Του Στέλιου Συρμόγλου
Αν πάλι κανείς θελήσει να υπεισέλθει στη λογική ότι η καταγέλαστη αυτή συμφωνία, αποτελεί προοίμιο ευρύτερης πολιτικής συνεργασίας, με κοινή κάθοδο των δύο πρώην κραταιών και νυν συρρικνωμένων κομμάτων στις επερχόμενες εκλογές, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια άρδην ανατροπή του πολιτικού σκηνικού εξαιτίας αυτής της εκτρωματικής διάστασης της πολιτικής πραγματικότητας, που οπωσδήποτε επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις για τους εμπνευστές της...
Το βέβαιο προς το παρόν είναι ότι η "σπουδαιοφάνεια" που συνόδευε την ανακοίνωση των "43 σημείων" της συμφωνίας, εκ μέρους των δύο πεισιθανάτιων πολιτικών φιγούρων, υπερβαίνει την έννοια της φαιδρότητας. Και, βέβαια, καταδείχνει ότι η επιδίωξη της αλήθειας για τον πρωθυποργό και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, δεν είναι πράξη απελευθερωτική. Αμφότεροι προτιμούν την εμμονή στο ασύστολο ψέμα και την υποκρισία, που διατηρούν το φαύλο κύκλο της απάτης και της παραπλάνησης των πολιτών.
Ενας φαύλος κύκλος που σταθεροποιεί τις σατραπείες των φαύλων στην πολιτική, με αποτέλεσμα να διαποτίζονται τα πάντα με την οσμή της διαφθοράς. Αμφότεροι προσπαθούν επίμονα να διασκεδάσουν γυμνούς και μασκαρεμένους φόβους, επιχειρώντας να θάψουν την αγωνία και τη δυσαρέσκεια των πολιτών στην τάφρο της γελοιότητάς τους. Αμφότεροι και με ελαφρά τη καρδία μας κατακλύζουν με ψέματα και γνωρίζουν ότι είναι θέμα τεχνικής οι αποδείξεις. Αν και για τους γνωρίζοντες, η όλη τους πολιτική συμπεριφορά εντάσσεται σ' έναν επάλληλο κύκλο λεκτικών ακροβασιών και αλληλοεξουδετερούμενων αντιδράσεων ή επιδράσεων.
Αμφότεροι έχουν περιορίσει την έννοια της δημοκρατίας σε πολιτικό καθεστώς με ολιγαρχικά χαρακτηριστικά, για να "εξασφαλίσουν" τη δική τους πολιτική αυτάρκεια που τη χρησιμοποιούν σαν ένα όπλο άμυνας και αυτοσυντήρησης.
Η αυτάρκεια τούτη όμως συχνά προσλαμβάνει τη μορφή της πολιτικής θρασύτητας. Και εξελίσσεται σε αναπόφευκτη συνέπεια νέων δειλιών και διαιωνιζόμενης ανικανότητας, μ' όλα τα δομικά στοιχεία της ηττοπάθειας και της ενδοτικότητας, με ό,τι μια τέτοια εξελιξη προσπορίζει για την κοινωνία και το έθνος. Η συνείδηση αμφοτέρων, εξάλλου, έπαψε προ πολλού να αγωνιά και να ζητεί απελπισμένα την έξοδό της από το κυκλωμένο της κάστρο. Κυκλωμένο από την πολιτική πλεονεξία και την εξουσιομανία, από τον πολιτικό αριβισμό και στραβισμό, από το σοφιστικό λογισμό και την κριτική νωθρεία, από τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες και τα συμφέροντα, από τη συνασπισμένη πολιτική βλακεία και αναμφίβολα από τις κραυγές απόγνωσης της κοινωνίας...
Αμφότεροι χωρίς αίσθημα ενοχής, έχουν αναγάγει τον εαυτό τους σε "σωτήρες" της χώρας. Κι ας είναι συνυπεύθυνοι για τα καταλυτικά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει ο έρμος τούτος τόπος. Πρόκειται για μια "αρρωστημένη" συνομοταξία πολιτικών, που συμπίπτει με το ποσοστό των σκάρτων που έχει να επιδείξει κάθε γενιά ανθρώπων, πάντοτε, και που προοριζόταν από καταβολής για τον Καιάδα, ως καρποί της αμαρτίας της πολιτικής, ως εκτρώματα μιας εκτροχιασμένης πορείας της συνείδησης...