Την ηθική αδιαφορία, αναισθησία και αναισχυντία του αρχαίου τυράννου την κρατούσε μυστική ή την περιόριζε δραστικά ο φόβος και η μοναξιά του. Ομως, η αλλαγή των συνθηκών ζωής και η ιλιγγιώδης ανάπτυξη των Μέσων επικοινωνίας, εισάγουν την ηθική ελεφαντίαση, τη χοίρεια αδιαντροπιά του τυράννου στο ίδιο μας το σπίτι.
του Στέλιου Συρμόγλου
Πώς; Ανοίγεις την τηλεόραση, όπως για παράδειγμα σήμερα, με τον Αντώνη Σαμαρά από το "βήμα" της παρηκμασμένης πλέον Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης, και τον ακούς να εκστομίζει για πολλοστή φορά με τρόπο έκδηλα παλαιοκομματικό και με πασίδηλη την παρηκμιακή λογική του ότι " η Ελλάδα γυρίζει οριστικά σελίδα...", εννοώντας βεβαίως βεβαίως πρός την κατεύθυνση της ανάπτυξης και όλων των σχετικών πολφολυγωδών κυβερνητικών εκτιμήσεων, και σου "γυρίζει το μάτι ανάποδα".
Και διερωτάσαι: Τέτοια "ιματισμένη" και φθηνή δημαγωγία, χωρίς ο πρωθυπουργός της χώρας να φέρει ίχνος εντροπής στις μαλακές παρειές του για όσα...η πόλις εβόησε και ο κόσμος καταμαρτυρεί;
Δεν θα μείνω στην ανάλυση της ομιλίας του πρωθυπυργού στη ΔΕΘ. Είναι απαξιωτική προσπάθεια κάθε γραφίδος που "σέβεται" το μελάνι που ξοδεύει. Αφήνω αυτή την "ανάλυση" στους συνήθεις κονδυλοφόρους ή πολιτικούς αναλυτές των τηλεοπτικών εκπομπών της εξαγορασμένης δημοσιογραφικής επιβίωσης. Η δική μου πολιτική ανάλυση της συγκεκριμένης πρωθυπουργικής ομιλίας ως επινόημα και "πονημάτιον" της συνασπισμένης βλακείας στο μέγαρο Μαξίμου, είναι περιττή. Μου προκαλεί απλώς θλίψη για το θεσμό και για την πεισιθανάτια πολιτική φιγούρα του ανδρός, ο οποίος από την εσωτερική αλαζονεία και ψυχονευρωτική κατάρρευση, τείνει να περάσει στην εξωτερική γελοιοποίηση και διαπόμπευση...
Θα μείνω, ωστόσο, στην Ηθική ενός τυράννου της σύγχρονης εποχής, που έχει μια βαθύτερη φιλοσοφία και ένα πολύ ευρύτερο φάσμα. Δεν πιστεύει ότι θεμέλιο της δημοκρατικής πολιτείας που είναι η αλήθεια. Ειναι μάλιστα ασυναγώνιστος πλαστογράφος της. Διαθέτει πρός τούτο μια έμφυτη χαρισματική ικανότητα μεθοδευμένης κάλυψης της αλήθειας και στρέβλωσης της πραγματικότητας. Το προπαγανδιστικό του ψεύδος έχει καταπληκτικά αποτελέσματα και "ποιεί τον κρείτονα λόγον ήσσονα". Κάνει το "μαύρο άσπρο", γιατί γνωρίζει ότι μ 'αυτόν τον τόπο "εκπορθείται η ακρόπολη της ψυχής μας", όταν μάλιστα είναι "αδειανή μαθημάτων τε και επιτηδευμάτων καλών και λόγων αληθών", σύμφωνα με τα ρήματα του Πλάτωνος.
Περιφρονεί και λακτίζει κάθε αξιοπρέπεια και ενθρονίζει στη θέση της την ημετεροκρατία. Συνεργάτες του, μέτρια ή παντελώς ανίκανα αναστήματα, έτσι ώστε να υπερέχει συντριπτικά το ανάστημα του αρχηγού. Κι αυτός ο εσμός από ντόμπερμαν-συνεργατών, που σε κάποιο σφύριγμα υπερήχων αλληλοσπαράσσονται, σε νορμάλ καταστάσεις είναι προγραμματισμένα να μας ταλαιπωρούν...
