Του Γιώργου Τσακίρη
Διαλέγονται, επιχειρηματολογούν, διαφωνούν ή συμφωνούν, και (παραδόξως ; ) δεν καταλήγουν πουθενά !
Μήνες τώρα, συζητήσεις επί συζητήσεων, για ένα θέμα στο οποίο η χώρα και οι νομοθέτες της θα έπρεπε να είχαν δώσει λύση στη γένεσή του, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τους το κοινωνικό, πολιτικό και –κυρίως– το ιστορικό προηγούμενο των συνεπειών που προκάλεσε, ανάλογου (αν όχι ταυτόσημου) ιδεολογικού προσανατολισμού (και των πρακτικών επιβολής του ; ) κομματικός σχηματισμός, των αρχών του 20ου αιώνα.
Για να αντιληφθεί ο καθένας τις πραγματικές διαστάσεις που μπορεί να (ή έχει ήδη ; ) λάβει η συγκεκριμένη ιδεολογία και οι πρακτικές επιβολής της, μια μικρή ιστορική αναδρομή στις αρχές και τους σκοπούς της, αλλά και στους λόγους που την δημιούργησαν, κατά τη γνώμη μου κρίνεται απαραίτητη.Και αναφέρομαι φυσικά στην δημιουργία του «εθνικοσοσιαλιστικού γερμανικού εργατικού κόμματος» (γερμ. Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei) γνωστότερο ως NSDAP, αρχικά από τους Ά.Ντρέξλερ, Γκ.Φέντερ, Ντ.Έκαρτ και Κ.Χάρρερ το 1919, και στην πιο … ολοκληρωμένη μορφή του, από τον Αδόλφο Χίτλερ, δύο χρόνια αργότερα, στις 28 Ιουλίου του 1921. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι ο Α.Χίτλερ, είχε σταλεί στην εν λόγω ομάδα, ως κατάσκοπος από το καθεστώς της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, το οποίο ανησυχούσε από την ανάπτυξη ποικίλων ομάδων που αντιδρούσαν στους όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών, που ήταν ιδιαίτερα ταπεινωτικοί για το Γερμανικό έθνος, όσο και από
τις επακόλουθες πολεμικές αποζημιώσεις που απαιτούνταν από την Γερμανία.
Η «ιδέα» λοιπόν του εθνικοσοσιαλισμού, δημιουργήθηκε έχοντας ως βασικό της κορμό την αντίδραση – αντίσταση, σε έξωθεν επιβολές σε δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, ως … τιμωρία ή για την «αποκατάσταση της νομιμότητας». Οι ομοιότητες με την υπάρχουσα σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, αρχίζουν να παρουσιάζουν (αν μη τι άλλο) ενδιαφέρον.
Το στοιχείο του πράκτορα που διεισδύει σε τέτοιες οργανώσεις και τις ομοιότητες (εκπληκτικές καμιά φορά) που πιθανόν να υπάρχουν σε ανάλογες περιπτώσεις και στη χώρα μας, προτιμώ να μην το σχολιάσω.
Θα πρέπει βεβαίως να εξετάσουμε το κατά πόσο ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός και η ΧΑ, «μοιράζονται» κάποια κοινά και –κυρίως– δομικά στοιχεία, τόσο στην ιδεολογία, όσο και στους σκοπούς και τους στόχους τους.
Από το … πρόγραμμα του Χίτλερ αλλά και από τις γενικά παραδεδεγμένες αρχές του εθνικοσοσιαλισμού (ναζισμού), διαβάζουμε :
Απαιτούμε την ένωση ολόκληρης της Γερμανίας σε μια Μείζονα Γερμανία πάνω στη βάση του εθνικού αυτοπροσδιορισμού.
Είμαστε αντίθετοι προς την διεφθαρμένη κοινοβουλευτική τακτική
Μόνο μέλη του Έθνους μπορούν να είναι πολίτες του Κράτους. Μόνον αυτοί με γερμανικό αίμα, ανεξαρτήτως πεποιθήσεων, μπορούν να είναι μέλη του Έθνους
Άρνηση της δημοκρατίας μέσω της σύνθλιψης πολιτικών κομμάτων και συνδικάτων και του περιορισμού της ελευθερίας τύπου και έκφρασης
η αντικατάσταση του δημοκρατικού συστήματος με ένα καθεστώς που θα βασιζόταν στην αρχή της «κοινότητας» με την έννοια της εθνικής και βιολογικής ενότητας με επικεφαλής τον αρχηγό-ηγέτη (Φύρερ) τους και τη συγκέντρωση της εξουσίας σε μια κεντρική ηγετική προσωπικότητα,
Τι υποστηρίζει η ΧΑ, στην επίσημη διακήρυξη της ταυτότητας-ιδεολογίας της ;
Στον σκληρό πυρήνα της Πίστης μας ευρίσκεται το Έθνος-Φυλή
Κυρίαρχη για εμάς τους Χρυσαυγίτες η Ιδέα του Έθνους, η Ιδέα του Φυλής.
