Του Αγη Βερούτη
Μέρες τώρα σκέπτομαι, ότι στα τρία και κάτι χρόνια της κρίσης και της τρόικας, δεν έχουμε παρά άσχημα νέα, ιστορίες μικρές και μεγάλες αποτυχίας και κατάντιας, παθογένειας και ασυδοσίας, κλοπής, ανηθικότητας, αδικίας και αδιορθωσιάς.
Στο μέτρο που μου αναλογεί, όσο μικρό ή αμελητέο είναι αυτό, έχω και εγώ συμβάλλει στο παραπάνω. Συνέβαλα στην επισήμανση των αδυναμιών μας ίσως γιατί πιστεύω πως είναι απαραίτητο να τις γνωρίζουμε για να τις διορθώσουμε, ίσως γιατί γνωρίζω ότι εκείνα τα στραβά μας που εμείς οι ίδιοι φταίμε είναι ευκολότερο να τα διορθώσουμε. Ναι, τα στραβά πρέπει να λέγονται ευθέως και ωμά για να διορθωθούν. Πρέπει να λέγονται ξανά και ξανά ώσπου η θεραπεία τους να είναι αυτονόητη. Για να ξυπνάμε όσοι δεν τα έχουμε αντιληφθεί. Αφύπνιση που λένε μερικοί.
Αν κάτι το κρύβεις κάτω από το χαλί και το αμελείς, θα γιγαντωθεί και θα σε καταπιεί. Όσο το αφήνεις θα δυναμώνει και κάποια στιγμή θα γίνει θηρίο και θα σε φάει. Όπως λένε και στο ανέκδοτο, το Γκοτζίλα έπρεπε να τον σκοτώσεις όταν ήταν σαύρα. Μετά είναι αργά.
Με έχει κουράσει όμως αυτή η ασταμάτητη αλληλουχία αρνητικών ειδήσεων, μέτρων, φόρων, αδικιών, αδικημάτων, άδειων κουστουμιών που μονοπωλούν την καθημερινότητά μου. Κουράστηκα ν’ ακούω μόνο αυτά, βρε παιδί μου! Πώς το λένε; Θέλω να ακούσω και από τα άλλα λίγο. Για αυτά που διορθώθηκαν, για την βελτίωση, για τις μάχες που κερδήθηκαν, για τις νίκες που δεν ήσαν Πύρρειες. Αυτό.
Διάβαζα το περασμένο σαββατοκύριακο λίγες σελίδες από το βιβλίο ενός φίλου, το “Εμπρός δια της λόγχης”, που εξιστορεί τα χρόνια ώς το 1913 που η Ελλάδα πήρε την σημερινή της έκταση. Σε κάποια σημεία δάκρυσα, όχι γιατί είμαι ευσυγκίνητος, δεν είμαι, αλλά γιατί μέσα από τις περιγραφές του ήταν ξεκάθαρο ένα όραμα για την Ελλάδα, και μια Εθνική Αφήγηση που καθένας είχε την ευκαιρία να βάλει τη φράση του, τη λέξη του, ίσως απλά και μόνο ένα γράμμα ή ένα θαυμαστικό!
Πού είναι σήμερα η Εθνική μας Αφήγηση; Αυτό που σε κρατάει αναμμένο να πασχίζεις στην ζοφερή καθημερινότητα; Η σημερινή μας αφήγηση ως χώρα είναι ο κατήφορος της μεταπολίτευσης, το σάπισμα της δημόσιας ζωής, η προσοδοθηρία και τα καταστροφικά της αποτελέσματα που βιώνουμε σήμερα;
Ναι, όλοι παλεύουμε με τα θηρία μας. Και ξέρω, τα θηρία δε νικιούνται, αλλιώς δεν θα ήτανε θηρία. Θέλω να ακούσω όμως και την ιστορία με εκείνον που πάλεψε και νίκησε τα θηρία του. Θέλω να ακούσω και για τις νίκες. Θέλω να ακούσω για εκείνον που από το κουφάρι του έφτιαξε λίπασμα, και με το λίπασμα έβγαλε ένα τριαντάφυλλο. Με μόνη την αρνητική αφήγηση θα μείνουμε για πάντα μέσα στο λάκκο.
Χρειαζόμαστε Εθνική Αφήγηση, όσο τίποτε άλλο! Όπως τότε.
Δε νομίζω ότι η Ελλάδα ήταν καλύτερη τότε απ’ όσο είναι τώρα. Ούτε περισσότερο ικανοί οι άνθρωποι, ούτε περισσότερο μορφωμένοι, ούτε περισσότερο δουλευταράδες. Ήταν όμως αποφασισμένοι. Είχαν ένα ξεκάθαρο στόχο και μια Εθνική Αφήγηση για τη διαδρομή τους. Χρειαζόμαστε να δούμε ένα ξεκάθαρο όραμα, μικρό μεγάλο δεν έχει σημασία, που να συνοδεύεται από την Αφήγηση που θα μας κρατήσει αναμμένους.
Στα προϊστορικά χρόνια, πριν τη γραπτή γλώσσα, μπορώ να φανταστώ να μαζεύονται γύρω από τη φωτιά όταν νύχτωνε, και χορτάτοι ή νηστικοί να ακούνε κάποιον με το χάρισμα της αφήγησης, να εξιστορεί πράγματα ωραία και αγαθά. Πράξεις και ιστορίες ηρώων.
Μετά είχαμε τον Όμηρο, τον ποιητή του έπους της Οδύσσειας και της Ιλιάδας. Μετά τους ιστορικούς.
Δε με νοιάζει ποιός θα είναι ο αφηγητής τώρα, όμως αν είναι να βγούμε από το σκοτάδι χρειάζεται να ακούσουμε μια Εθνική Αφήγηση. Θετική. Όχι άλλα παραμύθια με δράκους, αλλά αφηγήσεις της αλήθειας.
Αυτό.