Προτού διατυπώσουμε αντιρρήσεις ή επιφυλάξεις για τον τίτλο του άρθρου, ας σκεφτούμε κι ας μπούμε στον πειρασμό να αναρωτηθούμε γι' αυτή την πραγματικότητα. Η πολιτική γυμνώνεται αδιάντροπα και προκλητικά καθημερινά μπροστά μας. Κι ας παραδεχθούμε ότι αυτή η "γυμνότης" της πολιτικής, που δεν είναι πλέον απροσδόκητα διασκεδαστική, αποτελεί ενίοτε μια μέθοδο που μας προκαλεί την ευθυμία ως κάτι πολύ κοινό ή και κωμικό, αλλά ταυτόχρονα η όλη μας ανοχή στη χυδαιότητα και την αντιαισθητική εικόνα της πολιτικής γυμνότητας, μας καθιστά ως κοινωνία πολιτών υποκείμενο στην εργαστηριακή έρευνα της ψυχοπαθολογίας.
του Στέλιου Συρμόγλου
Για χρόνια παρακολουθούμε ως "ηδονοβλεψίες", θυμίζοντας με την παθητκά ηδονιστική μας αντίληψη περί πολιτικής ότι διατρέχουμε μονίμως την εποχή του...οργασμού των αιγοπροβάτων, την πολιτική να γυμνώνεται και προβελημένους πολιτικούς ως θρασύτατοι επιδειξίες και εφαψίες της κοινωνίας, να θεωρούν ότι απευθύνονται σε πολίτες-αυνάνες!..Πολύ ακριβά πληρωμένοι οι πολιτικοί της "γυμνότητας", εθισμένοι να μην αποδέχονται τις σχετικές εναντιότητες, "πέτυχαν" να γίνουμε φιλοθεάμονες και μάλιστα σε συνθήκες παρακολούθησης της απογυμνωμένης από εντιμότητα και ήθος πολιτικής, που δεν θα μας επιτρέπουν να έχουμε σε λίγο αέρα να αναπνεύσουμε ως κοινωνία. Η "επιτυχία" τους ήταν να μηχανοποιηθούμε πρώτα, ύστερα να γίνουμε ασύνειδα εξαρτήματα της μηχανής. Οπότε, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, γίναμε και οικονομικά "πειραματόζωα" της Ευρώπης. Και αποδεχθήκαμε με αβουλία και νωθρότητα αξιοσημείωτη κοινωνιολογικά τις ξένες και εγχώριες πολιτικές αυθεντίες, τις θεωρίες "σωτηρίας" μας και την αυταρχική επιβολή των όποιων μνημονιακών μέτρων, τρεφόμενοι από ψευδαισθήσεις. Αποδείχθηκε ότι η φρεναπάτη είναι έργο μας, η αλήθεια ή έστω η αναζήτηση της αλήθεας όχι...
Τι συνεχίζουμε να κάνουμε λοιπόν; Ησυχα, καρτερικά δεχόμαστε όχι απλώς την πολιτική γυμνότητα πρός τέρψιν ίσως "ηδονιστική", αλλά και κάθε ψέμα και θράσος απορρέει από την απογυμνωμένη πολιτική λογική. Αποδεχόμαστε την πολιτική χυδαιότητα, την κλιμακά της, τα όρια της, ως νομοτέλεια που τη προσδιορίζει. Δεν γίναμε απλώς "ηδονοβλεψίες", γίναμε και όντα μυθοπλαστικά, αντικρύζοντας την πραγματικότητα χωρίς κάποια προοπτική, παρρησία κι ευθύτητα, έξω από επιφανειακότητες και προκαταλήψεις. Κι αυτή η στάση μας αναδίνει ένα ήχο ταραχής υπολανθάνουσας.
