Η παρούσα ληθαργική κατάσταση της χώρας, ο "μηδενισμός" που χαρακτηρίζει το κοινωνικό οικοδόμημα, η σημερινή "μεγαλοπρεπής" και πολύμορφη εικόνα της πολιτικής κοινωνίας, μαγνητισμένη από τα ξόανα του παρελθόντος και προσδεμένη στα ευκαιριακά συμφέροντα του παρόντος, ομότροπα αναπτύσσονται με κατεύθυνση πρός το "τίποτα" και το χάος.
του Στέλιου Συρμόγλου
Μοιάζουν όλοι αυτοί οι αυτοπροσδιοριζόμενοι "σωτήρες" της χώρας και της κοινωνίας με "τσιρκολάγνους", οι οποίοι με λεκτικές ακροβασίες και διάφορα "τερτίπια", απευθύνονται στο θυμικό ενός αφελούς και φιλοθεάμονος κοινού. Και βέβαια η αισθητικότητς του πολιτικά γελοίου έγκειται στο ότι, δι' αυτού, η πολιτική ασχημία, νομιμοποιημένη, εκτρέπεται στην υπερβολή μ' ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνία και τους πολίτες.Στο πλαίσιο αυτό του πολιτικού εκτροχιασμού στη γελοιότητα, που ωστόσο καλύπτει τη "στημένη" πολιτική απάτη, εντάσσονται παντός τύπου δηλώσεις κενού περιεχομένου των "επιφανών" ανδρών της πολιτικής ντεκατέντσιας του τόπου. Του σοβαροφανούς και υποταγμένου στα διαπλεκόμενα συμφέροντα Γιάννη Στουρνάρα, ας πούμε, ο οποίος δήλωσε χθές, σε συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ, ότι το επίμαχο θέμα του κατοχικού δανείου, θα έρθει στο τραπέζι των συζητήσεων, εφόσον επιτευχθεί ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος!...
Του έτερου υπουργού της πολιτικής γελοιότητας και της θρασελιας αναίδειας, του Αδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος με τη σειρά του δήλωσε ότι δεν θα "κλείσει" νοσοκομεία, αλλά θα τους "αλλάξει το χαρακτήρα". Για να ολοκληρώσω την παράθεση των ανερμάτιστων και ενίοτε επικίνδυνα ανιστόρητων για τη χώρα πολιτικών δηλώσεων, με την πρόσφατη του Βαγγέλη Βενιζέλου περί "αλλαγής των γεωγραφικών δεδομένων με την Τουρκία", την οποία έκανε παρουσία του Τούρκου ομολόγου του στην Αγκυρα.
Και οπωσδήποτε πως να παραλείψει κανείς τις πρωθυπουργικές ασυνάρτητες δηλώσεις, υπό μορφή μάλιστα βαρύγδουπων διαγγελμάτων, που όζουν παλαιοκομματισμό και αλαζονεία. Δηλώσεις του Αντώνη Σαμαρά με εκείνη τη "μάγκικη" κινησιολογία και το ανάλογο ύφος πρός λαική κατανάλωση, ενδεικτική όμως και της μεγαλομανούς ανισορροπίας.
Η κατάσταση αυτή είναι εξανδραποδιστική για τους πολίτες. Σημαίνει ότι έχουμε παραιτηθεί από κάθε αξιολογική σκέψη και κρίση. Αφηνόμαστε στο ρεύμα που μας συνεπαίρνει είτε "ταργουδώντας" μελλοντικές νίκες που δεν θα έρθουν ποτέ, είτε ζοφερά αποθαρρημένοι για την αδυναμία μας, περιστρεφόμενοι σαν τους δερβίσιδες γύρω από τον εαυτό μας, που είναι και το πρόβλημά μας...
Απέναντι στο κύριο γεγονός της ιστορίας της κοινωνίας, είμαστε αφημένοι δίχως προοπτική. Και μετατρεπόμαστε σε "πράσινο φανάρι" στη...κούρσα των διαγκωνιζόμενων της ποικιλόμορφης διαφθοράς και της πολιτικής απάτης. Και "αυτοκαταδικαζόμαστε" εν τη αγνοία μας ή εν τη αδιαφορία μας για όσα συμβαίνουν στον περιβάλλοντα χώρο μας, αλλά νομίζουμε ότι δεν μας αγγίζουν ή ότι θα τη "σκαπουλάρουμε". Και "εξοστρακιζόμαστε" εν τέλει στον "ξηρόν άρτον της κοινωνικής εξορίας". Κι αντί να μας διατρέχει η κοινή συλλογιστική ως ρίγος και πάθος, προσδενόμαστε στα πάθη και τις ευκαιριακές επιθυμίες μας. Πρόκειται για μια κατάστασή μας που "τοξινώνεται" μεθοδικά και από την πολιτική πονηρία, η οποία παρουσιάζεται και εκδηλώνεται με διάφορα προσωπεία.
