξης και "εξόδου" στις αγορές στο τέλος του 2014 και να υπομένουμε τους εξ' επαγγέλματος πολιτικούς απατεώνες που πουλάνε τοις μετρητοίς "οικονομικά μαντζούνια" για αειφόρα ανάπτυξη; Τι άλλο συμπέρασμα μας απομένει από την πικρή μοιρολατρία;
Τα "μεγάλα κεφάλια" της πολιτικής, όλων των κομματικών αποχρώσεων, αν και αναλύουν με οξύτητα το περιεχόμενο της οικονομικής κρίσης, δεν προτείνουν και λύσεις ανάλογες με τη σοβαρότητά τους. Βέβαια, οι κάποιοι τυπικά αισιόδοξοι, πιστεύουν πως από κάθε χάος βγαίνει πάντα, με αργή ζύμωση, κάτι καλλίτερο, και πως η ιστορία προχωρεί από πλατύσκαλο σε πλατύσκαλο, με τέτοιες παροδικές αυτοδιαψεύσεις.
Οι διακριβώσεις και πολύ περισσότερο οι διαπιστώσεις είναι εύκολες. Ομως δεν αρκούν. Να λες ότι η πορεία της οικονομίας παρουσιάζει κάτι το αναπότρεπτο, γιατί ακολουθεί μια διαλεκτική προσδιορισμένη από την πολιτική ανικανότητα, είναι γεγονός αναντίρρητο και άκρως διαφωτιστικό. Δεν μπορεί όμως να καταπείσει για τη χρησιμότητά του. Χρειάζεται η πρόταση, η απτή υπόδειξη για διέξοδο από τη περιπλοκή. Σε καμία εποχή όσο σ' αυτή που διατρέχουμε, δεν έχουν οι πολίτες τόσο έντονο το πάθος της "συνταγής".
Πρός το παρόν αρκούνται οι πολίτες της κοινωνικής εξαθλίωσης στις...εκπομπές με συνταγές μαγειρικής που κατέκλυσαν τα τρία τελευταία χρόνια τη χειμαζόμενη τηλεοπτική αγορά. Αλλοτε είχαν και λιγότερη επίγνωση των οικονομικής ολκής αδιεξόδων. Και επαναπαυόντουσαν στους εξ' επαγγέλματος επιφορτισμένους με την εξεύρεση λύσεων. Τους διαφόρους βέβαια "μυθοποιούς" της πολιτικής. Σ' αυτούς ανήκει και ο παλαιοκομματικός εγκέφαλος του Αντώνη Σαμαρά. Και τόσο ο ίδιος, όσο και ο εσμός των αυλοκολάκων και ανερμάτιστων συμβούλων του, αυτό επιδιώκουν εκμεταλλευόμενοι το "κενό" προτάσεων και υποδείξεων της ευρύτερης αντιπολίτευσης, με έμφαση στη νεφελώδη παρουσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κι έτσι απευθύνουν στους επικριτές τους το επίμαχο ερώτημα: " Εχετε συγκεκριμένη εναλλακτική πρόταση;".
Και προσδεμένοι στο άρμα της πολιτικής πονηρίας, αλλά και της αναγκαιότητας συγκεκριμένης "συνταγής", δημιουργούν ή προσπαθούν να δημιουργούν υποκατάστατα λύσεων: Κάθε λογής μύθους, ψευδαισθήσεις, ισάριθμες διαφυγές και ελπίδες. Και μόνο που επιτυγχάνουν την καλλιέργεια ψευδαισθήσεων με την πρόθυμη πάντα βοήθεια του κρατικοδίαιτου συστήματος πηροφόρησης, πουλώντας αφείδωλα υποσχέσεις για διέξοδο από την κρίση, διανθισμένων με κατάλληλα τηλεοπτικά πλάνα από τις πρωθυπουργικές "πρωτοβουλίες" τύπου κινέζικης πανάκειας για την οικονομία, εξασφαλίζουν όχι απλώς επιμήκυνση της κυβερνητικής "συνοχής" και παραμονής στην εξουσία, αλλά και τα "εύσημα" των δανειστών, οι οποίοι έτσι διασφαλίζουν την ομαλή πληρωμή εκατοντάδων εκατομμυρίων τοκοχρεολυσίων.
Πρόκειται, αναμφίβολα, για μια αποκτηνωτική πολιτική δουλειά, μια αλύτρωτη πολιτική αγγαρεία, που συνδέεται βέβαια με την έννοια του στενού πολιτικού συμφέροντος και τα μειονεκτήματα ακολουθούν γεωμετρική πρόοδο, αλλά ταυτόχρονα έτσι τα μειονεκτήματα λίγο-πολύ κρύβονται, τα δε "στημένα" πλεονεκτήματα αρκούντως διαφημίζονται....
Τα μειονεκτήματα με "καταστροφική" για την κοινωνία συνέπεια, υπογραμμίζονται από κάποιους που είτε δεν φτάνει στο σύνολο η φωνή τους είτε, όταν φτάνει, μοιάζει ενοχλητική και γκρινιάρικη από τη μαζοποιημένη λογική διαφόρων κοινωνικών ομάδων, που αβασάνιστα, έστω κι αν συγκροτούν ένα συνολικό ποσοστό του 30% που στηρίζει το εκτρωματικό κυβερνητικό σχήμα.
Αλλά κι αν ακουστούν, τι βγαίνει! Η κοινωνία έχει εθιστεί να τρέφεται με μύθους. Ολόκληρο το οικοδόμημα της εμπιστοσύνης σε μια βελτιωτική πρόσβαση σε λύσεις εφικτές και με γνώμονα την ηθική στην πολιτική έχει κλονιστεί. Μια "σχιζοφένεια" προσδιορίζει το "νευρικό σύστημα" της κοινωνίας. Και, δυστυχώς, δεν υπάρχει η επιστήμη που θα αναλάβει να επιβάλλει στην ελληνική κοινωνία τη θεραπευτική της αγωγή κατά τον τρόπο που επιβάλλουν τις ψυχρολουσίες ή τα ηλεκτροσόκ σ' ένα φρενοκομείο...
Πρέπει να διατηρηθούν τα κοινωνικά συμπτώματα των αφομιώσεων και του στρατευμένου ενθουσιασμού για τις κυβερνητικές "επιτυχίες". Κι αυτό εξασφαλίζεται με τα κατάλληλα "πολιτικά" βαρβιτουρικά, διεγερτικά και αντικαθληπτικά ή συνδυασμοί τους, κατά την πρωθυπουργική λογική...
Jawohl Herr Samaras: Keep walking!..Λίγα ακόμα βήματα και η "φρενοβλαβής" πολιτική, ανεξάρτητα της όποιας οργανικής μας παρανοικής σύστασης ως μέλη μιας κοινότητας, χωρίς να έχουμε καταστείλει τον απροσδιόριστο οίστρο μας, θα οδηγήσει την κοινωνία στον Καιάδα...