Γράφει ο Νίκος Αναγνωστάτος
Όταν η ύφεση συνεχίζεται δριμεία, οι επιχειρήσεις και τα καταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, η ανεργία αυξάνεται σε ανησυχητικά ύψη, με συνέπεια η φοροδοτική δυνατότητα του Έλληνα να έχει εξαντληθεί, όταν οι εταίροι μας, δια των Τροϊκανών, ζητούν περισσότερα έσοδα, χωρίς συνθήκες ανάπτυξης και χωρίς νομισματικής δυνατότητας προσαρμογής, τότε ο γιαλός είναι στραβός!
Η κυβέρνηση, με τη διαπίστωση ότι ο γιαλός είναι στραβός, αυτομάτως συμπεραίνεται ότι αρμενίζει στραβά. Πέραν τούτου και παρά τις πιο πάνω διαπιστώσεις, παρά το γεγονός δηλαδή ότι ο Έλληνας έχει εξαντληθεί, ζει κατοχικές στιγμές και προσπαθεί να επιβιώσει πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί, και του ζητάς περισσότερες καταβολές παντός είδους και μορφής, γνωρίζοντας ότι εξ αντικειμένου δεν δύναται να καταβάλει, τότε σίγουρα αρμενίζουμε στραβά!
Σε αυτή την αντιφατική μεν, θλιβερή δε κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην οποία μας έχει φέρει ο μοιραίος μίσθαρνος πρωθυπουργός το 2010, και παραδέρνουμε τώρα απελπισμένοι να βγούμε από την καταιγίδα στην οποία μας έριξε, ιδιαίτερα όταν τόσο αυτοί που μας οδηγούν σε στραβό γιαλό, όσο και αυτοί που αρμενίζουν στραβά, έχουν τους δικούς τους λόγους, αιτιολογημένους με το δικό του φακό ένας έκαστος. Οι μεν ευρωπαίοι εταίροι μας, ισχυριζόμενοι ότι πρέπει να εξαλειφθεί το πρωτογενές έλλειμμα, η δε κυβέρνηση ότι πρέπει να εκπληρώσει τις αναληφθείσες υποχρεώσεις. Να έχουμε πάντα υπόψη μας, όπως λένε και οι εγγλέζοι ότι :we cannot direct the wind, but we can adjust the sails” (Δεν μπορούμε να κατευθύνουμε τον άνεμο, αλλά μπορούμε να προσαρμόσουμε τα πανιά μας). Αυτό που θα έπρεπε να είχε γίνει το 2010 ενόψει της στην επερχόμενης καταιγίδας, αν υπήρχε βούληση (;) και όχι να μας οδηγήσει κατ΄ ευθείαν στο κέντρο της. Πρέπει όμως να προσπαθήσουμε και με τις παρούσες συνθήκες, έστω και δυσμενείς.
Ασφαλώς και πρέπει να εξαλειφθεί το έλλειμμα, και πρέπει να μειωθεί το δημόσιο και οι περιττές δαπάνες, μόνο που αυτό που δημιουργήθηκε σε τριάντα χρόνια, δεν μπορεί και δεν πρέπει να εξαλειφθεί σε ένα χρόνο. Τούτο διότι θα επέλθει εξαθλίωση μέχρι εξόντωση των πολιτών, οπότε δεν ωφελεί να πετύχει η εγχείρηση και να αποθάνει ο ασθενής. Αν είχαμε το δικό μας νόμισμα, θα ήταν ευκολότερο με τύπωμα χρήματος, αλλά με την πολιτική της Ευρωζώνης, δηλαδή της Γερμανίας, να μην επιτρέπει να τυπωθεί χρήμα από τη Ε.Κ.Τ., έχουν υποχρέωση να μας δώσουν περισσότερο χρόνο και συγχρόνως, όπως έχουμε τονίσει κατ’ επανάληψη, να δημιουργήσουμε συνθήκες ανάπτυξης. Όλοι συμφωνούν ότι μόνο με ανάπτυξη θα βελτιωθεί η οικονομία, αλλά πρέπει να το αποδείξουν και στην πράξη.
