Η αμφιβολία είναι η αφετηρία για το διάλογο, απεοτελεί επιφύλαξη που οδηγεί στην επανεξέταση. Η αμφιβολία είναι από μόνη της "δόγμα", που εκφράζει την ελευθερία του ανθρώπου να ελέγχει και να δοκιμάζει, να μη δέχεται εκ των προτέρων τίποτα ως δεδομένο και ορθό, αν δεν βεβαιωθεί για την αλήθεια του.
του Στέλιου Συρμόγλου
Η απόρριψη, η αναίρεση μιας "αλήθειας", ιδιαίτερα σε κοινωνικό επίπεδο, συνθέτουν την πολιτική εξέλιξη. Το κήρυγμα του Πασκάλ "όταν ακούτε να μιλάνε για κάτι δεν πρέπει να το πιστεύετε , αν δεν το εξετάσετε σαν να μην το είχατε ακούσει ποτέ", ηχεί ως μια ακραία ίσως θέση. Κι αυτό, γιατί το "αμφιβάλλετε για όλα", δεν συνδέεται με καμία πρακτική της ζωής. Υπάρχει βέβαια και η ρήση του Μπέρτολντ Μπρεχτ "ευλογημένη η αμφιβολία...". Και οι δύο προαναφερόμενες "θέσεις", δεν έχουν στόχο να ενσπείρουν, ωστόσο,το στοιχείο της απερίσκεπτης αμφιβολίας, αλλά έχουν στόχο την απαλλαγή από την πλάνη. Δεν είναι μια στείρα άρνηση, μια ατελεύτητη αμφισβήτηση, που καταντάει αυτοσκοπός. Εχει σκοπό την ηθική ανύψωση της κοινωνίας, την απαλλαγή της από κάθε μορφής στασιμότητα, ανασφάλεια και εξαθλίωση.Ο ιστοριογραγφικός χαρακτήρας της ελληνικής κοινωνίας, των τελευταίων 30 χρόνων, φανερώνει την επικράτηση της ευπιστίας διαστρωματικά και την "απουσία" της αμφιβολίας απέναντι στον πολιτικό βερμπαλισμό και τα επιχρυσωμένα λόγια των πολιτικών. Με την παιδεία να υπηρετεί φθαρμένες, ανύπαρκτες και σαθρές αξίες, η εκάστοτε κυβερνητική προπαγάνδα, που βασικό της στοιχείο έχει την επανάληψη για την κονιορτοποίηση της κοινωνικής δυσπιστίας, κατάφερε να εμπεδώσει αυτό που ήθελε: Την παραπλάνηση των πολιτών, την εμπέδωση των πολιτικών ψεμάτων.
Η σχιζοφρενική προσωπικότητα του Χίτλερ δεν τον εμπόδισε να γράψει μια μεγάλη αλήθεια ότι "η βάση της προπαγάνδας είναι η αρχή του μεγάλου ψέματος". Είναι μάλιστα απόλυτα σωστή η δογματική θέση ότι το μέγεθος της ψευτιάς είναι ο μεγαλύτερος παράγοντας να γίνει πιστευτή. Γιατί με την πρωτοφανή αφέλεια των μαζών, με την "αμφιβολία" να έχει εξοστρακιστεί και να μην αποτελεί κοινωνικό στοχείο αξιολογικής κρίσης, ένα μεγάλο ψέμα είναι πιο αποτελεσματικό από ένα μικρό. Γιατί είναι δύσκολο η πλατιά μάζα να υποτευθεί ένα μεγάλο ψέμα, θα σταθεί εντελώς ανίκανη να πιστέψει πως είχε κάποιος την αδιαντροπιά, όπως συνήθως πατρατηρείται στην ελλαδική πολιτική πραγματικότητα, να διαστρέψει τόσο πολύ την αλήθεια.
Μια κυβέρνηση ωστόσο που θέλει, όχι μόνο να λέγεται δημοκρατική, αλλά και να είναι δημοκρατική, πρέπει να θεωρεί τη κριτική ικανότητα του πολίτη και την αμφιβολία του, σαν τη θεμελιακή δύναμη προώθησης της κοινωνίας. Οπως ένα καθεστώς, όποιας μορφής, που δεν ασκεί αυτοκριτική, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι δημοκρατικό...
Αυτό βέβαια που βιώνουμε τα τελευταία τρία χρόνια, με "αποκορύφωση" την υφιστάμενη χρονική περίοδο, με την εκτρωματική δικομματική κυβέρνηση, είναι οι αχαλίωντες μεγαλοστομίες, τα ασύστολα ψεύδη και η πολιτική χαμέρπεια. Εχοντας "παροπλίσει" αμφιβολία και δυσπιστία για να κρίνουμε σχετικά ασφαλώς την κυβερνητική αυθαιρεσία και αλαζονεία. Από τον ψευδομανή πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο αβέλτερο κυβερνητικό στέλεχος, διαπιστώνουμε ότι οι πολιτικοί έχοντας απορρίψει κάθε αιδώ, ως σύγχρονοι Ταρταρίνοι, επιδίδονται ελαφρά τη καρδία σε αθροίσματα πολιτικής φαιδρότητας και απάτης, σε πλήρη δυσαρμονία με τη λογική θεώρηση των πραγμάτων.
