του Στρατή Μαζίδη
Σα να λέμε γκιλοτίνα ή στραγγαλισμός; Γιατί πρακτικά ποια η διαφορά τους εκτός από τη χρονική διάρκεια της θανατικής διαδικασίας.
Δηλαδή αν υποθέσουμε ότι επιλέγαμε το κούρεμα των καταθέσεων, θα τελείωνε αύριο το πρωί το μνημόνιο; Αν υποθέσουμε φυσικά ότι δε θα προκληθεί κύμα απόσυρσης των χρημάτων των πολιτών από τις τράπεζες.
Αν πάλι επιλέξουμε το μνημόνιο για 50 χρόνια ώστε να θάψουμε μαζί με εμάς τόσο τα παιδιά μας, όσοι τουλάχιστον προλάβαμε να κάνουμε, αλλά και τα εγγόνια μας για όσους τυχερούς αποκτήσουν, γλυτώνουμε το κούρεμα;
Είτε κούρεμα λέγεται, είτε μνημόνιο με κατά καιρούς ευφυή νέα μέτρα, το αποτέλεσμα στην τσέπη ή τον κουμπαρά είναι ακριβώς το ίδιο.
Την ίδια ώρα η Ιρλανδία εξέρχεται από τα μνημόνια. Αλλά εκείνη είναι σοβαρή χώρα. Διότι όσοι δεν εθελοτυφλούμε, γνωρίζουμε πολύ καλά πως η Ελλάδα χρειαζόταν νοικοκύρεμα που όμως ούτε με το μνημόνιο κατέστη δυνατό αφού κανείς δεν αναλαμβάνει να κάνει σε 3-4 μήνες όσα πρέπει και τα οποία αν εξαρχής είχαν γίνει, σήμερα θα ήμασταν πολύ πολύ καλύτερα.
Αντίθετα πανηγυρίσαμε με εθνικό διάγγελμα μια ψωρομείωση του ΦΠΑ στην εστίαση!
Και τώρα μας λένε, κούρεμα καταθέσεων ή μνημόνιο για 50 χρόνια; Εγώ βλέπω ΖΟΝΚ (το θυμάστε;) και στις δύο περιπτώσεις. Ε δε θέλω να διαλέξω το θάνατό μου κι επιλέγω την κουρτίνα 3 με την ελπίδα ότι πίσω από το πανί βρίσκεται η πόρτα της εξόδου.
Η χώρα μπορεί απαλλαγμένη από τους ανίκανους τιμονιέρηδες, με νέα πρόσωπα που θα βάλουν τάξη στο δημόσιο, θα τιμωρήσουν τα σκάνδαλα, θα στείλουν στη φυλακή αυτούς που πρέπει, θα ξαναθέσουν ρεαλιστικούς στόχους και θα σηκώσουν ψηλά το βλέμμα να ξαναβρεί το δρόμο της. Το έχει ξαναπετύχει στο παρελθόν. Από σοβαρότητα πάσχει η χώρα.