Μια ολόκληρη κοινωνία αδρανούσα φαίνεται να ζει εγκλωβισμένη στο μικρόκοσμό της. Στην εσωστρέφειά της. Χωρίς να γνωρίζει ότι η εσωστρέφεια, οι παρωπίδες των προκαταλήψεων και των ιδεοληψιών, η μη άρση του αδιεξόδου για την πρόοδο των πολλών, η περιστροφή γύρω από μια περιορισμένη αντίληψη των προβλημάτων, είναι δείγμα αδυναμίας και βλακείας...
Γινόμαστε έτσι ακούσια ή εκούσια θύματα της πολιτικης "μπλόφας". αλλά κυρίως του ίδιου του εαυτού μας. Και αγνοώντας τον φυσικό βηματισμό της ιστορίας, βρισκόμαστε συνέχεια μπροστά στη συστηματική αυτοδιάψευση των προσδοκιών μας και στον "αυτοτραυματισμό" μας. Κι όσοι εκφεύγουν από το πλαίσιο του εθισμού μας σε συγκεκριμένες πρακτικές, είμαστε πάντα πρόθυμοι να τους ρίξουμε την πέτρα του αναθέματος. Να τους κυρύξουμε "αντιδραστικούς", "οπισθοδρομικούς" ή και "γραφικούς".
Το πιο δυσάρεστο απ' όλα όμως είναι άλλο: Οτι με παγιωμένες θέσεις και αντιλήψεις για τη μη αναστροφή της κατάστασης, αντιδρούμε ως φιλισταίοι, ως πραγματικά ανίκανοι να αφομοιώσουμε άλλο από αναμασήματα. Και καταλήγουμε εκεί που μας "αξίζει, στον Καιάδα των αναπήρων!
Η κρίση που μαστίζει την πατρίδα μας οφείλεται πρωτίστως σ' αυτή την "αναπηρία" μας. Αυτό είναι το δισεπίλυτο πρόβλημα. Και η εμμονή μου να το επισημαίνω μπορεί ευκόλως να εκληφθεί ως αδιόρθωτη γκρίνια, πολυπραγμοσύνη μάταιη και ίσως αχαριστία ανίερη να διαδηλώνω δυσαρέσκειες, χωρίς να αναγνωρίζω καμία πρόοδο, αντί να εκφράζω την "ευαρέσκειά" μου στους πρωτεργάτες της "σωτηρίας" της χώρας και στους "προφήτες" της προόδου της κοινωνίας. Σ' όλους αυτούς που απευθύνονται στη νόηση της ανύποπτης πλειοψηφίας...
Καμία βεβαίωση πως είμαστε "ζώον ατελές" με ανομολόγητες συχνά ανάγκες και ανασφάλειες, δεν μπορεί να με παρηγορήσει γι' αυτή την ασυμμετρία με την εσωτερική μας αξίωση για απροσχημάτιστη αλήθεια, για κοινή συνείδηση που δεν πιστεύει σε μύθους και δεν ποντοπορεί καταμεσίς στον ωκεανό της απέλπιδας αβεβαιότητας.
Τι θα ενσαρκώσει αύριο την ελπίδα; Η υφιστάμενη πολιτική που αντανακλάται στο κρύσταλλο της απάτης και των ψεμάτων; Η πολιτική που γίνεται αγνώριστη, παραμορφώνεται καθώς προβάλλει από την καιροσκοπία, το συμβιβασμό, τη δημοκοπία και την ελαστική συνείδηση, που είναι η μοίρα κάθε προσαρμογής;
Λέμε ναι στην πολιτική, αλλά με πίστη στις αρχές. Η πίστη στις αρχές ξεπηδάει αυτοδύναμα από τα σπλάχνα της κοινωνίας. Και η ελπίδα του καιρού μας, με τη σημασία της ανώτερης, όχι απλώς της πρακτικής προσδοκίας, θα αναδυθεί από τα δεδομένα της κοινωνίας, που εμείς έχουμε "τραυματίσει" βάναυσα. Ο τρώσας και ιάσεται. Είναι στο χέρι μας να ξεφύγουμε από την πολυπλοκότητα της κρίσης και να αντιστρέψουμε τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού...