Μόλις έξι χρόνια μετά την καταστροφική πυρκαγιά στην Πάρνηθα, ο πάλαι ποτέ καταπράσινος αυτός πνεύμονος, η όαση λίγα χιλιόμετρα έξω από το κέντρο της πρωτεύουσας, παραδόθηκε πάλι στις φλόγες.
του Στρατή Μαζίδη
Τι έγινε άραγε από το 2007 έως σήμερα; Μάλλον τίποτε. Όπως τίποτε είναι ο απολογισμός κάθε ενέργειας της πολιτείας για ένα δάσος που καίγεται. Λόγια, εξαγγελίες και μετά "αγνοείται η τύχη του".Οι πρώτες πληροφορίες μιλούν για δύσβατη περιοχή, ευνοϊκές σχετικά καιρικές συνθήκες όσον αφορά την ταχύτητα του ανέμου, οπότε μάλλον η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου είναι, δε νομίζω.
Η Πάρνηθα, παρατημένη από την πολιτεία εκτός από το τμήμα του ξενοδοχείου, ακολουθεί τη μοίρα της καταστρεφόμενη κάθε φορά από λίγο μέχρι που στο τέλος θα τη χαρακτηρίζει πλήρως το ευαγγελικό "κρανίου τόπος".
Η πυροσβεστική υπηρεσία με τους εθελοντές θα δώσουν ακόμη μια φορά την ψυχή τους ενώ η πολιτική ηγεσία της χώρας ένα ρεσιτάλ μ@λ@κίας όπως άλλωστε παραδέχθηκε λίγες ώρες νωρίτερα για τον εαυτό του ο ίδιος ο πρωθυπουργός μιλώντας για ασύμμετρες απειλές και στρατηγούς ανέμους.
Το θέμα είναι 35 χρόνια τώρα που αυτή η ρημάδα η χώρα καίγεται κάθε χρόνο από λίγο, είτε από ανθρώπινο λάθος είτε όντως από ξένους δάκτυλους, εμείς τι έχουμε κάνει; Τόσο σε πρόληψη, όσο και κατόπιν για να ξαναγίνουν τα δάση.
Τίποτε. Και το ερώτημα ανακύπτει ξανά μόνο του και ας το απαντήσει ο καθένας μας μόνος του.
Τυχαίο;