Παραφράζοντας τον τίτλο του θεατρικού έργου του Carlo Goldoni "υπηρέτης δύο αφεντάδων", του ανανεωτή της commedia dell' arte, σκέφτομαι ότι αν ο Βενετσιάνος θεατρικός συγγραφέας του 18ου αιώνα, ζούσε σήμερα στην Ελλάδα και παρακολουθούσε το κυβερνητικό "δίδυμο" των "σωτήρων" μας, θα είχε ν' αντλήσει αστείρευτη έμπνευση από τη συνοικιακή τους λογική στην άσκηση της πολιτικής και την ψυχονευρωτικά υποτελή συμπεριφορά τους, ως σύγχρονοι υπηρέτες ξένων αφεντάδων...
του Στέλιου Συρμόγλου
Θα διεπίστωνε επιπρόσθετα ο Goldoni ότι δεν είναι μόνο το πνεύμα της ανάπηρης πολιτικής υπεροψίας και της απάτης, που πλανάται πάνω απή γη της ιστορίας, αλλά ότι δεν υπάρχουν θεμιτά μεγέθη στις λέξεις των πολιτικών, που εκφράζουν την πίστη στις αρχές, στους θεσμούς, στην αισθητική αντίληψη περί πολιτικής. Και ότι ποτέ δεν υπογράφεται ληξιαρχική πράξη του θανάτου των λέξεων αυτών από κανέναν δυστυχώς, με αποτέλεσμα κάποτε να βιάζονται βάναυσα και να εκθέτουν αυτούς που τις βιάζουν.Θα διεπίστωνε ακόμη ότι οι παροικούντες την Ελλάδα τείνουν συχνά ευήκοα ώτα, αρέσκονται στην παραμυθία, να διαβάζουν ή να συλλαβίζουν αμέτρητους μύθους, που παράγονται κατά κόρον από τους αυτόκλητους πολιτικούς τους "σωτήρες", τους ίδιους που ευθύνονται για τη συμφορά του τόπου.
Και που να γνώριζε ο Goldoni πως όλα γίνονται εν ονόματι της δημοκρατίας!.. Ακόμη και η παραμόρφωση και παράβαση του Συντάγματος. Ετσι, όπως τότε στην Αρχαία Αθήνα, η σημερινή Ελλάδα διαλύεται και καταρρέει. Με το κράτος να πάσχει από βαρειάς μορφής διαστροφή. Μέσον του διεστραμμένου κράτους, δια του οποίου διαστρέφεται ο λαός, είναι η διεστραμμένη Παιδεία. Σ' αυτή και με αυτή σμιλεύεται και λοξεύεται ο τύπος του νεοέλληνα στο χαλκείον του "κοινωνικού μετασχηματισμού". Στο καμίνι της διαφθοράς των τελευταίων δεκαετιών, της μεταξίωσης, της κατάργησης της παράδοσης, ακόμη και της παραγραφής και "ξαναγραφής" με ανερμάτιστο κονδυλοφόρο της εθνικής μας ιστορίας.
Η εκάστοτε κυβερνητική θολότης με την αντι-παιδεία και την α-γλωσσία, για χρόνια , "μετασχηματίζει" τον νεοέλληνα από την ατομική του ψυχή μέχρι και την πολιτειακή του υπόσταση.
Σημείο εκκίνησης, σχεδόν αμετακίνητο, της πρός αυτοκαταστροφήν πορείας της νοελαίας, κατέστη και η Βουλή των Ελλήνων, το "σχολείο" αυτό της "παραμόρφωσης" του πολίτη και του πολιτεύματος, το νομοθετικό αυτό "εργαστήριο" με τον εξοστρακισμό της αυθεντίας και των αξίων, την υποδούλωση της ελευθερίας έκφρασης και την "κακοποίηση" αρχών της δημοκρατίας.
Αν η δημοκρατία απέθανε το 1967, φονείς της, κατά την επιγραμματική διατύπωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν: "Τα κόμματα...Οι συνταγματάρχαι της έδωσαν την χαριστική βολήν..."
Αν παρατηρείται πολιτική αποσύνθεση σε προχωρημένο στάδιο και καλπάζουσα διολίσθηση του κοινοβουλευτικού ήθους, φταίει σε πρώτο πλάνο το Κοινοβούλιο γενικά.
Αν η δημοκρατία πάθαινε και πάλι αποπληξία θα υπήρχαν μήπως ερωτηματικά για τους αιτίους της κατάρευσης;
Ο κοινοβουλευτισμός μας καθίσταται οσημέραι ταυτόσημος με μια φαυλεπίφαυλο και αποτροπιαστική κατάσταση. Οι αβούλευτοι της Βουλής, με ελάχιστες εξαιρέσεις, υπήκοοι και οσφυοκάμπτες σε συμφέροντα κομματικά κι όχι μόνο, αντιδρούν ως τυφλοί και ανιάτως βαρύκοοι. Οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται το ογκούμενο, έστω σιωπηλό, ρεύμα της λαικής απελπισίας και δεν ακούουν τον μηκυθμό της επερχόμενης λαικής θυέλλης.
Ο ανηλεής "βομβαρδισμός" της συνείδησης του Ελληνα πολίτη, του φοβισμένου και μακαρίως ανασφαλούς, με το ανεξέλεγκτο όπλο των ΜΜΕ, που είναι γνωστό κι ως προπαγάνδα, σε συνδυασμό με την οριστική αποδημία του πολιτικού ήθους και ύφους από τη χώρα των "Μουσών και της Φιλοσοφίας", εξώθησαν τη δημοκρατία σε "κοινοβουλευτική αυθαιρεσία".
Της δημοκρατίας ιδεώδες, έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου ( που να διανοηθεί ο δυστυχής ότι ο εκ των εγγονών του Γιωργάκης Παπανδρέου, θα τον διέψευδε οικτρώς με την αβελτερία του...) δεν είναι "να εξισώσωμεν την αθλιότηταν, αλλά να εξυψώσωμεν την ευμερίαν...".
Κι όμως έχουμε ήδη "εξισώσει την αθλιότητα". Και η χώρα διαλύεται, η κοινωνία καταρρέει. Η κατάρρευση είναι γενική. Μόνο αβδηρίτες την βλέπουν μόνο ως οικονομική. Εχουμε πια στις ψυχές μας τη χωματερη γεύση του επερχόμενου ιστορικού τέλους, όλων εκείνων των χαρακτηριστικών της φυλής: Της πνευματικής εξειδικεύσεως, των καθαρών ορθολογικών επιδιώξεων, των έντονων εκδηλώσεων της ευθύνης για τον ανθρώπινο προορισμό, των ψυχικών αφιερώσεων και ορμών, που ενδυνάμωναν την εθνική υπερηφάνεια, των υψηλών ηθικών και πολιτικών αντιλήψεων....
Το σύνολο σχεδόν του ελληνικού λαού σέρνεται στην "αυτοκτονία" με "μπροστάρηδες" τους υπηρέτες των ξένων αφεντάδων...Με τους Τούρκους, αλλά κι όσους επιβουλεύονται ή έχουν ζωτικής σημασίας συμφέροντα από την κατάρρευση της χώρας, να μας παρακολουθούν με την ακινησία του Πύθωνα!