του Στρατή Μαζίδη
Εν τω μεταξύ με τους μισθούς να βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση θυμίζοντας περισσότερο κάτι από φιλοδώρημα, κανένας δε θα έχει λόγο να αναζητήσει εργασία. Και πνιγμένος να είναι στα χρέη, ποιος ο λόγος να ψάχνει δουλειά για € 300,00 λείποντας από το πρωί ως το βράδυ;
Όμως το ζήτημα της ανεργίας είναι κάτι παραπάνω από οικονομικό. "Η ανεργία διαλύει οικογένειες" μου είχε πει ένας συνάδερφος πριν από αρκετά χρόνια στο δρομολόγιο της επιστροφής με τον ηλεκτρικό. Αν αυτό ίσχυε τότε, πόσο μάλλον σήμερα.
Σπίτια που βρίσκονται στον αέρα με δάνεια, υποχρεώσεις που τρέχουν, πράγματα που γίνονταν και δε γίνονται. Τα οικονομικά προβλήματα δημιουργούν τρομακτική πίεση στις οικογένειες. Εν τω μεταξύ οι δυσκολίες οδηγούν σε περικοπές και αυτές στην έλλειψη ανάσας.
Πόσοι φέτος ΔΕ θα πάνε διακοπές; Και πόσοι είναι αυτοί που ΔΕΝ πήγαν ούτε πέρυσι, ούτε πρόπερσι; Πόσοι ΔΕΝ πάνε έξω για ένα παγωτό ή μια πορτοκαλάδα;
Πόσοι δηλαδή πια ΔΕΝ ξεσκάνε, ΔΕΝ αναπνέουν και ΔΕΝ κερδίζουν χρόνο.
Η γκρίνια εξαπλώνεται και καταλαμβάνει τα νοικοκυριά. Εντάσεις, καυγάδες και άνθρωποι που απλά δεν αντέχουν άλλο και είναι έτοιμοι να τα βροντήξουν να σηκωθούν να φύγουν. Άνθρωποι που πνίγονται.
Πολλοί υποστηρίζουν πως ένας από τους λόγους που δεν έχουν σπάσει ακόμη τα τσιμέντα, είναι η ελληνική οικογένεια όπου ο ένας συνδράμει τον άλλο. Όμως τα πράγματα αρχίζουν να ζορίζουν. Σε λίγο θα είναι πολλές οι κάποτε αστικές οικογένειες που δε θα έχουν ούτε έναν εργαζόμενο στο σπίτι ή που η σύνταξη του παππού και της γιαγιάς απλά δε θα φτάνει να σώζει ή να εξωραΐζει την κατάσταση.
Και τότε, όταν διαλυθεί η οικογένεια, θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για την κοινωνία...