του Στρατή Μαζίδη
Σας το παραθέτω:
Τόσο απλά...
Σαν σήμερα το 1974 η Τουρκία κατέλαβε τη βόρεια Κύπρο...
Προς ακροδεξιούς, φασίστες, δοσίλογους, προδότες, "σκληρούς" κυβερνητικούς δεξιούς: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ούτε το γεγονός ούτε το ρόλο σας.
Προς κυβερνώσες αριστερές, εθνομηδενιστές και αριστερούς του κολ...εγίου: "Η κατοχή της βόρειας Κύπρου δεν είναι ούτε αιτήματα ούτε διεκδικήσεις της Τουρκικής διπλωματίας. Είναι σφαγή Ελλήνων από Τούρκους κατακτητές".
Μια εθνική τραγωδία με πάρα πολλές πτυχές και "συναίνεση" από όλο το πολιτικό φάσμα.
Μια εκλεγμένη δημοκρατικά κυβέρνηση του κέντρου, η αποστασία, η ταραγμένη περίοδος, η δικτατορία, το πραξικόπημα σε βάρος του Μακαρίου, τα ανεκτέλεστα σχέδια μάχης και αντεπίθεσης, οι ανακωχές του "εθνάρχη" [που πρώτα άνοιξε την πόρτα με τις συμφωνίες Λονδίνου-Ζυρίχης] με αποτέλεσμα τον άνετο περίπατο των τούρκων, τα "κείται μακράν", τα υποβρύχια που δεν τορπίλησαν, η τραγωδία των Νορ Ατλας, τα παραλίγο, τα "αν", οι λεηλασίες, οι βιασμοί, οι 1619 αγνοούμενοι, τα "δεν ΞΕΧΝΩ".
Οι πολιτικές διαχωριστικές γραμμές αυτής της χώρας είχαν πάντα μεγάλο μερίδιο συμμετοχής στις εθνικές μας τραγωδίες. Να φυγούν αυτοί για να έρθουν οι άλλοι. Αυτός ήταν πάντα ο στόχος. Η κατάληψη της εξουσίας.
Απουσίαζε το όραμα. Το σχέδιο για το μετά. Για το που θα πάμε την Ελλάδα.
Οι απέναντι όμως είχαν και έχουν σταθερό σχέδιο παρά τις εναλλαγές. Σήμερα που ίσως έστω ελάχιστοι εναπομείναντες ζωντανοί βρίσκονται κλεισμένοι σε τουρκικές φυλακές έχοντας τραβήξει τα πάνδεινα, ας αναλογιστούμε κατά πόσο τους φέρνουμε με το νου μας ή τους μνημονεύουμε στην προσευχή μας.
Ας σκεφτούμε ακόμη ότι όσο εμείς μαζευόμαστε, ο Κεμάλ στο άγαλμά του στη Σμύρνη δείχνει με το σπαθί του πάνω στο άλογο προς την άλλη πλευρά του Αιγαίου.
Εμείς; Προς τα πού δείχνουμε;
Τόσο απλά...
Σαν σήμερα το 1974 η Τουρκία κατέλαβε τη βόρεια Κύπρο...
Προς ακροδεξιούς, φασίστες, δοσίλογους, προδότες, "σκληρούς" κυβερνητικούς δεξιούς: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ούτε το γεγονός ούτε το ρόλο σας.
Προς κυβερνώσες αριστερές, εθνομηδενιστές και αριστερούς του κολ...εγίου: "Η κατοχή της βόρειας Κύπρου δεν είναι ούτε αιτήματα ούτε διεκδικήσεις της Τουρκικής διπλωματίας. Είναι σφαγή Ελλήνων από Τούρκους κατακτητές".
Μια εθνική τραγωδία με πάρα πολλές πτυχές και "συναίνεση" από όλο το πολιτικό φάσμα.
Μια εκλεγμένη δημοκρατικά κυβέρνηση του κέντρου, η αποστασία, η ταραγμένη περίοδος, η δικτατορία, το πραξικόπημα σε βάρος του Μακαρίου, τα ανεκτέλεστα σχέδια μάχης και αντεπίθεσης, οι ανακωχές του "εθνάρχη" [που πρώτα άνοιξε την πόρτα με τις συμφωνίες Λονδίνου-Ζυρίχης] με αποτέλεσμα τον άνετο περίπατο των τούρκων, τα "κείται μακράν", τα υποβρύχια που δεν τορπίλησαν, η τραγωδία των Νορ Ατλας, τα παραλίγο, τα "αν", οι λεηλασίες, οι βιασμοί, οι 1619 αγνοούμενοι, τα "δεν ΞΕΧΝΩ".
Οι πολιτικές διαχωριστικές γραμμές αυτής της χώρας είχαν πάντα μεγάλο μερίδιο συμμετοχής στις εθνικές μας τραγωδίες. Να φυγούν αυτοί για να έρθουν οι άλλοι. Αυτός ήταν πάντα ο στόχος. Η κατάληψη της εξουσίας.
Απουσίαζε το όραμα. Το σχέδιο για το μετά. Για το που θα πάμε την Ελλάδα.
Οι απέναντι όμως είχαν και έχουν σταθερό σχέδιο παρά τις εναλλαγές. Σήμερα που ίσως έστω ελάχιστοι εναπομείναντες ζωντανοί βρίσκονται κλεισμένοι σε τουρκικές φυλακές έχοντας τραβήξει τα πάνδεινα, ας αναλογιστούμε κατά πόσο τους φέρνουμε με το νου μας ή τους μνημονεύουμε στην προσευχή μας.
Ας σκεφτούμε ακόμη ότι όσο εμείς μαζευόμαστε, ο Κεμάλ στο άγαλμά του στη Σμύρνη δείχνει με το σπαθί του πάνω στο άλογο προς την άλλη πλευρά του Αιγαίου.
Εμείς; Προς τα πού δείχνουμε;