Μεσούσης της εβδομάδας, μια μέρα μετά τη 3η του Σεπτέμβρη και όλα καλά!..Μεγάλη μέρα η χθεσινή! Με τον ΒαγγέληΒενιζέλο να προίσταται των εκδηλώσεων για την επέτειο ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ, με την παρουσία μάλιστα δύο πρώην πρωθυπουργών, του "εκσυγχρονιστή" του κράτους Κώστα Σημίτη και του "σωτήρα" της χώρας Γιώργου Παπανδρέου. Και με τους προβολείς της δημοσιότητας να ρίχνουν κατακόρυφα άπλετο φως στο πασοκικό "λείψανο" και στα ενσαρκωμένα απομεινάρια ενός "Κινήματος" που, αν μη τι άλλο, μας "δίδαξε" τι σημαίνει "σοσιαλισμός χωρίς σοσιαλισμό". Τι σημαίνει συνέπεια χωρίς συνέπεια, απάτη με απάτη, πλεονεξία με απληστία, εξουσιαστική λαγνεία με εξουσιομανία, αναδιάρθρωση του κράτους χωρίς διάρθρωση, ηθική χωρίς Ηθική.
του Στέλιου Συρμόγλου
Μας "δίδαξε" επιπρόσθετα τους ψευδείς μύθους, τη "μαζικοποίηση" της κοινωνίας, τα ιδεολογικά σχήματα που ευνοούσαν το φετιχισμό της μάζας, την παραχάραξη της αλήθειας κατά τρόπο συρρικνωτικό για τη δημοκρατική λειτουργία και ισοπεδωτικό για την έννοια του προσώπου. Και, οπωσδήποτε, μας "δίδαξε" πως εφαρμόζεται στην πράξη η "οπισθοδρομική προοδευτικότητα"Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης και αρκετοί "αδιόρθωτοι" συνέλληνες, αγκιστρωμένοι, σαν τα όστρακα στην πέτρα, στην "ιδέα" του Κινήματος, θυμήθηκαν χθές τις "καλές μέρες" του ΠΑΣΟΚ, που δημιούργησαν τις προυποθέσεις για τις τωρινές "καλύτερες μέρες" για το λαό. Με τους ίδιους αμνήμονες και φανατικούς οπαδούς της πολιτικής γελοιότητας, αλλά και όλους εμάς, να έχουμε ξεχάσει στο ερμητικά κλεισμένο ντουλάπι της ιστορικής λήθης, ότι σαν χθές, το 1843, το νεότευκτο ελληνικό κράτος αποκτούσε Σύνταγμα. Με διάταγμα του Οθωνα η 3η του Σεπτέμβρη αναγνωριζόταν ως "ημέρα αριστεύσεως του στρατού και των πολιτών".
Ημέρα εορταστική η χθεσινή. Μήπως όμως κάθε μέρα και κάτι δεν γιορτάζουμε; Είμαστε λαός με πανηγυριώτική και φιλέορτη διάθεση. Σκέφτομαι συχνά, λοιπόν, ότι ζω σ' ένα τόπο ευτυχισμένο...
Γιατί αυτό το ειρωνικό μειδίαμα; Αμφιβάλλετε ότι ανήκουμε σ' ένα έθνος μακάρων; Αλήθεια, τι μας λείπει;
Μας λείπει η δημοκρατία; Δεν την απολαμβάνουμε απλόχερα; Δεν "πάιζουν" το δημοκρατικό παιχνίδι άριστα οι πολιτικοί μας; Μόνο αν κάποιος κυριαρχείται από ένα "διάστροφο αίτημα" απόλυτης ισότητας των πολιτών και προσκόλλησής του στην έννοια της ανοικτής και φιλελεύθερης κοινωνίας, πιστεύει ότι έχει στηθεί μια ...τεράστια μηχανή προκρούστειας λογικής, που κανονίζει τα ακανόνιστα, εξομειώνει τα ανόμοια, καταργεί τις αποχρώσεις, παραμορφώνει τις ατομικές διαφορές, "φιλοτεχνεί" την κοινωνική αδικία και εξασφαλίζει τη γραφτοδιφική ερμηνεία των συνταγματικών μηχανισμών και την εκμετάλλευση των νομικών κειμένων...
Μας λείπει η ελευθερία; Αυτή η ελευθερία που προήλθε από τους αγώνες και τον κάματο ισχυρών συνειδήσεων, οι οποίες κατόρθωσαν να θραύσουν τα τείχη του επαναληπτικού χρόνου; Σκεφτείτε ότι έχουμε τη ελευθερία να λέμε και να γράφουμε ό,τι θέλουμε και να διαψεύδουμε αύριο ό,τι λέγαμε σήμερα. Αυτό, βεβαια, σ' άλλες προηγμένες κοινωνίες χαρακτηρίζεται ως ασυνέπεια και ανακολουθία. Εδώ όμως το "βαφτίσαμε" ελευθερία και ελευθεριότητα. Ας λάβουμε επίσης υπόψη τη σκέψη του Γάλλου φιλοσόφου Β. Κονστάν, ο οποίος έλεγε ότι " η ελευθερία στους αρχαίους συνίστατο περισσότερο στην ενεργό συμμετοχή στη συλλογική εξουσία, παρά στην ειρωνική απόλαυση της ατομικής ανεξαρτησίας".
