Τελικά σε αυτή τη ζωή κι αν κάποια πράγματα δεν έχουν ψυχή, το ίδιο τα αγαπάς και δένεσαι μαζί τους αφού τα έχεις συνηθίσει σαν σταθερό σημείο αναφοράς.
του Στρατή Μαζίδη
Ήταν αρχές της δεκαετίας του 1990 όταν η Πόπη (επίσημα Πηνελόπη Α)έκανε την εμφάνισή της στο λιμάνι της Ραφήνας. Ήμασταν παιδιά, μεγαλώσαμε, κάναμε δικά μας, πηγαίναμε από δω, πηγαίναμε από κει, η Πόπη σταθερή. Ανδρο - Τήνο - Μύκονο. Μα με μπουνάτσες, μα με μποφόρια.Κι αυτές οι απίστευτες μανούβρες της με την ίδια να γέρνει πάντα προς μια πλευρά.
Βαπόρι που αγαπήθηκε στη γραμμή από τους Ανδριώτες όπως και ο άλλος ιστορικός της φίλος, το Σούπερφερρυ 2.
Φέτος όμως τα πράγματα δεν ξεκίνησαν καλά. Η Πόπη ήταν μονίμως αραγμένη στο λιμάνι. Ρε άστε με να φύγω! "Δε βλέπετε που ξανοίγεται μπροστά μου ο Ευβοϊκός και το Αιγαίο; Με περιμένουν στο Γαύριο, την Τήνο και τη Μύκονο!" σα να έλεγε...
Μάταια όμως. Εκεί δεμένη και με κατεβασμένες τις άγκυρες. Μόνο που και που κάπνιζε λίγο η τζιμινιέρα της.
Τα παιδιά με ρωτούσαν συνέχεια. Την είχα συνηθίσει να έρχεται το απόγευμα στο λιμάνι και να χαλά τον κόσμο με τις φωνές της.
Δυστυχώς όταν αποφασίζεις να μάθεις τι συμβαίνει, τότε ο ρομαντισμός παραμερίζεται. Δύσκολες εποχές για την ελληνική ακτοπλοΐα και οι ναυτικοί στο Πηνελόπη Α σε επίσχεση εργασίας. Τα καύσιμα επάνω ελάχιστα. Σχεδόν όλα στο λιγότερο δυνατό ρελαντί.
Οι φίλοι της κάθε μέρα να συζητούν στο forum και να ελπίζουν ότι σήμερα - αύριο τα προβλήματα θα λυθούν. Και να μη λύνονται.
Σήμερα όμως κάτι άλλαξε! Στο λιμάνι δε βρισκόταν η Πόπη, μόνο το Κατερινάκι που ίσα είχε δέσει και ο Θεολόγος που κάπνιζε βιαστικός να φύγει.
Και ναι! Η γνώριμη λευκή σιλουέτα από μακριά, από τις μύτες της νότιας Εύβοιας, φάνηκε στον ορίζοντα να παλεύει με τα κύματα! Τι κι αν κάθισε καιρό στο λιμάνι; Έρχοταν με το συνηθισμένο της ρυθμό και αυτή επειδή δεν κρατιόταν άρχισε να σφυρίζει πολύ πριν μπει στο λιμάνι!
Ένα αίσθημα χαράς με κυρίεψε βλέποντας τη να προσεγγίσει και να σφυρίζει! Ναι ρε Πόπη, έχεις κύματα ακόμη να φας και χιλιάδες ναυτικά μίλια να διανύσεις.
Όμως πάνω στη μανούβρα τα deck ήταν άδεια, ενώ η Κατερίνα λίγο νωρίτερα έβγαλε πόσο κόσμο. Αντίστοιχα και το Σούπερ που ήρθε κανα μισάωρο αργότερα.
Λυπήθηκα... Με τέτοιο ταξίδι, μπορεί να την ξαναδώ δεμένη αύριο.
Ίσως και να της θύμωσε ο κόσμος. Όμως ας μη ξεχνά ότι τόσα χρόνια η Πόπη με τη λεβεντιά και την καπατσοσύνη της τον ταξίδεψε σε όχι ήρεμες και γαλήνιες θάλασσες.
Ας μην την εγκαταλείψει, γιατί αν του φύγει, θα είναι πλέον πολύ αργά...
Άλλωστε πέρα από το πρακτικό μέρος, κάποια πράγματα είναι κάτι πολύ παραπάνω από λαμαρίνες και μπογιά. Είναι σύμβολα... Ένα από αυτά είναι και η Πόπη!