Του Στέλιου Συρμόγλου
Αν και καθόμαστε κάτω από τη σκιά του οικονομικού και κοινωνικού ολέθρου, οι "αριθμολάγνοι" και οι παραχαράκτες της αλήθειας, μας λένε ότι οι αριθμοί μας "βγαίνουν", ότι η ανάταξη της οικονομίας είναι θέμα χρόνου αν απαρέγκλιτα τηρηθεί το μνημόνιο, ότι το δεύτερο εξάμηνο του 2014 θα βγούμε "καλπάζοντας" στις διεθνείς αγορές για δανεισμό (για τους αμνήμονες, ήταν να...εκδράμουμε στις αγορές εντός του 2013 κατά τις πρωθυπουργικές εκτιμήσεις...), ότι η ανάπτυξη είναι προ των πυλών (...ωστόσο μόνο μεγάλες επιχειρήσεις μεταφέρουν την έδρα τους εκτός Ελλάδας και αυξάνει εφιαλτικά ο αριθμός των ανέργων).
Και βέβαια εσχάτως εμφανίζεται ο πρωθυπουργός να αναπτύσσει και "υψηλή διπλωματία" και να "διασφαλίζει", σύμφωνα με τα άσχετα "παπαγαλάκια" της δημοσιογραφικής αθλιότητας, τα συμφέροντα της Ελλάδας στην ευρύτερη περιοχή...
Από πότε όμως μια χώρα που επαιτεί την επιβίωσή της στην Ευρώπη και αλλαχού, αδύναμη και καταφρονημένη, μπορεί να ασκήσει "υψηλή διπλωματία" και να "στριμώξει" την γείτονα Τουρκία, όπως αναφέρουν οι αχυρόμυαλοι των ΜΜΕ;.. Πρωθυπουργός και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, συνέταιροι στην νομή της εξουσίας, με πομφολυγώδεις δηλώσεις, ψευδεπίγραφες εκτιμήσεις και επικοινωνιακά τεχνάσματα ενίοτε στις παρυφές της γελοιότητας, προσπαθούν να επιμηκύνουν την παραμονή τους στην εξουσία. Κι ας δημιουργεί η μνημονιακή πολιτική περσσότερα αδιέξοδα.
Κι ας ασκούνται πιέσεις στο ασφυκτικό πλαίσιο της "μυστικής διπλωματίας", που εξυπηρετούν τον κυνισμό της επικαιρικής σκοπιμότητας. Και οι παραπλανητικές αυταπάτες, που συνεπάγεται η μονομερής επιδίωξη με επιπόλαιες αντιδράσεις ή συναισθηματισμό, δεσμεύουν γενικά την ευφυία και τη διακριτικότητα στο χειρισμό των εξωτερικών σχέσεων και των εθνικών θεμάτων... Στις εκπτωχευτικές μονομέρειες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ο Αντώνης Σαμαράς και ο έτερος εξουσιολάγνος Βαγγέλης Βενιζέλος, αντί να επιζητούν τα αυτονόητα, μεταξύ των οποίων κι αυτό της εθνικής ομοψυχίας, είναι καιρός να αντιτάξουν τις πολυμέρειες και τις δυνατότητες, που, αν μη τι άλλο, εγκλείουν οι διπλωματικές πρακτικές. Είναι όμως ικανοί; Οχι, βέβαια!..
Προσπαθεί ο προπαγανδιστικός κυβερνητικός μηχανισμός, υποστηριζόμενος στο μέτρο του δυνατού από το θνησιγενές ΠΑΣΟΚ, να ενδυναμώσει την ελπίδα στους πολίτες. Αλλωστε, οι εκλογές δεν αποκλείονται λόγω κάποιου κυβερνητικού "ατυχήματος" ανά πάσα στιγμή, αλλά, ούτως ή αλλέως, δεν απέχουν πολύ οι Ευρωεκλογές και οι εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Η ελπίδα τούτη, ωστόσο, δεν είναι για τους Ελληνες που θέλουν να βλέπουν την πραγματικότητα με διπλή όραση. Η ελπίδα είναι για τους αείποτε μωρούς του τόπου τούτου και για τους ανεγκέφαλους "βολεμένους".
