Η Ελλάδα διατρέχει μέρες "Χρυσής Αυγής". Ενας "βομβαρδισμός" πληροφοριών βλέπουν αίφνης το φως της δημοσιότητας για το κόμμα της Χρυσής Αυγής, αυτό το εκτρωματικό κομματικό μόρφωμα, που όψιμα προκάλεσε την αφύπνιση του πολιτικού κατεστημένου ή αλλέως των δυνάμεων του δημοκρατικού και συνταγματικού τόξου...Τι έκφραση κι αυτή!..Αν και υπάρχουν τάσεις ενστάσεις και εντάσεις για τα κόμματα, που περιλαμβάνονται σ' αυτό το τόξο, που ως πομφολυγώδης λέξη, εκστομίζεται από διαφόρους της πολιτικής κενολογίας, το όλο θέμα της Χρυσής Αυγής αντιμετωπίζεται με επιχειρούμενη μαζική ψύχωση, με κορώνες εντυπωσιασμού, με απειθάρχητο το συναίσθημα, χωρίς τον ψυχρό λογισμό και το μέτρο.
του Στέλιου Συρμόγλου
Και στο θέμα της Χρυσής Αυγής, παρατηρείται το φαινόμενο, πολιτικοί που υποτίθεται εκφράζουν τις μεγάλες σε κλίμακα θελήσεις της ιστορίας, να μην είναι απαλλαγμένοι από το φορτίο της πολιτικής επιπολαιότητας και βλακείας, που εμφανίζεται με έναν προσχηματικό ορθό λόγο και απύθμενη υποκρισία. Και βέβαια συνοδεύεται από έκδηλη ανασφάλεια, απόκρυφες μνησικακίες, αντιδράσεις πρόχειρες αισθητές ή αδιάγνωστες του περίγυρου, που έχουν αναχωνευτεί σε γραμμές πορείας κομματικών σκοπιμοτήτων.Καμία αμφιβολία για την προκλητική παρουσία της Χρυσής Αυγής στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, πολύ περισσότερο όταν η παρουσία αυτή εκδηλώνεται με φραστικές βαναυσότητες και βίαιες πράξεις εναντίον αλλοδαπών, με φονικές ενίοτε επιθέσεις ή και με εμφανή χαρακτηριστικά ενός "θεατρινισμού" με στοιχεία γκροτέσκο, για την εξασφάλιση των αναγκαίων εντυπώσεων.
Υπάρχουν ωστόσο οι τραγελαφικές καταστάσεις της πολιτικής αβελτερίας, σε συνδυασμούς και ποσολογίες ανεξάντλητες σε ποικιλία. Και διαπιστώνει ο σκεπτόμενος πολίτης ότι πασχίζοντας να δώσει απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα με την κωδικοποιημένη λογική του, προσπαθώντας να λύσει "αινίγματα" για το εύρος της "ειλικρίνειας" της αντίδρασης του πολιτικού κατεστημένου στην εν πολλοίς παράνομη δράση με απολήξεις γελοιότητας της Χρυσής Αυγής, φτάνει σε εξισώσεις που ειναι τύποι, δηλαδή εξ' ορισμού άλυτα σύμβολα. Οπως διαπιστώνει ότι επιχειρείται ο εγκλωβισμός της προσοχής των πολιτών σε εκβιαστικά διλήμματα, στην κινδυνολογία για τη δραστηριότητα της εκτρωματικής Χρυσής Αυγής, με ταυτόχρονη προσπάθεια αποπροσανατολισμού τους από τη αδυσώπητη καθημερινότητα και τα επερχόμενα νέα οικονομικά μέτρα υπό τη μορφή ενός τρίτου μνημονίου.
Το πρόσφατο φονικό συμβάν με την εμπλοκή ενός άφρονος οπαδού της Χρυσής Αυγής, κινητοποίησε το ενδιαφέρον πολιτικών και δημοσιογραφικών ανεγκεφάλων, οι οποίοι τις τελευταίες μέρες επιδίδονται στο άθλημα της προπαγάνδας. Και είναι οι ίδιοι που εκτρέπονται σε υπερβολές, χωρίς να γνωρίζουν εν τέλει, ότι έτσι αφαιρούν το μονοπώλειο της επιπολαιότητας και της γελοιότητας από τη Χρυσή Αυγή. Χωρίς να συνυπολογίζουν ότι με τη έλλειψη ψυχραιμίας και σύνεσης, με την κοντόθωρη αντίδραση στην αντιμετώπιση του "φαινομένου" της Χρυσής Αυγής, αν και δεν πρόκειται για "φαινόμενο", αλλά για απόρροια της διεφθαρμένης πολιτικής εξουσίας, από την ατζέντα των πολιτικών εξελίξεων δεν πρόκειται να απουσιάζει το κόμμα της Χρυσής Αυγής. Κι αυτό, γιατί, ανεξάρτητα της πρόσκαιρης καθίζησης του στις εν πολλοίς αμφισβητούμενες δημοσκοπήσεις, η δυσπιστία και η αγάνακτηση των πολιτών αθροίζεται καθημερινά και μπορεί να εκδηλωθεί ανατρεπτικά, ακόμη και με εμμονή στον παραλογισμό, που πρώτοι έχουν εισχωρήσει οι κυβερνώντες!..