Μας λείπει το ενδιαφέρον των κομμάτων; Κάθε άλλο...Σκυταλοδρομία κάνουν Σαμαράς, Βενιζέλος και Τσίπρα, για να μας δώσουν περισσότερα και συντομότερα με τον τρόπο του ο καθένας. Ο πρώτος ως μυθολόγος και με πολιτικό καμποτισμό εκμηδενίζοντας κάθε ελπίδα για το μέλλον. Ο δεύτερος "ασθμαίνοντας" και ως απολίθωμα της παρηκμασμένης κομματικής "μεγαλοσύνης" να μας παραπείσει ότι η ελπίδα μπορεί να έχει μέλλον.Και ο τρίτος ανίδρωτος και με πολιτικό λόγο απότοκο εμβρυώδους πολιτικής αντίληψης, που ενίοτε προκαλεί αναυδία, να επιβεβαιώνει ότι ελπίδα και μέλλον στο "πρόσωπό" του χάνουν το περιεχόμενό τους...
Για τους άλλους ηγετίσκους, ο καθένας χωριστά , κι όλοι μαζί, ανίκανοι να αρθούν στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων, συνιστούν την πολιτική θλίψη, ως θεατές της "παράστασης" αποδιάλυσης της κοινωνίας...
Γιατί παραπονιόμαστε; Για ποια συρρίκνωση του εισοδήματος μιλάμε; Για ποια ανεργία; Για ποια ακρίβεια; Τι θέλουμε τέλος πάντων; Ολα εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν; Για τους έχοντες και κατέχοντες πολιτικούς, το ψωμί, η παιδεία, η κοινωνική δικαιοσύνη, ο έλεγχος της κρατικής αυθαιρεσίας, δεν είναι πράγματα που προαφέρονται μια κι έξω! Δίνονται εξακολουθητικά. Ναι, μας ενδιαφέρει ο ρυθμός...Ε, ας μην κολλάμε στο ρυθμό!.. Υπάρχει άλλωστε το ενεργό ενδιαφέρον της...εθνοσωτήριας δικομματικής μας κυβέρνησης. Και στην ανάγκη επελαύνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός και λύνει το "γόρδιο δεσμό" των προβλημάτων της κοινωνίας, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, βεβαίως βεβαίως!
Ως λίγο το εκλαμβάνετε εσείς αυτό; Μας μιλάει ο άνθρωπος, εξαντλώντας όλα τα αποθέματα του libido του, κινδυνεύοντας να εμπλακεί σε πολιτικές διαστροφές, για "μεταρρυθμίσεις" και "ανάπτυξη" και είναι σαν να απευθύνεται σε ώτα μη ακουόντων. Και καλά δεν ακούμε. Δεν βλέπουμε τόσους Ελληνες να εμφανίζονται εν μέσω κρίσης να γλεντάνε από την απλή χασαποταβέρνα μέχρι τις "υψηλές" δεξιώσεις της life-style της κιτς "γκλαμουριάς" και την άγρια κατανάλωση ανθέων στις λαικές πίστες, με τους αοιδούς των πακιστανοτουρκικής προέλευσης ασμάτων;
Γιατί προβληματιζόμαστε; Απλώς γιατί οι κρατούντες κάνουν τόσες δοκιμές στου κασιδιάρη το κεφάλι; Μα, κασιδιάρηδες θεωρούν πως είμαστε...Και μάλιστα "πέτυχαν" να έχουν και Κασιδιάρη κατά το όνομα μέσα στη Βουλή, για να τους θυμίζει με την παρουσία του τα ανομήματά τους και την βλακεία τους....
Διατρέχουμε "ώρες βαρήκοες". Μένουμε απαθείς μπροστά στα συμβαίνοντα και είναι σαν να οδηγούμαστε αυτόκτονοι και αυτόχειρες "εις οδόν απωλείας". Να γιατί ανήκουμε σ' ένα τόπο ευτυχίας. Γιατί μολονότι όλα είναι "δήθεν", όλα γίνονται για το "θεαθήναι", όλα εντάσσονται σ' ένα πλέγμα ευκαιριακών εκτιμήσεων και πολιτικής ανικανότητας, χωρίς πάντα να αποκλείεται ο δόλος, με αποτέλεσμα οι αποφάσεις που προκύπτουν να είναι διάτρητες , θυμίζοντας τυρί έμενταλ, εμείς χορεύουμε γύρω από την ανοιγμένη καταπακτή...
Οσοι πέφτουν δεν κηρύσσονται αγνοούμενοι. Οσοι μένουν συνεχίζουν το χορό πιστεύοντας ότι οι ίδιοι δεν κινδυνεύουν να πέσουν...Τελικά βρίσκονται πρόσωπο με πρόσωπο με την ίδια τους την αυταπάτη! Και οι πολιτικοί μας έχουν έτσι την πολυτέλεια των πλέον ακραίων δηλώσεων και εκδηλώσεων. Και εμείς γεμίζουμε, όχι όπως παλιά τις πλατείες για να τους χειροκροτήσουμε άκριτα και άβουλα, αλλά τα στάδια και τις αίθουσες των ξενοδοχείων. Και συμμετέχοντας σε επετειακές εκδηλώσεις κομμάτων της συμφοράς μας, ξεχνάμε ότι το χρέος των πολιτικών δεν μπορεί να εξαντλείται στη φαντασμαγορία, σε ψευδείς υποσχέσεις και ευχολόγια επάνω στην πολιτική ουτοπία...