Για τον Εθνικισμό ο Λαός είναι όχι μονάχα μια αριθμητική ενότητα ατόμων αλλά μια ποιοτική σύνθεση ανθρώπων με την ίδια βιολογική και πνευματική κληρονομιά
είμαι εχθρός κάθε εξουσίας είτε δικτατορία των στρατιωτικο-οικονομικών συμφερόντων είναι, είτε δικτατορία του κοινοβουλευτισμού
ο Λαός είναι η μόνη πραγματικότητα που δεν χρειάζεται εξουσία αλλά ηγεσία. Ο Λαός είναι ο πραγματικός άρχοντας, ηγεμονεύει τον εαυτό του μέσα απ’ τον Ηγέτη του
Κι επειδή, όπως σοφά λέγεται, «μια εικόνα αξίζει για χίλιες λέξεις», μια αντιπαραβολή μεταξύ των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabteilung συντομογραφία: SA), του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος του Χίτλερ, και των αντίστοιχων-συνώνυμων (όπως τουλάχιστον τα ονομάζει πρώην μέλος της ΧΑ σύμφωνα με δημοσιεύματα), ίσως να δίνει μία πληρέστερη … εικόνα για το ποια είναι και τι εκπροσωπεί η ΧΑ.
με το σήμα των Sturmabteilung στο στήθος !!
Κάθε διάθεση για σύγκριση ώστε να βρεθούν ομοιότητες (ή διαφορές), δεκτή.
Τι μπορούμε όμως να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε αυτό το τεράστιο ζήτημα, πριν λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις ;
Βεβαίως και ένας από τους τρόπους είναι το να ρίξουμε άπλετο φως στο «τι» ή «ποια» πραγματικά είναι η ΧΑ.
Δεν φτάνει όμως αυτό. Αν εξαιρέσουμε τον υπαρκτό κίνδυνο της (έστω και αρνητικής) «διαφήμισης» του φαινομένου, ακόμη κι αν φωτιστεί απ’ όλους τους προβολείς του κόσμου, υπάρχει ο κίνδυνος εκείνη ακριβώς τη στιγμή να μεταμορφωθεί σε … «άγγελο τιμωρό» οδηγώντας όσους στρέψουν την προσοχή τους, σε λάθος συμπεράσματα
Ένα από τα κύρια επιχειρήματα όσων υποστηρίζουν (ή έστω αμφιβάλουν) ότι η ΧΑ δεν μπορεί να τεθεί εκτός των παραδεδεγμένων δημοκρατικών διαδικασιών, είναι και αυτό των ψήφων που πήρε στις εκλογές του Ιουνίου του περασμένου έτους (με την ευκαιρία, ήταν 426.000 και όχι 500.000 όπως κατά καιρούς ακούγεται)
Πώς λοιπόν (ρωτούν) ένα νόμιμο κόμμα, το οποίο ψήφισαν χιλιάδες ψηφοφόροι, με εκπροσώπηση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, μπορεί να μην έχει τη δυνατότητα συμμετοχής σε οποιαδήποτε κορυφαία εκλογική διαδικασία στη χώρα ;
Κι εδώ έρχομαι να θέσω το ερώτημα. Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να γίνει με δημοψήφισμα ;
Ας το εξετάσουμε.
Σύμφωνα με το αρθ. 44, παρ. 2 του Συντάγματος «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών, που λαμβάνεται με πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου»
Πιθανότατα δε, η επόμενη περίοδος της ίδιας παραγράφου η οποία αναφέρει «Δημοψήφισμα προκηρύσσεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με διάταγμα και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τα δημοσιονομικά, εφόσον αυτό αποφασισθεί από τα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών (180), ύστερα από πρόταση των δύο πέμπτων του συνόλου (100) και όπως ορίζουν ο Κανονισμός της Βουλής και νόμος για την εφαρμογή της παραγράφου αυτής» θα αποτελούσε πιο «γόνιμο» πεδίο αναφοράς για την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος.