Πρόκειται για ένα...ταρατατζούμ-ταρατατζούμ,
Η μικρή συγκομιδή των παραπάνω σκέψεων δεν αναιρεί τον προβληματισμό στο επίπεδο της ουσίας, που είναι το ηθικό, δηλαδή η νομιμοποίηση ακραίων πεποιθήσεων ανθρώπων, προσδεμένων σε ιδεοληψίες και ιδεολογήματα, που στερούν τη ζωή συνανθρωπων τους, για να υλοποιήσουν τα δανεικά "ιδανικά" τους. Και η θέση αυτή δεν έχει να κάνει μόνο με την Χρυσή Αυγή. Εχει να κάνει και με τις ακραίες στάσεις και αντιλήψεις εντός των κομμάτων του "δημοκρατικού τόξου" ή των αποφύσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, των διαφόρων "μορφωμάτων", που εχουν να επιδείξουν την αιματηρή διαδρομή τους με όχημα την ιδεολογική τους σύγχυση ή και τον ωφελισμό τους.
Γιατί στα πολιτικά εγκλήματα αποδείχνεται ότι ο καθένας μπορεί να έχει το δικό του Μαιν Καμπφ τσέπης: Την πεποίθηση που "εκλογικεύει" τα πάθη και τους εξασφαλίζει ήσυχη συνείδηση. Το άλφα Μαιν Κάμπφ δικαιώνει το φόνο εν ονόματι της καθαρότητας της Αρείας Φυλής, το βήτα εν ονόματι της σωτηρίας του Ανθρώπου, το γάμα εν ονόματι της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας,ακόμη και της αδελφότητας. Και το κεφάλαιο του Μάρξ θα μπορούσε να γίνει Μάιν Κάμπφ. Το ίδιο ισχύει για το Κόκκινο Βιβλίο του Μάο, για το "ούτε Θεός ούτε αφέντης" του Μπακούνιν, για οποιοαδήποτε κοσμοθεωρία ή βιοθεωρία.
Ο πιο απλός τύπος εκλογίκευσης του φόνου είναι το δικαίωμα να σκοτώσεις τον Κάιν. Αυτόν που έκανε την αρχή. Υπήρχε βέβαια ένα σημάδι πάνω στον Κάιν. Το είχε βάλει ο Θεός. Είπε δε πρός αυτόν, όπως αναφέρει η Γένεση: "Δια τούτο, πας όστις φονεύσει τον Κάιν επταπλασίως θέλει τιμωρηθή". Και έβαλεν ο Θεός σημείον στον Κάιν, για να μη φονεύσει αυτόν "πάς όστις εύρη αυτόν...".
Το σημείο αυτό γειτονεύει μέσα στο λόγο με το σημείο του πολλαπλασιασμού Χ "επτάκις". Δεν έλλειψαν σε κανέναν αιώνα οι "θεόπνευστοι" , οι "εμπνευσμένοι", οι κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας, που διατάζουν την ώρα της χώνεψης το φόνο ενός εκατομμυρίου ανθρώπων ή έστω ενός ανθρώπου και ύστερα δοξολογούν το Θεό με όλη την επισημότητα, όπως λέει ο Βολταίρος στο Μικρομέγα.
Τι κάνει τους "φιλήσυχους" πολίτες, τους καλούς γιους και οικογενειάρχες, ακραίων πεποιθήσεων ανθρώπους με βίαιες αντιδράσες; Επιθετικά ορμέμφυτα που ξεκινούν από μια σκοτεινή αίσθηση ανικανοποίητου, απογοήτευση από τα πολιτικά κόμματα, ενστικτώσεις τάσεις καταστροφής και θανάτου, τάση (ενστικτώδης κι αυτή) για δύναμη, ναρκισσική αναζήτηση μιας κυρίαρχης εικόνας του Εγώ μέσα στη αλλοτρίωση, ανικανοποίητη επιθυμία οργασμού και ιρασιοναλιστική ψυχική δομή του μέσου ανθρώπου, καταπιεσμένου στις πρωταρχικές του βιολογικές ανάγκες, ιδεολογική αποβλάκωση. Αφήνουμε τους ψυχολόγους και τους ψυχιάτρους να "ψαχουλεύουν" στο σκοτεινό υπόγειο...
Τελειώνοντας, θέλω να υπογραμμίσω, ότι τάσεις αφοπλισμού της σκέψης των πολιτών και εγκλωβισμού τους στο "κοτέτσι" της έντεχνα καλιλιεργούμενης αποπληροφόρησης, συνιστούν ενοχή της πολιτικής ηγεσίας. Η προοπτική της δημοκρατίας φαίνεται μέσα πάντα από τις δυνατότητες μας ενημερωμένης κοινωνίας. Η πολιτική δημοκρατία παραμένει περισσότερο κοινωνική από οποιαδήποτε (ψευδεπίγραφη) κοινωνιστική τελειοποίηση, γιατί βασίζεται ακριβώς στη λειτουργία της κοινωνίας των πολιτών, στην πληροφόρησή τους και στον έλεγχο της εξουσίας. Η δημοκρατία, που τόσο αφείδωλα επικαλούνται οι πολιτικοί, έχει ήθος και και μετριοπάθεια, σύνεση και ψυχραιμία. Οι "σταυροφορίες" εναντίον στόχων μη επαρκώς προσδιορισμένων, ο πολιτικός θυμισμός, η απόκρυψη πτυχών πολιτικών δράσεων, η εξυπηρέτηση κομματικών σκοπιμοτήτων, δεν γίνεται απλώς "μπούμεραγκ" για τους "σταυροφόρους", αλλά είναι έξω από το ήθος και το είδος της δημοκρατίας..