του Στρατή Μαζίδη
Μεγάλωσα σε μια χώρα που το σύνηθες ήταν να κυβερνά το ΠΑΣΟΚ. Όπως ξημέρωνε ο ήλιος, πήγαινα σχολείο κτλ, έτσι ήταν μέσα στα ειωθότα να κυβερνά το ΠΑΣΟΚ. Ακόμη και όταν είχαμε τα διαλείμματα της ΝΔ, κάτι φάνταζε ότι δεν πάει καλά.
Ο λαός το θέλει, το ΠΑΣΟΚ μπορεί να φέρει την αλλαγή. Και την έφερε κάνοντας άλματα εκεί που η ΝΔ έκανε βηματάκια.
Έμαθε τον έλληνα να μην κοπιάζει αλλά να αποζητά το πως θα μπει στο δημόσιο το οποίο μέσα σε λίγα από χρόνια έγινε το όνειρο του καθενός.
Τον έμαθε να λαδώνει για να κάνει τη δουλειά του, να δείχνει τα δένδρα ή να δανείζεται τα ζώα του γείτονα για να πάρει την επιδότηση και αντί να παράγει να ζει με αυτή.
Τον έβγαλε στη σύνταξη δίχως να χει εργαστεί. Τον πήρε αφισοκολλητή και τον έκανε έφορο στη ΔΟΥ.
Τον έμαθε να γλύφει κατουρημένες ποδιές για να μπει σε ένα κωλοδημόσιο αντί να του μάθει από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός να προσπάθει, να παλεύει, να αγωνίζεται με ένα κράτος σύμμαχο και βοηθό.
Κάποιοι θα μου πουν ότι με το ΠΑΣΟΚ ο λαός έφαγε ψωμί. Θα τους πω ότι χάρη στο ΠΑΣΟΚ εσείς κι εγώ δεν έχουμε ψωμί να δώσουμε στα δικά μου παιδιά και ότι μας ζητούν, το ΟΧΙ είναι πάντα η αυθόρμητη απάντησή μας.
Μοίρασε λεφτά λες και έκανε παιχνίδι με τράπουλα.
Ύστερα τον έκανε χρηματιστή και του εξαφάνισε τις οικονομίες.
Τον ενέπλεξε με συμφέροντα.
Τον έμαθε -επί Σημίτη- να τρώει καρπαζιές στα εθνικά θέματα και να σκύβει το κεφάλι. Τουλάχιστον ο Ανδρέας είχε μια εθνική υπερηφάνεια και τρέλα. Με αυτόν ούτε Ιμια ούτε Οτσαλάν θα είχαμε.
Μαγείρεψε στοιχεία και μας στέρησε το νόμισμά μας.
Τον έκανε ακαμάτη κι ανεπρόκοπο που έμαθε στα λούσα και τις ανέσεις με δανεικά λεφτά.
Έδωσε το πράσινο φως στη νομιμοποίηση των εκτρώσεων, έβγαλε ιθαγένεια και θρήσκευμα από τις ταυτότητες, γέμισε την Ελλάδα με πρασινοκοκκινοκίτρινους και την παρέδωσε αλυσοδεμένη σε ξένους επικυρίαρχους.
Το σύνθημα της "Αλλαγής" εξακολουθεί όχι απλά να υπάρχει, αλλά είναι κυρίαρχο στις μέρες μας. Ο λαός τη θέλει αλλά σε αντίθεση με το σύνθημα κανείς δε φαίνεται ικανός να τη φέρει. Η πατριωτική αριστερά δεν έχει σήμερα εκπροσώπηση σε αυτό τον τόπο ενώ είναι η μόνη λύση που αν υπήρχε θα μπορούσαμε να δούμε μια άσπρη μέρα. Έστω κάποτε...
Το ΠΑΣΟΚ σχεδόν 40 χρόνια μετά τη γέννησή του αρχίζει να ατενίζει το τέλος του παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του μισητού του αντίπαλου να το αναστήσει. Εγκλωβισμένο κάτω από ένα μοναχικό ηγεμόνα, που αν και παχύς είναι δεινός της εξουσίας εραστής, διαδεχθείς έναν ανεκδιήγητο καλοπερασάκια που πήρε το δαχτυλίδι μια νύχτα με φεγγάρι από ένα δειλό κακό λογιστή που κρατούσε βιβλία πειραγμένα.
Μέσα σε όλα όσα έγιναν αυτά τα χρόνια που δεν χωρούν σε ένα απλό κείμενο, ένα είναι σίγουρο.
Το ΠΑΣΟΚ δε μέθυσε τον Ηλιο. Τον έσβησε...