Του Θανάση Νικολαΐδη
ΝΑ δούμε και τις δυο όψεις (του νομίσματος) επιμένοντας στο θέμα. Δεν είμαστε πολιτικοί μη…γίνουν εκλογές-είμαστε πολίτες. Με το κομματικό ταμπελάκι ακυρωμένο όσο η Ελλάδα λοξοκοιτάει τον γκρεμό, και για ό,τι καλύτερο. Αυτοί δικαιούνται(;) να κερδίζουν κι εμείς να διαμαρτυρόμαστε, ως φορολογούμενοι (και όχι μόνο). Και ποιοι είναι αυτοί; Οι μεν (δημόσιοι βολεμένοι) και οι δε (άρπαγες ιδιώτες).
ΚΑΙ, βέβαια, φαίνεται πρωτοφανής η κινητοποίηση του κόσμου, με στοιχεία…λατρείας στους απολυμένους. Λες να συμπαρίσταται στην απολυμένη καθαρίστρια και στον δημοσιογράφο των 850 ευρώ της ΕΡΤ; Μπράβο του. Για το απολυμένο κομματόσκυλο, το φυτευτό και «προστατευόμενο» σε προσοδοφόρο πόστο; Ντροπή του! Και ποιοι απόμειναν; Οι διαπλεκόμενοι της κορυφής. Ακριβοπληρωμένοι και αλληλοϋποστηριζόμενοι διευθυντάδες, σύμβουλοι και «ειδικοί». Ανακάλυψαν τον επίγειο παράδεισο με τις ηδονές του, «δημοσία δαπάνη» συντηρούμενο και χωρίς(;) ημερομηνία λήξης. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για…παρεξήγηση. Δεν ευαισθητοποιήθηκε ο κόσμος για την κα Μπίλιω (κατά κόσμον Τσουκαλά) και για τον κ. Παπαδόπουλο που δεν θα πίνει «στην υγειά μας». Για την ΕΡΤ που έκλεισε το πήρε κατάκαρδα! Για το «μαύρο» στο γυαλί της εθνική μας τηλοψίας, ανατριχιάζοντας με την ανάσα των ιδιωτών-εμπόρων του είδους- στο σβέρκο του.
ΚΑΙ αν δεχτούμε πως η συμπαράσταση είναι ανταποδοτική, γιατί να μη θυμηθούμε τα…δάκρυα των βολεμένων της ΕΡΤ για τους απολυμένους σε κανάλια που στέρεψαν (Alter και βαλε…), περιοδικά που ανέστειλαν την έκδοσή τους και εφημερίδες που έκλεισαν;
ΚΑΙ πάμε στους…πονόψυχους ιδιώτες καναλάρχες. Με την πρωτοφανή συμπαράσταση στους απολυμένους και χειμαζόμενους της ΕΡΤ. Με τα κέρδη τους και με τα χρέη τους. Βλέπουμε πνιγμένους στο…συναίσθημα τους μαγαζάτορες των ιδιωτικών μας καναλιών και ραγίζει η καρδιά μας. Πόσο τους είχαμε παρεξηγήσει…
ΑΚΟΥΣΑΝ το καμπανάκι, τα ζύγιασαν με τον Σαμαρά που δεν χωρατεύει, το χώνεψαν πως το Κράτος ξυπνάει και πως η κρίση δεν αστειεύεται. «Λες; Λες να μας κλείσουν, αν δεν τους ξοφλήσουμε; Να ψάχνουμε για την απολεσθείσα συχνότητα στην κόλαση, στερημένοι απ’ τα μεγαχέρτζ του χαμένου παραδείσου, αν δεν καλύψουμε τα εργοδοτικά μας στα Ταμεία;». Οι σφυγμοί ανέβηκαν, οι μύτες κατέβηκαν και χώθηκαν οι ιδιώτες (εργαζόμενοι και αφεντικά) στην αγκαλιά των απολυμένων. Για δήθεν συμπαράσταση την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενοι. Σε κοινή γραμμή, αυτοί που έτρεχαν σε γραμμές παράλληλες.
Ο ΦΟΒΟΣ ενώνει, η μοιρασιά (των κερδών) διχάζει και η ζωή συνεχίζεται. Με τους περιβόητους μπροστά στον κίνδυνο να ΜΗΝ κάνουν πια παιχνίδι σε γήπεδο δικό τους και με διαιτητή πουλημένο.