Μπορεί σε πολλούς εδώ να φαίνεται μονότονη η ανακίνηση της "κατάστασής" μας από τον γράφοντα και να τους προκαλεί ακόμα και ένα αίσθημα δυσφορίας. Επιμένω ότι δεν είναι αυτό σοβαρός λόγος να την αντιπεράσουμε. Αλλωστε, όλα τα προβλήματά μας απ' αυτή την αφετηρία ξεκινούν. Χάθηκε το "ρυθμιστικό ένστικτο" από την κοινωνία.
Τι μας απέμεινε για να αντιμετωπίσουμε την πολύπλευρη κρίση; Μήπως ο ορθός λόγος; Η ιστορία ολόκληρη, η συνολική πολιτεία του ανθρώπου πάνω στη Γη, κάνει φανερό πως ο ορθός λόγος είναι μια πλάνη. "Να εξακολουθείς να κηρύσσεις τον ορθό λόγο σ' ένα είδος από τη φύση του παράλογο, λέει ο Καίσλερ, είναι ένα εγχείρημα χωρίς πολλές ελπίδες. Η ιστορία το δείχνει με αρκετή πειστικότητα".
Τα τρία τελευταία χρόνια, ως κοινωνία, διαπιστώσαμε ότι γκρεμίστηκε όλο το οικοδόμημα της εμπιστοσύνης μας σε μια βελτιωτική πολιτικοοικονομική πρόσβαση, που θα συνδύαζε το ρεαλισμό και την πολιτική βατότητα με λύσεις βιώσιμες για τα προβλήματα της χώρας μας. Ακούμε εσχάτως και για την παραδοχή των "λαθών" από τους επίδοξους ξένους "σωτήρες" μας, με τους αντίστοιχους απογυμνωμένους από κάθε σοβαρότητα και υπευθυνότητα εγχώριους, να προσπαθούν με την "προκρούστεια λογική" τους να "συνθέσουν" πολιτικές απόψεις και να διοχετεύσουν προσδοκίες, που όμως ανατρέπονται από εβδομάδα σε εβδομάδα εξαιτίας της αναπόδραστης πραγματικότητας.
Είναι περιττό να τρεφόμαστε με μύθους. Η "θρησκεία των προσδοκιών" ναυάγησε ή πρέπει να ιδωθεί κάτω από άλλο φως. Η μόνη ελπίδα μας να επιζήσουμε ως ελεύθερη κοινωνία, χωρίς να διαγκωνιζόμαστε γύρω από την αταραξία των στωικών ή την αισιοδοξία των αφελών, γύρω από την έκσταση των περιστρεφόμενων δερβίσιδων, ούτε να καταφεύγουμε στη φτηνή "νιρβάνα" της τηλεοπτικής παραπληροφόρησης με την "πίτσα" και τη "μπύρα" στο χέρι αναζητώντας "δανεικές" σκέψεις, είναι να ΑΦΥΠΝΙΣΤΟΥΜΕ. Αυτό είναι το πιο επείγον χρέος μας ως κοινωνία. Για να καταστείλουμε οριστικά την οργανική μας παρανοική σύσταση, τον ωχαδερφιστικό μας οίστρο.
Πρέπει να αντιδράσουμε στους "ακκισμούς" της πολιτκής γυμνότητας και στα συμπτώματα των έξαλλων αφομοιώσεων και της στρατευμένης αισιοδοξίας. Μια ολόκληρη κοινωνία δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι υποχείριο, και υποχείριο δίχως ελπίδα γλυτωμού, όλων εκείνων που αποδεδειγμένα τα οικονομικά συμφέροντα οπλίζουν. Αν συνεχίσουν ως παθητικοί θεατές της πολιτικής που "γυμνώνεται", η απειλή για την πατρίδα μας θα παίρνει διαστάσεις όλο και πιο εφιαλτικές. Κι ας είναι ακόμη λιγότερο αισθητή, λιγότερο θεαματική. Ομως καθαυτό ύπουλη και σταθερά προιούσα...