Του Γιώργου Τσακίρη
Μέσα σε μια κοινωνία που μέρα τη μέρα βυθίζεται όλο και περισσότερο μέσα στην ίδια της την ιδεολογική ανυπαρξία. Μέσα σε ένα κράτος «στο περίπου», όπου όλοι έχουμε μάθει να λειτουργούμε αναλόγως.
Ζω την κάθε μου μέρα με την προσμονή απλά της επόμενης, ευχόμενος «υγεία πάνω απ’ όλα».Συναντώ φίλους και γνωστούς με τις ίδιες απορίες και θυμό με τον δικό μου, αλλά τα συζητούν πίνοντας fredo cappuccino, κολλημένοι δίπλα σε άλλους, με τις ίδιες απορίες και θυμό …και τον ίδιο καφέ.
Αντιδρώ, μιλάω, φωνάζω, προειδοποιώ, επιχειρηματολογώ, αλλά πάντα επικρατεί το «περίπου».
Μετράω χιλιόμετρα σε πορείες δίπλα σε ανθρώπους που δεν έχω συναντήσει ποτέ άλλοτε στη ζωή μου και φωνάζω μαζί τους. Όπως σε κάθε πορεία, σε κάθε διαδήλωση, σε κάθε συγκέντρωση σε πλατείες και δρόμους
Και την επόμενη … πάλι δίπλα σε αγνώστους, διαφορετικούς από την προηγούμενη φορά, από την προηγούμενη μέρα, την προηγούμενη εβδομάδα.
Δεν το καταλαβαίνω, αλλά επικρατεί πάντα το «περίπου»
Κι ακόμη ζω, ακόμη ελπίζω.
Ίσως την άλλη φορά να είναι όλοι εδώ. Ίσως να καταλάβουν πως ο δρόμος και η πλατεία είναι κοινή πορεία, κοινή κατεύθυνση, κοινός σκοπός για όλους.
georgetsakiris.