Αρκεί λοιπόν είτε α) η απόφαση για τον χαρακτηρισμό από το Υπουργικό Συμβούλιο της ιδεολογίας και –κυρίως– των σκοπών και των στόχων της ΧΑ, ως «κρίσιμο εθνικό θέμα», να ψηφισθεί η εν λόγω απόφαση από (τουλάχιστον) 151 βουλευτές, και ένα διάταγμα για την προκήρυξη δημοψηφίσματος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, είτε β) πρόταση για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για ήδη ψηφισμένο νομοσχέδιο που θα καλύπτει και θα τροποποιεί το πρόβλημα της θέσης εκτός νόμου της ΧΑ ως «σοβαρό κοινωνικό ζήτημα» από 100 βουλευτές, η οποία θα υπερψηφισθεί από 180 βουλευτές. Στην εν λόγω περίπτωση και σύμφωνα με το αρθ.35 παρ.3, το διάταγμα του Προέδρου της Δημοκρατίας πρέπει να προσυπογραφεί και από τον Πρόεδρο της Βουλής.
Πού μπορεί να βασισθεί όμως ο χαρακτηρισμός της ιδεολογίας, των σκοπών και των στόχων της ΧΑ, ως «κρίσιμο εθνικό ζήτημα» ή έστω ως «σοβαρό κοινωνικό ζήτημα» ;
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα όσα πιο πάνω αναφέρθηκαν, η προσωπική μου γνώμη είναι ότι η ιδεολογία, οι σκοποί και οι στόχοι του εν λόγω κόμματος, έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τα άρθρα του Συντάγματος :
Αρθ.2 παρ.1 «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας»
Αρθ. 4 παρ.2 «Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις»
Αρθ.5 παρ.1 «Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας, εφόσον δεν προσβάλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα και τα χρηστά ήθη» παρ. 2 «Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων»
Πέραν των ανωτέρω, και ερμηνεύοντας το εδάφιο του Συντάγματος το οποίο αναφέρεται σε «ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα», θα ήθελα να θέσω το ερώτημα εάν ως τέτοιο (σοβαρό κοινωνικό ζήτημα) θα μπορούσε να θεωρηθεί και ο εκλογικός νόμος ο οποίος θεσπίσθηκε με το Προεδρικό Διάταγμα 26 και ισχύει στη χώρα από τη δημοσίευσή του στο ΦΕΚ 57 Α στις 15-03-2012.
Διότι εάν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε θα μπορούσαν ίσως να βρεθούν πλείστα όσα άρθρα εντός του συγκεκριμένου Προεδρικού Διατάγματος, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν εφαρμόζει η ΧΑ, ή κατόπιν τροποποίησης-συμπλήρωσής τους με την ψήφο των απαιτούμενου αριθμού βουλευτών, θα μπορούσαν να θέτουν συγκεκριμένους περιορισμούς ώστε κομματικοί σχηματισμοί όπως η ΧΑ, δεν θα μπορούσαν να λαμβάνουν μέρος σε οποιαδήποτε κορυφαία εκλογική διαδικασία στην Ελλάδα.
Θα πρέπει βέβαια εδώ να επισημάνω ότι η διερεύνηση της περίπτωσης διεξαγωγής δημοψηφίσματος το οποίο θα είχε ως σκοπό τον αποκλεισμό της ΧΑ από τις εκλογικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες, εμπεριέχει τον κίνδυνο το οποιοδήποτε ποσοστό συγκέντρωνε η αρνητική τοποθέτηση των πολιτών σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα μεταφραζόταν αυτόματα ως πολιτικό συμπέρασμα υποστήριξης της ΧΑ. Εάν (πχ) σε ένα τέτοιου τύπου δημοψήφισμα ένα μειοψηφικό μεν αλλά σημαντικό ποσοστό ψήφιζε κατά της εφαρμογής μέτρων που θα έθεταν τη ΧΑ εκτός συνταγματικού ή νομικού τόξου, αυτό θα εμφανιζόταν πολιτικά ως ποσοστό υποστήριξης του εν λόγω κόμματος.
Εκτός του ότι ο «κίνδυνος» αυτός είναι –εν μέρει – υπαρκτός, εν τούτοις λόγω του ότι θεωρώ πως η συντριπτική πλειοψηφία των ψήφων θα ήταν υπέρ μιας τέτοιας απόφασης, εν τέλει το αποτέλεσμα θα δικαίωνε τους εμπνευστές του.
