Στην Ελλάδα του 2013, με τη γενικότερη επίφαση σ' όλες τις εκδηλώσεις της κοινωνίας, λησμονούμε συνήθως πως άλλο πράγμα είναι το κράτος και η έκφραση της πολιτικής κι άλλο η κοινωνία. Ετσι, γινόμαστε παθητικοί θεατές εκτροπών και προκλήσεων. Ωτακουστές ενός πολιτικού δημαγωγικού λόγου, προερχόμενου απ' όλους τους χώρους, που αναπαράγεται σε πομφολυγώδη ευρήματα, για να δικαιολογήσει την ανυπαρξία επιτευγμάτων.
του Στέλιου Συρμόγλου
Οι όποιοι μάλιστα σημειούμενοι μετασχηματισμοί δεν προκαλούνται από την επενέργεια θετικών δυνάμεων. Αντίθετα, προέρχονται από μιαν αρνητικότητα, η οποία οδηγεί προοδευτικά στη λύση των δεσμών που συνέχουν την οργανωμένη κοινωνία. Μ' αυτόν τόν τρόπο ο κοινωνικός ιστός έχασε τη συνεκτικότητά του και η αρθρωμένη κλίμακα αξιών υπέστη καίριο πλήγμα.Αναπτύχθηκε και η "συνοικιακή λογική" ως απόρροια του εκφυλισμού του πολιτισμού του άστεως, οπότε υιοθετήθηκαν συνήθειες και πρακτικές που έχουν να κάνουν με τις αποχρώσεις της λαικοποίησης, τη μονοκαλλιέργεια της κοινωνιστικής ιδεολογίας, τη συλλήβδην απόρριψη αξιών που δεν είναι κοινωνιστικές. Ως και η γλώσσα έπαψε να είναι όργανο σαφούς και πλήρους επικοινωνίας, μ' όλα τα δομικά πολιτιστικά στοιχεία της, και κατήντησε συνθηματολογική.
Η γραφειοκρατική νομενκλατούρα, δηλαδή η ελίτ των μέχρι πρότινος κομμάτων εξουσίας, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον την αδυναμία της κοινωνίας να λειτουργήσει ως κοινότητα με συνοχή και κοινή συνείδηση. Και "δημιουργήθηκαν" οι πολίτες που γοητεύονται από τους τεχνίτες των "στοχαστικών προσαρμογών", τους συκροτούντες απόψεις με δημοσκοπικά ποσοστά και τους "εμπόρους" του λαικού-συνοικιακού πλέγματος προσδοκιών.
Και στήθηκε μια κομματική "βιοτεχνία" με δόσεις νοθείας στις απόψεις, που αλλοιώνουν και αποσυνθέτουν τον συνολικό κοινωνικό καιπολιτικό βίο. Κι έτσι ο πολίτης, μετατρτάπηκε σε νηφάλιο ή άνευρο και απολογητικό "ομοιδεάτη", με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αναπτύξει την κοινωνική ψυχική του προδιάθεση και να την ανδρώσει ασφαλέστερα, εισβάλλοντας στον συνειδητό ζυγό της έλλογης γνώσης, της αξιολογικής κρίσης και της πολιτικής σκέψης.
Δεν φτάσαμε καθόλου μα καθόλου τυχαία στη σημερινή θλιβερή και πολιτικά "βοθροειδή" παραγματικότητα. Με όλα τα κόμματα να βγαίνουν "νικητήρια" στον ανταγωνισμό της υποβάθμισης των απαιτήσεων του λαού από τις συλλογικές μορφές δράσεις. Ολα εμφανίζονται με ημερομηνία λήξης. Τίποτα δεν γίνεται με προγραμματισμό προοπτικής. Πολιτικές επιδιωξεις, δηλώσεις, ανακοινώσεις και...καταγέλαστα πρωθυπουργικά διαγγέλματα δεν άπτονται των χωροχρονικών προυποθέσεων και το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να καταχειμάζουν την παραπαίουσα ιστορική και κοινωνική συνείδηση. Εν μέσω μάλιστα θέρους και με το θερμόμετρο να προσεγγίζει του 40 βαθμούς, καθώς ο Ιούλιος μας αφήνει με τα αδυσώπητα ερωτηματικά για τι μέλλει γενέσθαι από Σεπτέμβριο...
Με τους Ελληνες να γίνονται και στην...απόχρωση "έγχρωμοι" άποικοι των λευκών της Δύσης, του Βορρά και της Ανατολής, λόγω του καυτού καλοκαιρινού ήλιου και με τους πολιτικούς με καύσωνα ανουσίως να "κοκοκορομαχούν" και να πλειοψηφούν παράγοντας συνθήματα που "πιάνουν" το λαικό-συνοικιακό θυμικό, οι καλοκαιρινοί Ελληνες απολαμβάνουν το θερινό ελληνικό κάλλος και ανεβάζουν αφείδωλα φωτογραφίες στο facebook και σ' άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από τις καλοκαιρινές τους εξορμήσεις, επιβεβαιώνοντας την επικούρεια αντίληψη ότι το ελληνικό καλοκαίρι είναι "μια ποίηση τελείωσης".
Και δεν θα είχαν άδικο, αφού στη συμμετρία των καιρών, το ελληνικό καλοκαιρινό τοπίο με τα απαλά κύματα της θάλασσας να "ασελγούν" απροκάλυπτα στα κορμιά των νεοελλήνων, διεγείροντας τις αισθήσεις τους και το διονυσιακό πνεύμα, χωρίς απαραίτητα να μετουσιώνει τη ζωή σε απολλώνιο φως, αλλά να κυριαρχεί στα κλάμπ της θερινής πανδαισίας, αν οι νεοέλληνες δεν μετατρέπονταν ταυτόχρονα σε αδιάφορους θεατές των δρώμενων με αφυδατωμένο κάθε προβληματισμό τους...
Με την καλοκαιρινή άπνοια να δίνει στο ευρύτερο πολιτικό κατεστημένο, αλλά κυρίως στην κυβέρνηση της μνημονιακής αθλιότητας, το άλλοθι όχι για να παροπλιστεί, αλλά για να ανασυνταχθεί. Το έχουμε βιώσει και στο παρεθόν. Το καλοκαίρι, στη διάρκεια του οποίου κάμπτεται ο λαικός λογισμός που, ούτως ή αλλέως, δεν έχει δείξει και στοιχεία ουσιαστικής αντίδρασης και ο λαός αποταμιεύει, σωπαίνοντας τα συμβεβηκότα του πολιτικού χώρου, το καλοκαίρι των Ελλήνων γεννάει πολλές φορές τους δύσκολους χειμώνες...