Η Ελλάδα σε βαθιά κρίση: Οικονομική, πολιτική και κρίση αξιών. Και οι Ελληνες σε απόγνωση. Οσοι Ελληνες, τέλος πάντων, έχουν συναίσθηση και επίγνωση της πραγματικής κατάστασης της χώρας. Γιατί υπάρχουν και οι "άλλοι" Ελληνες που δεν επηρεάστηκαν από την κρίση, είτε γαιτί η κρίση τους προσέφερε "ευκαιρίες" και ως επιτήδιοι τις εκμεταλλεύτηκαν, είτε γιατί εύκολα περιπίπτουν σ' ένα είδος υστερικής αδιαφορίας ή ακόμη και ευφορίας, την περίφημη Belle Indiference, οπότε και δεν συναισθάνονται τις "μυστικές βοές των πλησιαζόντων γεγονότων".
του Στέλιου Συρμόγλου
Οι πολλοί Ελληνες ωστόσο έχουμε χάσει το αίσθημα της ελπίδας, που είναι το πλεονέκτημα της κοινωνίας των πολιτών, και χρησιμεύει στο να γλυκαίνει την παρούσα ζωή μας, τη φανταστική μέλλουσα και το ωραίο παρελθόν. Και η "απώλεια" του αισθήματος της ελπίδας, γίνεται πιο οδυνηρή για την κοινωνία, όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με την απώλεια του αισθήματος ντροπής από τους πολιτικούς των συμβάσεων, των επικύψεων και των ευκαιριακών σκοπιμοτήτων...Από τη μια η αδυσώπητη καθημερινότητα και η διαχέιριση των απρόσμενων καταστάσεων και από την άλλη ο αυστηρός ορθολογισμός, μας μάραναν όσα μας χάρισε η φύση. Απογυμνωθήκαμε, όπως ακριβώς απογυμνώνεται ένα έντομο, όταν του κόβουν τις κεραίες και τα φτερά του. Και μείναμε γυμνοί και έκθετοι στο επερχόμενο κακό, αλλά και στη μανία της λογικής μας, που συχνά περνάει τα όρια της υπεροψίας.
Ακόμη και στις αισιόδοξες εκτιμήσεις υπάρχει κρυμμένος πίσω από τις λέξεις, όχι ο..Αλέξης του ΣΥΡΙΖΑ και η προφανής απειρία του, αλλά ένας σκεπτικισμός. Κοιτώντας όσο μας είναι δυνατόν στη διαφάνεια των πραγμάτων και μέσα στο πλαίσιο ακριβώς της διαφάνειας, διακρίνουμε τα αμφίσημα και κακκοήθη στίγματα, που "σκοτώνουν" την αισιοδοξία μας...Η απειλή ενός επερχόμενου ολέθρου, με την όποια μορφή προσλάβει για την ήδη δεινοπαθούσα κοινωνία, εφόσον συνεχιστούν τα ασύγγνωστα λάθη των κυβερνώντων, θα "γκριζάρει" ακόμη περισσότερο τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Κι αυτή την απειλή, κανένας ηγέτης ή ηγετίσκος και καμία ισορροπημένη συνείδηση δεν έχει δικαίωμα να την αγνοήσει. Και κυρίως να συνεχίσει να παραπλανεί τους πολιτες επινοώντας ανύπαρκτα επιτεύγματα με πρόσφορους για λαική κατανάλωση τίτλους, όπως το επίμαχο πρωθυπουργικό "success story" που απεδείχθη αέρας κοπανιστός και η χθεσινή ατάκα του Αντώνη Σαμαρά ότι "διορθώνει τα λάθη του μνημονίου...".
Basta, enough is enough, genug, assez, όπως λέμε στα ελληνικά "φτάνει πια". Της ανοχής μας το ανάγνωσμα, όπως λέω εγώ! Τhe last straw on camels back, όπως θα προσέθεταν οι αποφασισμένοι αγγλοσάξωνες!..
Οι ίδιες πολιτικές πρακτικές και μεθοδεύσεις, η ίδια πολιτική αδολεσχία, η ίδια ευρηματικότητα των πολιτικών για χειραγώγηση και εξαπάτηση των πολιτών, τα ίδια πολιτικά σχήματα με απανθρακώματα παλιών τούβλινων πολιτικών τζακιών ή νεότευκτων αβέλτερων έως και γελοίων οσφυοκαμπτών της πολιτικής, η ίδια εξαχρείωση του κομματικού καβγά, ο ίδιος πολιτικός ναρκισσισμός.