Και δεν διστάζουν οι κυβερνώντες να μιλάνε για το "στοίχημα" που κερδίζει η χώρα και να προβάλλουν χάρτινες δόξες, απευθυνόμενοι σε μια σε απόγνωση. Και χωρίς να μας λένε ότι το διακύβευμα δεν είναι η οικονομία, αλλά η πολιτική διαχείριση της οικονομικής κρίσης, μας κάνουν "μαθήματα" οικονομίας και δημοκρατίας. Ποίοι αλήθεια; Οι οψίπλουτοι και τυχάρπαστοι της πολιτικής ντεκατέντσιας του τόπου; Ολοι αυτοί που κατά καιρούς ως αναζητητές των ευκαιριακών εντυπώσεων έχουν εξαρθρώσει και τους τελευταίους αρμούς της κοινωνίας; Ολοι αυτοί που έχουν ευτελίσει δοκιμασμένες αξίες και κατακρεούργησαν τα ανθρώπινα δικαιώματα? Ολοι αυτοί που γελάνε μαζί μας; Γελάνε γιατί έχουν εμπεδώσει την αντίληψη ότι τούτος ο λαός είναι ανεπίδεκτος μάθησης και ευαπάτητος...
Αυτό που βιώνουμε ως κοινωνία υπερβαίνει τη σύλληψη και του πλέον ευφάνταστου σεναριογράφου. Οχι μόνο δεν χρησιμοποιούμε την "αμφιβολία" ως στοιχειώδη "αντίδραση" στην πολιτική δράση, όχι μόνο "συνωστιζόμαστε" στη λογική της φοβίας και της ανασφάλειας,που επιβάλλει η συστηματική κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά βλέπουμε να "κουρελιάζονται" θεσμοί και να παραβιάζεται βάναυσα το Σύνταγμα. Με την αδιαμαρτύρητη δε κοινωνική ομοιομορφία να μετατρέπει τη χώρα σε γαλέρα σύγχρονων σκλάβων και να στερεώνει την εξουσία των διαφόρων πολιτικών κατεργάρηδων. Ολους αυτούς που εμφανίζονται ανερυθρίαστοι ψευδολόγοι, στρεψόδικοι και μυθοπλάστες, ψυχονευρωτικοί και σπουδαιοφανείς έως νάρκισσοι, με νωθρό κριτικό νουν και εμβρυώδη αντίληψη, με έναν όμως κοινό παρανομαστή: Την ανικανότητα και την κομματική σκοπιμότητα.
Και θα μείνουν ατιμώρητοι. Οπως έμειναν τόσοι και τόσοι χρυσοκάνθαροι της πολιτικής παρελθόντων χρόνων. Ολες αυτές οι "αυθεντίες" της μετριότητας και ανικανότητας πρέπει να είναι κατηγορούμενοι: Για την εξαθλίωση της κοινωνίας με τρόπο ανάλγητο, την παραβίαση του Συντάγματος, την παραπλάνηση του πολίτη,τον εκφυλισμό του πολιτεύματος και του κοινοβουλευτικού βίου, την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, την εθνική ανυποληψία και αναξιοπιστία, την κακοποίηση της έννοιας της δημοκρατίας εν ονόματι της δημοκρατίας!..
Η συγγραφή της ιστορίας των "μνημονιακών" χρόνων χρειάζεται οπωσδήποτε ένα κεφάλαιο της ιστορικής αλήθειας και του ιστορικού νοήματος, για τος επερχόμενες γενιές. Το κεφάλαιο με τίτλο: " Να πρσέλθουν οι κατηγορούμενοι!...". Κι αυτοί δεν είναι άλλοι από τους πολιτικούς της αναισχυντίας και των πολιτικών ασχρουργημάτων, οι οποίοι επιμένουν να παριστάνουν τους...σωτήρες μας!
Γιατί δεν αρκεί η επόμενη εκλογική αναμέτρηση να τους στέιλει απλώς στη...θαλπωρή του σπιτιού τους και στην ασφάλεια της χυδαίας τέρψης τους. Οπου θα απολαμβάνουν τον "πλούσιο άρτο" της πολιτικής αναίδειας, απληστίας και πονηρίας. Σε βλαρος των συνόλων και με προκλητικό μάλιστα τρόπο, όπως συμβαίνει με τους τρείς ήδη πρωθυπουργούς, οι οποίοι φιλοτέχνησαν με αδρές πινελιές και μελανα χρώματα, τη δραματική εικόνα της χώρας.
Πρέπει να εντοπιστούν οι ευθύνες, αν όσο και θολή να είναι η όραση,
είναι πασίδηλες. Και να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι. Οχι για να ικανοποιηθεί η "λαιμαργία" των κοινωνικών ομάδων, αλλά για να γεμίσει τούτη η κοινωνική ερημιά από τη φωνή της ελπίδας και να σιγάσει το λαχάνισαμα της εναγώνιας σκέψης των νέων ανθρώπων για το μέλλον τους. Κυρίως, όμως, να γίνει "σηματοδότης" και ανατομία ευθύνης για τους εν δυνάμει πολιτικούς, οι οποίοι καλούνται να μεταφέρουν τις όποιες προωθητικές ιδέες στην καθημερινή πραγμάτωση με μοναδικό γνώμονα το κοινωνικό και εθνικό συμφέρον...