Η ανήθική Ηθική του σύγχρονου τυράννου είναι απροσχηματική και αμείλικτη. Εχει περάσει απ' όλες τις αποξηραντικές μηχανές ευαισθησιών και...χειρουργήθηκε συναισθηματικά και ψυχικά. Και μαζί του, σε διάφορους θώκους εξουσίας ή άλλοι στο χώρο της οικονομίας, τα πολυτελή και μοσχαναθρεμμένα ανθρωπόμορφα σκουλίκα, τα οποία όσο ξεπέπτει και σαπίζει ο λαός, στην πτωμαίνη του αναπτύσσονται ευδαίμονα. Είναι οι σκώληκες πολυτελείας...Δεν καταδέχονται τη σαπίλα και την κοπριά και σκαρφαλώνουν στη μουριά. Είναι οι μεταξοσκώληκες. Τα βάζουν οι ειδικοί καλλιεργητές του μεταξιού σε κουκούλια, εξασφαλίζοντας τους πολυτελή ζωή και προφύλαξη, για πολυτελείς παραγωγές...
Και επενδύουν σε τράπεζες, σε Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης, σε κερδοφόρους δημόσιους οργανισμούς, σε λιμάνια και βαπόρια, σε ενέργεια, σε ιδεολογίες, σε θεούς και σε δαίμονες. Ετούτη δε η ευδαίμων ελληνική Αραπιά, νιώθει δεκαετίες τώρα να τη χαιδεύει το μετάξι που δεν φοράει, το χρήμα που πια δεν κρατάει. Και στο μεταξύ, η μουριά μένει χωρίς φύλλα. Και ενώ ο διάτρητος κρατικός κορβανάς προσπαθεί να γεμίσει με το "ζουμί" των αγροδίαιτων χελωνών, των μισθοσυντήρητων, των μικροσυνταξιούχων και μικροεπαγγελματιών, την ίδια ώρα βγάζουνε από τη μυγα ξύγκι οι κυβερνώντες και κουκουλώνουν με κουκούλια τους μεταξοσκώληκες.
Και το πράγμα πάει αλλού...Και τούτα τα χρυσοφόρα ερπετά δεν έχουν το κλασικό χρώμα που ξέρουμε. Είναι πολύχρωμα....Μπλέ, πράσινα, κίτρινα και κόκκινα. Είναι όπως το νερό που παίρνει το χρώμα του μπουκαλιού. Εμείς βάζουμε το νερό και οι άλλοι τα μπουκάλια. Και τι μένει στον τόπο μας; Τα κουκούλια που αχρηστεύονται, τα σκουλίκια που ψοφάνε και τα απόβλητα.
Οι μεταξοσκώληες επιβιώνουν γιατί είναι ασπόνδυλοι. Να το ηθικό δίδαγμα: Ελληνες γίνετε ασπόνδυλοι και κάποιοι θα καταφέρετε ν' ανεβείτε από την κοπριά και τη σαπίλα στη μουριά. Αν πάλι δεν σας αρέσει σαν ιδέα, γιατί είναι "ανεπίτρεπτος" συμβιβασμός, τότε ας κάψετε, όπως ο Γερμολάι Λοπάχιν του Τσέχωφ, το "Βυσσινόκηπο", τον...μουρόκηπο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, για να πεθάνουν και οι κάμπιες με ασβέστη.
Δεν έχουμε άλλες επιλογές: Ή επιλέγουμε να διατηρούμε τον "μουρόκηπο" και με το υστέρημά μας να συνεχίσουν να αναπτύσσονται ευδαίμονες οι σκώληκες ως...μεταξοσκώληκες ή τον καίμε και μαζί του εξοστρακίζουμε τους σύγχρονους τυράννους μας, τους επίορκους της πολιτικής. Μαζί με τον "μουρόκηπο" καίμε , επίσης, το απώτερο και πρόσφατο κακό παρελθόν μας ως κοινωνία πολιτών.
Χρειαζόμαστε τώρα μαζί με τις άλλες ελευθερίες και την ελευθερία του λογικού, για να κρίνουμε τα δεδομένα της ύπαρξής μας και να πάψουμε να θεωρούμε την εποχή μας σαν μια παροδική στιγμή στο χάος των χρόνων, του αιώνιου γίγνεσθαι. Εχει και η "στιγμή" τούτη τη διάρκεια της και η διάρκεια αξιώνει τον αγώνα, για να είναι βιώσιμη...