Η προστασία της Δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού, όσο ανορθόδοξα κι αν αυτά εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, πρέπει να είναι το ύψιστο καθήκον και υποχρέωση του καθενός μας. Στη χώρα όπου ο κωπηλάτης της τριήρους στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, είχε το δικαίωμα να εξοστρακίζει με την ψήφο του τον ίδιο το στρατηγό που τον οδήγησε στη νίκη, δεν μπορεί σήμερα να επιτρέπουμε στον οποιονδήποτε ο οποίος με πράξεις ή λόγους του επιθυμεί την κατάλυση της Δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού, να εκμεταλλεύεται την ανοχή και τους νόμους της, για να ανέλθει στην εξουσία.
Η ΧΑ, ως ένα καθαρά νεοναζιστικό κόμμα το οποίο δανείζεται (με περιφραστικές φιοριτούρες ώστε να μην γίνεται άμεσα αντιληπτό) αρχές, αξίες, στόχους και σκοπούς από το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του Α. Χίτλερ, επιβάλλεται να τεθεί εκτός δημοκρατικών διαδικασιών άμεσα.
Η απόφαση είναι καθαρά πολιτική. Οι αιτίες και τα νομικά (αλλά και Συνταγματικά) επιχειρήματα κατά τη γνώμη μου υπάρχουν και μπορούν άνετα να βρεθούν.
Ακόμη κι εκείνοι οι οποίοι επιχειρηματολογούν, επικαλούμενοι το αρθ.29 παρ.1 του Συντάγματος το οποίο αναφέρει «Έλληνες πολίτες που έχουν το εκλογικό δικαίωμα μπορούν ελεύθερα να ιδρύουν και να συμμετέχουν σε πολιτικά κόμματα», ξεχνούν (κατά τη γνώμη μου) να ερμηνεύσουν σωστά τη συνέχεια της παραγράφου, η οποία αναφέρει «που η οργάνωση και η δράση τους οφείλει να εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος»
Το ερώτημα που γεννάται πλέον, είναι «έχει το σθένος η κυβέρνηση της χώρας, να διερευνήσει έστω την πιθανότητα, νομικής και συνταγματικής τεκμηρίωσης της εν λόγω ενέργειας» ή προτιμά να επιβεβαιώνει με τη στάση της όσους υποστηρίζουν ότι η ΧΑ χρησιμοποιείται ουσιαστικά, πότε ως παρακρατικός μηχανισμός καταστολής κινητοποιήσεων και πότε ως το άλλοθι του «κακού» που δίνει κύρος στις κυβερνητικές αποφάσεις περί «ασφάλειας των πολιτών και σταθερότητας της κυβερνητικής πολιτικής» ;
Προς αποφυγή δε παρεξηγήσεων, να διευκρινίσω ότι δεν είμαι νομικός ούτε συνταγματολόγος. Απορίες κι ερωτήματα θέτω, τα οποία πιστεύω ότι θα πρέπει να τύχουν τις ανάλογης προσοχής και επεξεργασίας από εκείνους οι οποίοι διαθέτουν τις κατάλληλες γνώσεις.
Κι επειδή όχι μόνο «οι διεθνείς σχέσεις διέπονται πλέον από μία νέα πολυπλοκότητα μέσα στην οποία μια απλή διαμάχη καλού και κακού έγινε πολύπλοκο μείγμα οικονομικών, ιδεολογίας, θρησκείας και πολιτικής»**, αλλά και οι σχέσεις μεταξύ των ίδιων των πολιτών μεταξύ τους, η επίκληση, μόνο, της δημιουργίας κλίματος τεχνητής πόλωσης από τους κυβερνώντες, δεν αρκεί, θα πρέπει οι αποφάσεις που θα δώσουν οριστικό τέλος στην αφύπνιση ενός νέου Εθνικού Διχασμού, να ληφθούν τώρα.
Ειδάλλως, οι «βάρβαροι θα αποτελούν πάντα μια κάποια λύση»*** η οποία ποτέ δεν πρόκειται να συμβαδίζει τόσο με τη λαϊκή βούληση, όσο και με την κοινωνική δικαιοσύνη.
Σημείωση : στο κείμενο χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από την διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια «Wikipedia»
*Μιγκέλ Θερβάντες
**John Kay «Η Αλήθεια για τις Αγορές», εκδόσεις «Κριτική», 2007
** παραφρασμένος στίχος από το «Περιμένοντας τους βαρβάρους» του Κ.Π.Καβάφη