Πολιτικοί που δεν μπορούν να δουν πέρα από τοι είδωλο που τους παράγει ο ρόλος τους και ο καθρέπτης του σπιτιού τους. Πολιτικοί που δεν ξέρουν τίποτα άλλο από μια έσχατη μεθοδολογία που αποβλέπει στην πολιτική της επιβίωσης και αυτοσυντήρησης. Πολιτικοί που προσωποποίησαν με τις πράξεις τους τον αμοραλισμό και την πλεονεξία...
Ετσι καταντησε η Ελλαδα τόπος της απάτης και της αυταπάτης. Ο επαίτης και ταυτόχρονα το"θύμα" που περιφέρει το δίσκο της ζητιανάς στις αγορές της Ευρώπης. Με την κοινωνία σε τέλμα και το κρατικό μηχανισμό να παρουσιάζει διαλυτικά συμπτώματα. Με τους πολλούς Ελληνες να μην προσβλέπουν στη λύτρωση. Με τους "άλλους" Ελληνες να αντιμετωπίζουν την κατάσταση με πλησμονή μακαριότητας. Και με εκείνους τους Ελληνες που προσδοκούν τη λύτρωση από το πουθενά.
Η λύτρωση ωστόσο είναι καταπονούσα, εσωτερική αποστολή και, δια τούτο, μια απόλυτα προσωπική υπόθεση. Είναι πάντως μια συνεχής δυνατότητα. Ολα εξαρτώνται από τη συνειδητοποίηση της ανάγκης για "λύτρωση". Και τότε μόνο ο άνθρωπος αντιδρά. Η αντίδραση σ' ό,τι άβουλα αποδεχόμαστε και διαλύει τη ζωή μας. Η αντίδραση στην ίδια την παθητικότητά μας. Δεν υπάρχει το "πως" και με "ποιούς". Οι δικαιολογίες και τα προσχήματα υποθηκεύουν το μέλλον μας. Υπάρχει το εμείς με εμάς. Κι όλοι μαζί μετά!..
Ετσι θα οικοδομηθεί μια ζωντανή, φλεγόμενη, περίπνοη και άρρητη σχέση με την ίδια την ιστορία μας. Μια σχέση που δεν θα μας εγείρει απλώς από τον καναπέ, αλλά από τη λησμονιά του εαυτού μας. Και θα μας "ανακαινίσει". Θα μας μεταστρέψει και θα μας στρέψει πρός την κατεύθυνση των αποφάσεων και των επιλογών μας. Και δεν θα καθορώνται τα κρίσιμα προβλήματα μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς της προσωπικής ιδιοτέλειας, της προσωπικής ανασφάλειας και φοβίας...
Μπορεί ο καιρός των "παλινορθώσεων" να πέρασε, διότι δύο παράγοντες, οικονομικός και κοινωνικός, μετέβαλαν τα θεμέλια της πολιτικής δημοκρατίας, ωστόσο τους λαούς δεν κυβερνούν οι αριθμοί, αλλά η ψυχή!
Ποιό είναι το μαρτύριο των καιρών μας ως κοινωνία; Η παθητικότητα και η προσδοκία της αντίδρασης από τους άλλους... Αρκεί εμείς να μη διαταράξουμε το επίπλαστο status μας, τις συνήθειές μας κι ας επέρχεται ο όλεθρος. Κι αυτή η παθητικότητα εξελίσσεται σε ηθική αδιαφορία και σ' ένα είδος υποταγμένης λογικότητας, που εκδιώκει από τη ζωή μας, όχι απλώς την ευθύνη μας, αλλά την ελπίδα για την ίδια τη ζωή μας! Πρόκειται για κοινωνικό αβδηριτισμό...
Για όσους, βέβαια, έχουν εγκλωβιστεί στη λογική της "σωτηρίας" της χώρας δια των αδιαπραγμάτευτων μνημονίων και ολίσθησαν στη πολιτική φλυαρία της αισιοδοξίας, οι παραπάνω σκέψεις ηχούν υπερβολικές και ίσως γραφικές...
Να τους επιστήσω, εντούτοις, την προσοχή στον νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος. Και να τους θυμίσω ότι η αβυσσαλέα τάφρος που χωρίζει την ευπιστία ή και το "βόλεμα" τους από τα αυταπόδεικτα γεγονότα και την ιστορική αλήθεια, καθιστά άφευκτο το άλμα τους πρός το μέλλον...