Ολους αυτούς που περισυλλέγουν παλιές ιδέες ξεφτισμένες από την άσκοπη χρήση, για να τις δέσουν στο στημόνι, όχι της ευτυχίας που δεν θα τους δοθεί , αλλά του ονείρου της ευτυχίας, που νομίζουν ότι θα τους βοηθήσει να ζήσουν... Ομως τούτες τις ώρες τις εναγώνιες, όπου συνθλίβεται η ψυχή του Ελληνα ανάμεσα από τις φοβερές μυλόπετρες του χθές, του σήμερα και του αύριο, ανάμεσα στα δυσβάστακτα προβλήματα της καθημερινότητας, στις πολιτικές πεποιθήσεις που είναι ξεθρονιασμένες θρησκείες και τις αφείδωλες ψευδείς κυβερνητικές υποσχέσεις, που δεν έχουν αντίκρυσμα στην πράξη, η αδράνεια της κοινωνίας εξελίσσεται στον ευτελέστερο από τους θανάτους!..
Μέσα στις κρίσιμες τούτες ώρες, μετά από τρία και πλέον χρόνια ύφεσης, υποταγμένης λογικής στις υπεφίαλες απαιτήσεις των δαανειστών, κονιορτοποίησης της αξιοπρέπειας του πολίτη και εξαφάνισης του κοινωνικού κράτους, αλλά και ενός πρωτόγνωρου αυταρχισμού εκ μέρους δημοκρατικά υποτίθεται εκλεγμένης κυβέρνησης, έστω κι αν ο κυβερνητικός συνασπισμός είναι απότοκος υφαρπαγής της ψήφου του λαού, θα πρέπει το ελληνικό πνεύμα να διεκδικήσει την ώρα του!..
Οχι άλλη περιπλάνηση στην ουτοπία με "συνταξιδιώτες" όλα τα κακά της μοίρας μας. Γιατί το αληθινό δράμα της ζωής του νεοέλληνα, αν και μύριοι παράγοντες έχουν παρεμβληθεί για να επιταχύνουν το ρυθμό της διαλλεκτικής πορείας των ατόμων και των κοινωνικών συνόλων, είναι ότι η σκέψη του παγιδεύεται στην ανασφάλεια και το φόβο. Κι αυτή η σκέψη "περπατάει" με βήμα πολύ νωθρό. Κι ας επιμένει η φωνή του πνεύματός του να ακουστεί στις προθεσμίες που εξαντλούνται...
Ολα αυτά τα χρόνια της κοινωνικής δοκιμασίας και των ανερμάτιστων πολιτικών, που εξέθρεψαν πολιτικά εκτρώματα και οδήγησαν τη χώρα στον οικονομικό όλεθρο, και εκ των πραγμάτων στα μνημόνια της ντροπής, οι σκέψεις μας και τα κινήματα της ψυχής μας πειθαρχούν στα περιστατικά που έρχονται με βιαιότητα στο προσκήνιο. Και οι αντιδράσεις μας ως κοινωνία πολιτών, αντί να "συμπτυχθούν" σε μια εθνική γροθιά που θα διαπεράσει το αδιέξοδο, το περισσότερο που καταφέρνουν είναι να εναρμονιστούν με το δράμα το καθημερινό και με το αίτημα που η ανάγκη του καθενός μας αναδίνει.
Η "πολυτέλεια" της αναμονής και της σιωπής όμως δεν είναι για τους καιρούς αυτούς, όπου η αδήριτη ανάγκη μιας αδιάλειπτης τριβής της συνείδησής μας με την ιστορία που ήδη γράφεται, μας επιβάλλεται σαν προυπόθεση ενέργειας και ζωής. Η εθνική γροθιά χρειάζεται. Η εθνική συνείδηση χρειάζεται. Μέχρι τώρα ασχολούμαστε με άλλες συνειδήσεις: Την εξαρτημένη, την ωχαδερφική, την αγνοούσα και την....λεκανική. Η τελευταία, μην πάει ο νους σας στο...πονηρό, σχετίζεται με τον Πιλάτο που έπλυνε τα χέρια του στη λεκάνη "αθώος από το αίμα του δικαίου", που καταδίκαζε σε θάνατο. Ετσι κι εμείς με τη "λεκανική" συνείδηση ποιούμε την νήσσαν, για την καταδική της ελληνικής κοινωνίας σε αργό θάνατο. ενώ παριστάνουμε τους κουτούς όταν έρθει η ώρα της πληρωμής.
Λησμονώντας την ιστορία μας, τις ρίζες μας, τους αγώνες των προγόνων μας, παραμένοντας αμνήμονες και ιστορικά ανερμάτιστοι, επινοούμε προσχήματα και "προβλήματα" για να δικαιολογήσουμε την αδράνειά μας. Και βέβαια ερχόμαστε μονίμως αντιμέτωποι με το αποτέλεσμα, που κατά κανόνα είναι οδυνηρό...