Για να καταστεί όμως δυνατή η ανάπτυξη, η κυβέρνηση οφείλει να πείσει την Ευρωζώνη, δηλαδή την Γερμανία, όπως όλοι πάντοτε λέμε και ξέρουμε: α) Να μην επιβληθούν νέες περικοπές μισθών και συντάξεων, ώστε να μην εξασθενήσει τελείως η αγοραστική δυνατότητα των πολιτών β) Να μην απολυθεί κανείς από το δημόσιο, για τους ίδιους λόγους και το δημόσιο να μειωθεί, διότι πρέπει να μειωθεί, μόνο με τις συνταξιοδοτήσεις. γ) Η κυβέρνηση να επικεντρωθεί στην δραστηριοποίηση κυρίως των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι οποίοι όπως λέγεται, είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομίας, με κίνητρα και διευκολύνσεις κάθε μορφής, και προπάντων παρακάμπτοντας την γραφειοκρατία, αφού δεν είναι τόσο εύκολο να εξαλειφθεί, με τη χρήση της Υπεύθυνης Δήλωσης σε κάθε περίπτωση καθυστέρησης ή δυσκολίας, δικαίως ή αδίκως. δ) Πάγωμα των τοκοχρεολυσίων για τουλάχιστον πέντε χρόνια, αν όχι δέκα, με μηδενικό ή πολύ χαμηλό επιτόκιο, ώστε το όποιο πρωτογενές πλεόνασμα και αν προκύψει, να διοχετευθεί στην ανάπτυξη. ε) Καμία δίωξη επιχειρηματιών για οφειλές ή άλλες παραλήψεις τους, αλλά ενίσχυσή τους, ώστε και ανάπτυξη να δημιουργηθεί και τα χρέη τους να μπορέσουν να εξοφλήσουν.
Οι μεγάλες ξένες επενδύσεις είναι πάντοτε ευπρόσδεκτες, αλλά οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις πρέπει να στηριχθούν δυναμικά, διότι οι ξένοι θα επενδύσουν όταν θεωρούν την επένδυση ως ευκαιρία και θα εξάγουν μετά τα κέρδη τους ή θα σηκωθούν και θα φύγουν αν οι προβλέψεις τους δεν επαληθευθούν, Ενώ οι ελληνικές θα αναπτύσσονται και θα παλεύουν συνεχώς εδώ στην Πατρίδα και το όφελος θα είναι πολλαπλό. Ασφαλώς υπάρχουν ακόμη περιθώρια μείωσης των δημόσιων δαπανών, όπως τις έχουμε επισημάνει σε προηγούμενα σημειώματά μας, αλλά δεν είναι δυνατό π.χ. στην εποχή αυτή των ισχνών αγελάδων να χρειάζονται 700.000 € το χρόνο για το γραφείο του Υπουργού Εξωτερικών. Ποιος σύμβουλος θα μπορέσει να συμβουλέψει τον Υπουργό καλύτερα από τους πεπειραμένους διπλωμάτες μας, και τι χρειάζονται τόσοι μετακλητοί για τις προσωπικές πολιτικές ανάγκες του πολιτικού υπουργικού γραφείου; Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει, ίσως σε μικρότερη κλίμακα, σε όλα τα υπουργεία και λοιπές κρατικές υπηρεσίες. Αυτά πρέπει να κοπούν αμέσως, και ασφαλώς ποτέ κανένας «εξωραϊσμός» των γραφείων τους. Θα πρέπει επίσης να ισχύσει αυτό που ίσχυε πάντοτε, ότι κανενός οι αποδοχές δεν μπορεί να υπερβαίνουν τις αποδοχές του Πρόεδρου του Αρείου Πάγου. Έτσι, πέραν της εξοικονόμησης δαπανών, θα ηρεμήσουν και οι Δικαστικοί, οι οποίοι δικαίως διαμαρτύρονται, με την αναπόφευκτη ανθρώπινη ψυχολογική επίδραση, την βελτίωση των αποδόσεών τους.
Τα πιο πάνω τα οποία είναι από αυταπόδεικτα μέχρι απολύτως προφανή, αν δεν γίνουν δεκτά από τους «φίλους» εταίρους μας, τότε είναι βέβαιο ότι δεν αποβλέπουν στη «σωτηρία» μας, αλλά στην εξαφάνισή μας και τότε πρέπει να κτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι, έστω και αν είμαστε τόσο μικροί και αδύναμοι, διότι υποτίθεται ότι είμαστε όλοι ισότιμοι και σε κάθε περίπτωση, όταν έχεις τόσο δίκιο, θα βρεθούν και έντιμοι να σε υποστηρίξουν ή τουλάχιστον οι στριφνοί και ανειλικρινείς, να αποκαλύψουν τις μύχιες σκέψεις τους. Σε κάθε περίπτωση έχουμε υποχρέωση να βρούμε λύση, έστω και μόνοι μας, για να μη χρειαστεί να περάσουμε κάτω από Καυδιανά Δίκρανα, αλλά να χορέψουμε τον Πυρρίχιο Δρόμο.
thiakos.blogspot.gr