Παρακολουθώντας στη Βουλή τις πολιτικές ομιλίες, που συχνά συνοδεύονται από υβριστικούς διαξιφισμούς μεταξύ των "αρρωστημένα" υποταγμένων στην κομματική λογική βουλευτών, αλλά και τις πολιτικές συζητήσεις στα τηλεοπτικά "παράθυρα" της εξαγορασμένης δημοσιογραφικής επιβίωσης, ο αποστασιοποιημένος παρατηρητής σχηματιζει την εδραία εντύπωση ότι τα άτομα που ομιλούν, συζητούν και συνήθως διαπληκτίζονται, είναι "κάτοικοι" του δικού τους πλανήτη, πολίτες της δικής τους πολιτείας, υπήκοοι του δικού τους νόμου και η τέχνη τους μάλλον τέχνη υπογαστρίου...
του Στέλιου Συρμόγλου
Παρακολουθώντας, επίσης, τις αντιδράσεις των κοινωνικών ομάδων, καταλήγει στο ασφαλές συμπέρασμα ότι επικρατεί μια απροσδιόριστη "σύγχυση", που ενισχύεται από τα στοιχεία του ραγιαδισμού, της ανασφάλειας, της ευπιστίας, του εθισμού στην ανοχή χωρίς απαραίτητα ενοχή και κυρίως της απαιδευσίας, που δεν επιτρέπει ευχέρεια σκέψης και επιλογής. Ετσι, ένα μεγάλο μέρος των πολιτών μετατρέπονται σε "σκλάβους", είτε έχουν είτε δεν έχουν εκ του νόμου δικαιώματα, αφού αντί να δημιουργούν αξίες δια της αξιολογικής κρίσης και σκέψης, που καινοποιούν τη ζωή στη διάρκεια, αναπαράγουν μηχανικά το λειτουργιστικό παρόν της.Και βέβαια γνώρισμα της "δυστυχίας" του νεοέλληνα είναι η διαφωνία για τους τρόπους και τους δρόμους πρός την "ευτυχία". Και να σκεφτεί κανείς ότι η "ελαφρότητα" σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, εναγκαλισμένη σε πολλές περιπτώσεις με την ελαφρόνοια και τον ατομισμό, με τη μυστικιστική προσήλωση στο εγω, δεν έχει φτάσει ακόμη ούτε στις ακραίες εκείνες συνέπειες, που θα είχαν σημασία γενικότερη και μάλιστα κοινωνικότερη...
Η πομφολυγώδης ρητορική των πολιτικών της ασυνέπειας, θα μπορούσε να ενταχθεί στο πλαίσιο της επιφατικής πολιτικής ελευθερίας. Και είναι κατ' επίφαση ελευθερία, γιατί εκδηλώνεται υπό το φαύλο καθεστώς του στενοκέφαλου κομματισμού. Κι αυτό, γιατί ο αληθινός πολιτικός λόγος είναι "ιστορικός" με την έννοια ότι εκφράζει τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, την αγωνία της εποχής. Τοποθετεί το αντικείμενο της πολιτικής συζήτησης στην περιοχή του και ξεχωρίζει τα στοιχεία που συνθέτουν το κοινό καλό.
Οπως ακριβώς συμβαίνει και με τα έργα του πνεύματος, που σαν μια αστραπή σπαθίζουν το σκοτάδι του νου!
Παρακολουθώντας τις συζητήσεις των πολιτικών και όσων βρίσκονται στις παρυφές της πολιτικής, η πρώτη κυρίαρχη σκέψη είναι ότι όσα "λέγονται και ακούγονται" δεν επιδέχονται πολιτικής ανάλυσης. Επιδέχονται ωστόσο Ψυχανάλυσης, που αν και έπαυσε προ πολλού να είναι το μοναδικό κλειδί για την είσοσο στα βιολογικά απόρρητα της ατομικής ψυχοσύνθεσης, αποτελεί το πρώτο στάδιο αντιμετώπισης του "προβλήματος", πρίν αναλάβει ρόλο η Ψυχιατρική!..
Κι όλα αυτά σε περίοδο βαθιάς πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής κρίσης.Σε μια περίοδο κρίσης ήθους. Με την πολιτική να εμφανίζεται ανάλαφρη σαν πούπουλο που μετεωρίζεται στις απανεμιές. και με την ανύποπτη εν πολλοίς κοινωνική μακαριότητα να θρέφεται από την υπνωμένη συνείδηση. Ετσι, σ' αυτή τη χώρα, το χώρο από το δράμα και το πάθος το κοινωνικό, καταλαμβάνει η πολιτική βλακεία, η αδράνεια της κοινωνίας και η πολύμορφη επιπολαιότητα με την προχειρότητα.
Και οι Ελληνες ζούμε όχι απλώς τη μετατόπιση των αξιών με την αδιαφορία του αναχωρητή, αλλά και η γωνία του οπτικού μας πεδίου φανερώνει μόνο τον ορίζοντα της στενής περιοχής, όπου καθημερινά σωρεύεται η φτωχή δανεική πείρα. Από καμία ρυτίδα του χρόνου δεν περνά το αυλάκι της περίσκεψης, της ελπίδας και της προοπτικής.
Και με τις παρωπίδες της ατομικής μας περιπέτειας, μέσα στη συμπλοκή του εγώ με τα μικρά και τα ασήμαντα, γινόμαστε αποδέκτες της πολιτικής ανοησίας, χωρίς καμία διάθεση να μπούμε κάτω από τη φλούδα των φαινομένων και να αντιληφθούμε τις πολλαπλές συναρτήσεις του γίγνεσθαι. Χωρίς να σκεφτούμε με πληθωρική βουλητικότητα τη μοίρα του τόπου, του έθνους.
Από την αγωνία μας απουσιάζει η...Αγωνία!