Του Στρατή Μαζίδη
Οι μειώσεις μισθών, οι απολύσεις, η διάλυση του κοινωνικού κρατών αποτέλεσαν σίγουρα τεράστια πλήγματα. Φοβάμαι όμως πως τόσο οικονομικά όσο κυρίως ψυχολογικά η μεγαλύτερη πληγή είναι οτι μας κατέστησαν νοικάρηδες στα σπίτια μας.
Το σπίτι αποτελεί το άσυλο του καθενός μας. Είναι το ασφαλές μας καταφύγιο. Είναι κάτι παραπάνω από τσιμέντα και τούβλα. Είναι δικό μας. Κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει.
Ή τουλάχιστον είχαμε αυτή την εντύπωση.
Με μια σειρά δεκάδων φόρων καλούμαστε στην ουσία να πληρώνουμε ενοίκιο για το σπίτι μας. Τι κι αν το φτιάξαμε με χρήματα τα οποία φορολογήθηκαν; Τι κι αν πληρώσαμε έξτρα φόρους κι αμοιβές; Τώρα δημεύεται οριστικά.
Τριάντα τρεις φόροι ενσωματώνονται στο νέο ενιαίο φόρο. Ούτε ένας, ούτε δυο. Τριάντα τρεις!
Μόνο που μιλάμε για το σπίτι μας. Τις αναμνήσεις μας. Τα παιδικά μας χρόνια. Τον τόπο αναφοράς της οικογένειας. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας.
Μοιραία σήμερα τα σπίτια μας δεν αξίζουν ούτε το μισό από όσο άξιζαν πριν λίγα χρόνια. Ακολούθησαν κι αυτά τη δική μας πτωτική πορεία. Δεν είναι τυχαίο αυτό.
Ισως εδώ να βρίσκεται και το κλειδί της λαϊκής αντίδρασης. Οταν οι έλληνες όντας πια ένοικοι στα σπίτια τους θα αρχίσουν να μην μπορούν να τα πληρώνουν και θα πρέπει να τα εγκαταλείψουν. Τότε ενδεχομένως να αποφασίουμε να αλλάξουμε τα πράγματα.