Αύριο "στήνεται" μια ακόμα κακότεχνη παράσταση πολιτικής κρίσης. Ολα είναι έτοιμα. Προβολείς, σκηνικό, εργώδης η προετοιμασία γενικώς, με τους δημοσιογράφους ως "αρπακτικά" να αδημονούν πως θα "εμπορευματοποιήσουν" την είδηση και με τους "πρωταγωνιστές" να κάνουν πρόβα πολιτικών δηλώσεων και λεκτικών πομφολυγωδών δικαιολογιών, αναλόγως της έκβασης της συνάντησης τους ως "προσωποποιημένη" έκφραση του ελληνικού δράματος.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Το "σκηνικό" συμπληρώνεται και από την συγκέντρωση στο Σύνταγμα, που ασμένως προγραμμάτισε ο ΣΥΡΙΖΑ με ομιλητή τον Αλέξη Τσίπρα, έτερο "πυλώνα" ενός πολιτικού συστήματος με ρωγμές και διάτρητο από αναπάντητα ερωτηματικά, για την "απρόσκοπτη" πλέον συνέχιση του...Ομαδικός ευνουχισμός της νοημοσύνης των πολιτών. Οι Ελληνες μπροστά στη μοίρα τους. Το δράμα της ασυμφωνίας μας και της ανοχής μας, που "βουλιάζει" τον καναπέ της απάθειας. Το δράμα της ασυμφωνίας πρώτιστα με κύριους άξονες εθιστικές κοινωνικές συμπεριφορές και εξαρτήσεις, που οδήγησε στην απομόνωση και στην ομαδική υποταγή. Οι αυταρχικές κυβερνήσεις προέρχονται συνήθως από την υπερτροφία του ατομικισμού, από την αδράνεια των ατόμων να αντιδράσουν στην περιφρόνηση των θελήσεων του πλήθους. Ετσι δημιουργείται η μαζική ψυχολογία υποταγής, οφειλομένη στην αδυναμία της οργάνωσης των ατομικών θελήσεων. Ο συνεκτικός πηλός της συμφωνίας γύρω από ένα ελάχιστο κοινό ιδεώδες έλειψε.
Το ένστικτο των πολιτών έχει θολώσει από την πολλαπλότητα των προβλήματων. Πολλοί κοινωνικά πια ξερριζωμένοι και μονίμως παραπλανημένοι από τους "τεχνίτες" των πολιτικών προσαρμογών. Πυρπολημένες οι αισθήσεις των πολλών, ενισχύουν την αναχωρητική διάθεση άλλων τόσων, που όμως δεν είναι τεκμήριο θάρρους, αλλλά είναι περισσότερο δειλή υπεκφυγή και μια επίπλαστη ουδετερότητα που διεκδικεί μια δήθεν ελευθερία για την κατόπτευση του κοινωνικού υλικού από υψηλή εποπτεία. Είναι, ωστόσο, σε τελευταία ανάλυση "άμβλωση" της σκέψης και εθελούσια παράδοση στον καταναγκασμό του πολιτικού "κονφορμισμού".
Ευτυχώς που κάνουν λάθη ολέθρια οι πολιτικοί, για να σιγουρευόμαστε για τα άλλοθί μας. Πόσοι μελατάμε τους καιρούς; Πόσοι δουλεύουμε με την έννοια του δημιουργικού μόχθου; Πόσοι αγανακτούμε με τον εαυτό τους; Οι ολίγιστοι το κάνουν. Οι πολλοί αγκάλιασαν τη μιζέρια του πνεύματός τους και αποχαυνωμένοι περιμένουν τα πάντα και το τίποτα. Είναι φοβερό πως "βολεύτηκε" αυτός ο λαός στην ανούσια ζωή του. Χωρίς όνειρα. Φοβάμαι πως μας τα σκότωσαν. Αν είχαμε όνειρα, θα είχαμε και λόγους να αντιδρούμε δυναμικά στην πολιτική αθλιότητα και να μην γινόμαστε πρόθυμοι θεατές κακόγουστων πολιτικών παραστάσεων, δηλαδή επί της ουσίας παθητικοί αποδέκτες των τετελεσμένων.
Ξεφορτωθήκαμε, λοιπόν, τα όνειρά μας για να ξενοιάσουμε και απ' αυτά. Ανίκανοι να δρασκελίσουμε τα "πτώματα" των κομμάτων, των συνηθειών μας. Τολμηρό και όμορφο να δημιουργεί κανείς πέρα από την αυταπάτη. Μένουμε όμως "γατζωμένμοι" στην αυταπάτη και στην πολιτική απάτη. Βυθισμένοι στο σαδομαζοχισμό του τίποτα κρατούμε ουρά για να εξασφαλίσουμε ένα ελάχιστο χώρο ανάμεσα στην κουτσοπόρεψη και την καλπόρεψη. Με βάση πάντα τις απατηλές πολιτικές υποσχέσεις, τις πολιτικές ασκήσεις, τη συνειδητή μυθοποίηση ανύπαρκτων διλημμάτων και την ταχυδακτυλουργική μετάθεση της προσοχής μας από τον άρτο στο θέαμα από τους "αρλεκίνους" της κακώς εννοούμενης πολιτικής σκηνής.
Μας γοητεύουν τα "ιψενικά τρίγωνα" και οι πολιτικές επικύψεις με αρκετό καρύκευμα φιλοπερίεργης διάθεσης; Ας τα αναζητήσουμε σε άλλο πεδίο δράσης λαμπρό: Στο ερωτικό με την ευρεία έννοια του. Ας μην μένουμε δέσμιοι του επίπλαστου πολιτικού επικαιρικού γεγονότος, που, ούτως ή αλλέως, έχει τη διάρκεια ημερομηνίας λήξης του γάλατος. Και με την κάθε μέρα που περνά χωρίς να καρπίζει την ελπίδα, με το αρκετό απόθεμα αδιαφορίας μας, θα οδηγηθούμε στη Στιγμή και στην ουσία της Στιγμής, όπου θα έχουμε ως πολίτες παραμεριστεί στην απαθή ροή του χρόνου.
Ας σκεφτούμε σοβαρά, στο πλαίσιο της αυθαίρετης συνομιλίας μας: Τα προβλήματα και οι αγωνίες της κοινωνίας, ακόμα κι αν δεν μας αγγίζουν, έχουν παύσει από καιρό να έχουν συγκεκριμένη ταυτότητα, ακόμα και ιθαγένεια. Ζούμε, μ' όλο το αυτόχθονο δράμα μας, την πραγματικότητα. Και δεν μπορούμε να παραμένουμε παθητικοί θεατές πολιτικών αντιδράσεων, αλλά καλούμαστε να γίνουμε ενεργοί συμμέτοχοι...